TRANSLATINA (2010).

TransLatina.
More than three years in production, more than one hundred hours of filming and interviews with people of fifteen nationalities make TransLatina a thought-provoking depiction of the realities confronted by transgender people in Latin America.
The testimonies of activists, health professionals, experts and transgender people collected in TransLatina show a world of exclusion, perseverance and hope.
-----------
Sharing Trans Tales
Transgender activist offers local screening of Latino-trans documentary that transcends borders
That's the message that resonated for local transgender activist Ruby Corado, executive director of the local LGBT Latino group Latin@s en Accione, after watching the film Translatina.
There has been little promotion of Translatina, produced out of Peru, filmed in a number of Latin American countries, and illustrating the struggles of transgender people in those countries.
Corado is hoping to change that because she says the film hits close to home and in many ways mirrors the same issues that transgender people face in D.C.
''I want people in D.C. to see that although we have not had the opportunity to document our history to this degree in the nation's capital, this mirrors our everyday experiences as transgender people,'' Corado says. ''It talks about violence, discrimination and the lack of employment.''
Corado is making Translatina available to D.C. viewers on Thursday, June 10, by presenting a screening of the 93-minute film during Latin@s en Accione's open-house event from 5 to 9 p.m. at The Center, the metro area's LGBT community center.
''The reason I'm showing it is because this is the first time that international health agencies have looked at the transgender issue in terms of public health,'' Corado says, referring to the Pan American Health Organization's (PAHO) dissemination of the film.
PAHO is an international public health agency working to ''improve health and living standards of the countries of the Americas.'' It also serves as the Regional Office for the Americas of the World Health Organization (WHO).
''As of today, there has been nothing of this magnitude," Corado adds. "These agencies, they focus on other things. But when they decided they wanted to distribute this film, it was outstanding. Plus it was a project that has been in the works for the past three years and they finally have this documentary.''
Corado says the film, which is in Spanish -- subtitled in various languages, including English -- can be used globally as an educational tool.
''This is not just about entertainment. This addresses a lot topics,'' she says.
''I really haven't seen any [other] film that puts an emphasis on underground health practices and how that plays a role on the health of individuals. There are films about violence, but they don't talk about silicon use. There are films about silicon use, but they don't talk about sex work. There are films about sex work, but they really don't focus on violence.
''This film really touches on everything,'' Corado says, adding that at times, it's difficult to watch.
- by Yusef Najafi, June 4, 2010, metroweekly.com,
(μέσω του facebook της DC Trans Coalition).

* Το πρωτοσυνάντησα εδώ, στο Απέναντι Πεζοδρόμιο.
.

THE FALL OF '55 (2006).

The Fall of '55
Dir. Seth Randal
2006 82 min. USA
----------------
In the fall of 1955, a gay sex scandal erupted in the unassuming, wholesome and "vice-less" town of Boise, Idaho, as teenage boys who had prostituted themselves to older men began to disclose their dalliances to authorities. Overnight, Boise's homosexual underworld-comprised mostly of married family men-was splashed onto headlines and thrust into the spotlight. Reputations were shattered and lives ruined as the rumors and accusations flew. What followed was a classic witch-hunt, marked by intense homophobic hysteria, in which the whole town became embroiled.
Seth Randal's gripping documentary provides unique insights into the pre-Stonewall gay experience as well as 1950s America's struggle with the issue of homosexuality and the prevailing myth that it was a cancer that could be spread to the youth. Interesting parallels are also drawn with the era of McCarthyism, during which fear and paranoia supplanted rational thought, and the federal government began its own purge of gays (one that continues to this day in our military).
The film raises many questions that prove difficult even today: With the accusers ranging in age from 15 to 22, at what age did their accusations of sexual corruption become simple hypocrisy? What kinds of behavior were immoral? How far should the community have gone to protect the youth? Who were the victims, and who were the exploited? In Boise, more than fifty years later, opinions are still deeply divided.

.

ONE THESE SHOULDERS WE STAND (2009).

