YO! - 1000th POST.

1000οστό ποστ λοιπόν, από τον Σεπτέμβριο του 2008 που περίπου ξεκίνησε αυτό το μπλογκ. Αν παρατηρήσει κανείς τα πρώτα ποστ, θα δεί ότι μάλλον λίγη σχέση έχει με τον τρόπο που εξελίχθηκε.

Παρ' ότι μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους που εκτιμώ (κάποιους και πριν το ξεκινήσω), δεν το ξεκίνησα ούτε γι' αυτό τον λόγο (δεν μου λείπουν οι φίλοι, έχω αρκετά γεμάτη ζωή τόσο επαγγελματικά, όσο και στην προσωπική μου ζωή), ούτε για να κάνω δημόσιες σχέσεις. Αρκετές φορές έχω διαφωνήσει στον σχολιασμό, ίσως και νά 'χω γίνει δυσάρεστος κάποιες στιγμές.

Το πνεύμα ήταν και είναι αν μπορεί να γίνει διάλογος που νά 'χει κάποια ουσία, όσο φυσικά μπορεί να γίνει αυτό σε ένα μπλογκ, που κατά τη γνώμη μου λίγο γίνεται. Αλλά ίσως τελικά ένα μπλογκ, απλά είναι ένα μπλογκ και τίποτε παραπάνω. Ίσως και να μήν έχει νόημα, ίσως όμως και νά 'χει, αφού ακόμη κι αν δεν έχει καμμία σημασία ως μέσο ανταλλαγής απόψεων, στα σίγουρα η ενημέρωση έχει γίνει πολύ πιο πλούσια από πριν 6-7 χρόνια που δεν υπήρχε τίποτα. Και όλοι μαθαίνουμε κάτι.

Μια γρήγορη ματιά αν ρίξει κανείς στα tags δεξιά, θα διαπιστώσει ότι τα θέματα που αφορούν την διαφυλικότητα και την διεμφυλικότητα με ενδιαφέρουν αρκετά, φτάνουν σχεδόν το 20% της ύλης, καθώς πιστεύω ότι τα διαφυλικά άτομα αντιμετωπίζουν τα πιο σοβαρά και επιτακτικά προβλήματα από όλη την λοαδ κοινότητα. Ελπίζω να μήν τα άγγιξα με προχειρότητα.

Αρκετά επίσης με ενδιαφέρουν τα θέματα που αφορούν το Ευρωκοινοβούλιο, οι ερωτήσεις που τίθενται, οι διαδικασίες στα εκεί όργανα, γιατί έχω παγιώσει πλέον την αντίληψη ότι η μόνη ελπίδα της Ελλάδας να προχωρήσει στην θεσμοθέτηση κανόνων προστασίας και υποστήριξης των δικαιωμάτων των λοαδ, θα προέλθει σε μεγάλο βαθμό από την επιρροή της από εκεί. Άλλωστε ο μοναδικός σχετικός νόμος που έχει ψηφιστεί στην Ελλάδα, ο 3304/2005, εφαρμογή κοινοτικής οδηγίας ήταν. Και από τότε τίποτα. Ας ελπίσουμε φυσικά ότι ο δικός μας χώρος, θα αισθανθεί μεγαλύτερη ευθύνη και θα εργαστεί πιο συστηματικά, γιατί αλλοιώς πολύ φοβάμαι ότι θα περάσουν πολλά ακόμη άγονα χρόνια. Χωρίς πίεση τίποτα δεν γίνεται.

Τέλος αρκετά με ενδιαφέρουν οι ταινίες μικρού ειδικά μήκους (149 βλέπω ο αριθμός έως τώρα), ψώνιο από παλιά. Εκτιμώ πολύ τις δουλειές ανθρώπων που σε λίγο σελιλόϊντ καταφέρνουν σε λίγα λεπτά να σου πούν ότι άλλοι δεν καταφέρνουν μέσα σε ώρες και ώρες γυρίσματος. Ή άλλες φορές είναι αυτή η αίσθηση του ανολοκλήρωτου, που παρά την έλλειψη, έχει την γοητεία της, ή άλλες φορές η αφαίρεση, ή ακόμη η ανάγκη της νεανικής ερασιτεχνικής έκφρασης μέσα σε δύο γραμμές...

Πολλά όμως έγραψα.
Αυτά το λοιπόν και προχωράμε.
Δυναμώνω ένταση.

D.A.D.: Sleepin' my day away.

.