Η Εύα Πάλμερ Σικελιανού στην Ναταλί Κλίφορντ Μπάρνεϋ.

[Nelly's: Η Εύα Σικελιανού στους Δελφούς -
δεξιά η Ναταλί Κλίφορντ Μπάρνεϋ]]
Ένα πολύ όμορφο απόσπασμα από το βιβλίο "Γράμματα της Εύα Πάλμερ Σικελιανού στην Ναταλί Κλίφορντ Μπάρνεϊ" (επιμ. Λία Παπαδάκη, εκδ. Καστανιώτης) - ένα απόσπασμα από επιστολή της Εύας Σικελιανού (γυναίκας του ποιητή μας Άγγλελου Σικελιανού) στην αγαπημένη της Ναταλί Μπάρνεϋ.

[Νέα Υόρκη, 29.1.1902]
Δεν πέρασαν ούτε δύο ώρες που άκουσα τη φωνή σου - τόσο μακρυνή, τόσο κοντινή. Η φωνή σου είναι πάντα μακρυνή, κι ωστόσο πάντα κοντινή. Είτε είσαι εδώ, είτε είσαι αλλού, είναι το ίδιο, ακούω πάντα αυτή την φωνή, την τόσο γλυκιά, που εισέβαλε συγχρόνως στ' αυτά του κορμιού και στ' αυτιά της ψυχής μου. Τ' αυτιά του κορμιού μου είναι αναγκασμένα να την ξεχάσουν γιατί δέχονται κι άλλους ήχους, που είναι τις περισσότερες φορές μόνο θόρυβοι, όμως η ψυχή μου την χέχεται όπως ένα κοχύλι δέχεται το πηγαινέλα της θάλασσας, την κατέχει επ' άπειρον, την αναπαράγει τόσο καλά, που πολλές φορές μου φαίνεται που δεν κουβαλάω μέσα μου τον απόηχο, την ανάμνηση, αλλά την ίδια την φωνή σου, που μου σιγοψιθυρίζει γλυκόλογα, και τότε, λες και είμαι στην αγγαλιά σου, σβήνω από τρυφεράδα κι έρωτα και σε ψάχνω μες στο κενό, εκεί όπου δεν υπάρχεις, αλλά πάλι μέσα μου σε ξαναβρίσκω, γιατί όπως η ψυχή μου θυμάται τη φωνή σου, έτσι έχει φυλαγμένο το αποτύπωμα των χεριών και των χειλιών σου, και παντοτινά, παντοτινά σε αισθάνομαι - είναι το κορμί ή η ψυχή μου; Δεν ξέρω. Όμως διασχίζω τον κόσμο βλέποντας τα πάντα, νιώθοντας τα πάντα μεσ' από σένα. Χθες κάποιος μου είπε: "Μου φαίνεστε πως είστε πάντοτε ένα όνειρο ή σαν σε όνειρο!". Κι είναι αλήθεια - υπάρχει ανάμεσα σε μένα και στα πράγματα ένα πέπλο που είσαι συ, που με κρατάει σε διέγερση, ευτυχισμένη, ό,τι κι αν γίνει, όσο άσχημοι κι αν είναι οι άνθρωποι ή τα πράγματα που με περιβάλλουν.

Κι όμως ήταν τόσο όμορφο, τόσο απροσδόκητο που σε άκουσαν να μιλάς, γιατί όσο καθάρια, όσο ομορφη κι αν είναι η ανάμνησή μου, δεν είναι ποτέ, ποτέ, μα ποτέ τόσο όμορφη όσο μια μονάχα λέξη σου, και το να μου λες "σ' αγαπώ" μου φαίνεται πιο καινούριο, πιο θαυμάσιο απ' ό,τι την πρώτη μέρα, γιατί τώρα ξέρω τι καλή που 'ναι η αγάπη σου και σκιρτώ όταν σκεφτομαι σ' όλο της το μεγαλείο την ομορφιά που με περιβάλλει.(...)

Βράδιασε αγαπημένη. Είχα τόσο πράγματα να σου πω, που άφησα αυτό το γράμμα ανοιχτό και τώρα είναι ίσως πολύ αργά για ταχυδρομείο. Τα υπόλοιπα που έχω στο μυαλό μου θα 'ναι για αύριο. Όσα έχω στην καρδιά μου θα 'ναι για πάντα.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, δική σου
Εύα.

Επίσης από το ίδιο βιβλίο:

Η Εύα Palmer και η Natalie Clifford Barney περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές στο Bar Harbor του Maine. Το πλοίο που τις φέρνει στο νησί λέγεται «Σαπφώ». Σαν αλλοπαρμένες νύμφες τρέχουν γυμνές στις παραλίες, σαν σύγχρονες αμαζόνες χάνονται με τ' άλογά τους στο δάσος. Όταν ξαποσταίνουν, απαγγέλλουν ποιήματα και ανακαλύπτουν το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Τα βράδια χορεύουν νωχελικά στις κοσμικές εκδηλώσεις προκαλώντας τα ανδρικά βλέμματα. Το χειμώνα επιστρέφουν στις καλλιτεχνικές και κοσμικές τους ασχολίες και ανταλλάσσουν γράμματα. Στο βιβλίο αυτό δημοσιεύονται όσα γράμματα της Εύας βρέθηκαν στο αρχείο της Natalie στο Παρίσι. Τα γράμματα αυτά, γραμμένα με ύφος λόγιο και συγκρατημένο στην αρχή, αποκαλύπτουν σιγά σιγά τις διακυμάνσεις μιας ευγενικής ψυχής κι ενός εκλεπτυσμένου πνεύματος, που προσπαθεί να χειραφετηθεί από τα όρια μιας πουριτανικής κοινωνίας και να βιώσει το πάθος της «πέρα από τα τείχη των συμβάσεων», που «μοιάζουν με τη σκεπαστή γέφυρα του θανάτου». Οι δυο κοπέλες δραπετεύουν στην παρισινή Λέσβο, όπου ανταλλάσσουν billets doux. Η Εύα προσπαθεί να βγει στη γαλλική σκηνή, αλλά προσκρούει στα παρασκήνια. Στην κρίσιμη αυτή καμπή γνωρίζει το ζεύγος Duncan, που της υπόσχεται μια εναλλακτική διέξοδο για τη ζωή και την τέχνη της. Έρχεται μαζί τους στην Ελλάδα. Γοητεύεται από «τη χώρα, το λαό, τη γλώσσα», αλλά και από το νεαρό ποιητή Άγγελο Σικελιανό. Ανταποκρίνεται στο «κάλεσμα στη ζωή» και αποδεσμεύεται σταδιακά από τις εξαρτήσεις της – και πάλι μέσα από γράμματα.