On These Shoulders We Stand
USA, 2009, 75 Minute Running Time
DIRECTOR: Glenne McElhinney
----------------
With so much emphasis — and rightly so — on the events of the Stonewall riots, our common history has made it easy to forget the struggles of our community in other parts of the country. On These Shoulders We Stand explores the early decades of the gay rights movement in Los Angeles through the eyes of a handful of heroic individuals.
Los Angeles in the 1950’s was both a gay haven and a prison. People found each other and celebrated, only to be threatened and humiliated by the police and, it seemed, the city itself. Yet with each setback, new people found their place in the movement. Fear and shame slowly transformed into defiance. Challenging authority with a knowing silence evolved into demonstrations and marches.
In the wake of Stonewall, Los Angeles hosted the first Gay Pride Parade. Feminism and the gay rights movement partnered to lead the way for women to celebrate themselves and each other. Health clinics were opened. Churches were founded. The rights of LGBT peoples were discussed and defended. One by one, victims turned into survivors. Survivors became crusaders.
This kind of place-based history reminds us that every movement is sparked by individual stories. By celebrating different communities’ contributions to our national and international LGBT rights movements, we acknowledge that each of us, no matter where we come from, has a part to play.
— KRISTINE KOLTON

.

SWIMMING WITH LESBIANS (2009).

Swimming With Lesbians.
David B. Marshall 2009 67 min. USA
-------------
It has been said, Gays have a past but no history. Gays and Lesbians dont grow up immersed in gay history, it is something they must search for.
Swimming with Lesbians explores an upstate New York communitys efforts to create an LGBT historic archive - led by the extraordinary Madeline Davis. 

Madeline has not sat on the sidelines of LGBT history: she is a person that has been making waves for decades. In addition to writing and recording the song Stonewall Nation, produced by the Mattachine Society, she was the first openly lesbian elected delegate to speak at the Democratic National Convention, she taught the first Lesbianism course ever offered at a major American university, and she co-authored a seminal history of blue collar lesbian life, "Boots of Leather, Slippers of Gold." 

Buffalos archive is more than just the proof that the raw material of history exists. It is for many an important acknowledgement of a struggle to be seen, acknowledged and known. For Madeline, it is a story of passion and power: within the individual stories found in the archive, the past takes shape and forms the history of gay civil rights.

Buffalo, New York is a conservative blue collar city, an unlikely and surprising home for an archive of this scope. The social change that made gay rights possible was not always welcomed in Buffalo. Swimming with Lesbians looks at how people like Madeline and others in places like Buffalo, New York moved Gay rights out of the urban gay meccas and onto Main Streets in small towns.
Madelines archive introduces five Buffalo residents: Peggy, David, Camille, Tangara, and Vicki. Born David Dietrich in 1927, Peggys family declared her dead in 1975 when Peggy had her surgery. There are very few pictures of Peggy, her family destroyed them - but fortunately her friends donated a vast store of letters to the archive. These letters paint a vivid picture of her life. Portions of her letters are read by Camille, a transgendered woman who found hope in Peggys story. She was a warrior, a fighter, trying to live an authentic life. Camille transitioned in 2001 and has tried ever since to remain in Buffalo at her job in city government. Whereas Peggy withstood the abuses of her family, teenagers and adults with grace and determination, refusing to leave her town, Camille has come to realize that she is not willing to wait for acceptance. I want someone to grow old with. Im 56. I want someone to hold me. I cant find that here.
A 92 year old drag queen and a Buffalo institution, Tangara worked for Mae West and travelled across 1930s United States in a Gay Boy Review. Now, 92, he has left all of his material to the archive.
Madeline poignantly summarizes her motivations for starting the archive when she says, We are ephemeral. We will be gone. This is for the ages. Madeline is determined to see this archive installed in a library or university in Buffalo, but continues to struggle with the straight gate-keepers who hold the key to validation of her lifes work. For Madeline, a life-long librarian and keeper of the past, much hangs on that decision.

Η ιστοσελίδα της ταινίας: http://www.swimmingwithlesbians.com/

Η ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΗΣ.

Αν και σκόπευα σήμερα και αύριο να συνεχίσω το αφιέρωμα σε ταινίες ιστορικού ενδιαφέροντος με την ευκαιρία των 41 χρόνων από το Stonewall, ας κάνω μια μικρή παρένθεση, αξίζει.

Η είδηση αφορά την Πρωθυπουργό της Ισλανδίας, κυρία Johanna Sigurdardottir, η οποία λίγες μόνο ημέρες μετά την νομιμοποίηση του γάμου ομοφύλων στην χώρα της στις 12 Ιουνίου (ομόφωνα από το Κοινοβούλιο της Ισλανδίας), θέλησε να είναι από τις πρώτες που θα έκανε χρήση του νόμου.

Έτσι λοιπόν, χθες Κυριακή, παντρεύτηκε την επί πολλά χρόνια σύντροφό της Jonina Leosdottir με την οποία είχε τελέσει σύμφωνο συμβίωσης από το 2002.

Να της ευχηθούμε ότι καλύτερο!
Αντιγράφω από εδώ.

Iceland PM ties knot as gay marriage legalised
Mon, Jun 28, 2010, AFP
REYKJAVIK - Iceland Prime Minister Johanna Sigurdardottir married her long-time partner on Sunday as a new law legalising homosexual marriages came into force.
Sigurdardottir, in her late 60s, formally married writer Jonina Leosdottir after the couple submitted a demand for their civil union to be transformed into a marriage, the RUV broadcaster said.
Iceland's parliament on June 12 unanimously adopted legislation allowing gay marriage, in a law that came into force on Sunday.
Homosexual couples could previously enter into a civil partnership and benefit from the same rights as heterosexual couples, but this had not been considered a formal marriage.
Sigurdardottir, born in 1942, took power in February 2009. She has lived with Ledsdottir, who is in her fifties, for several years and the couple entered a civil union in 2002.
She is the country's first openly gay head of government.

Ανανέωση: Και στα ελληνικά από το in.gr

Εις γάμου κοινωνία με τη σύντροφό της ήλθε η πρωθυπουργός της Ισλανδίας
Ρέικιαβικ, Ισλανδία - Τη σύντροφό της παντρεύτηκε την Κυριακή η πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρνταρνότιρ, την ίδια ημέρα που τέθηκε σε ισχύ ο νόμος που νομιμοποιεί τους γάμους μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου.
Σύμφωνα με το ισλανδικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο RUV, η Ισλανδή ηγέτιδα παντρεύτηκε επίσημα τη σύντροφό της, την Γιονίνα Λεοσντότιρ, μετά την κατάθεση της αίτησης μετατροπής της πολιτικής ένωσής τους σε κανονικό γάμο.
Το ισλανδικό Κοινοβούλιο υιοθέτησε ομόφωνα στις 12 Ιουνίου τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων και ο νόμος τέθηκε σε ισχύ την Κυριακή.
Μέχρι τώρα τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούσαν να ενώνονται νομίμως και να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, όμως η ένωση δεν ήταν ένας αληθινός γάμος.
Η Γιοχάνα Σιγκουρνταρντότιρ, η οποία ανέλαβε την εξουσία το Φεβρουάριο 2009, ζει με τη σύντροφό της εδώ και πολλά χρόνια και είναι η πρώτη ανοικτά ομοφυλόφιλη αρχηγός κυβέρνησης.
- Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό

.

MY SUPER8 SEASON / MA SAISON SUPER8 (2005).

Μία ταινία εμπνευσμένη από την ιστορία του γαλλικού Homosexual Revolutionary Action Front, αφιερωμένη στους ηγέτες του Guy Hocquenghem και Françoise d'Eaubonne.

"My Super 8 Season" (2005, Ma saison Super8)
DIRECTOR: Alessandro Avellis
RUNTIME: 74 min
COUNTRY: France
CAST: Axel Philippon, Célia Pilastre, Roman Girelli
----------
In the early '70s, an attractive young Parisian student, Marc, tries to organize students to fight for gay rights. Meanwhile, his best friend, Julie, becomes involved in feminist and class causes. Sparks fly when these disparate groups unite in opposition to the status quo during a heated radio show debate, leading to radical changes...
"My Super 8 Season" is freely inspired by the story of the FHAR, the Homosexual Revolutionary Action Front, and dedicated to its leaders Guy Hocquenghem and Françoise d'Eaubonne.

Δείτε το τρέιλερ.

.

HOPE ALONG THE WIND: THE LIFE OF HARRY HAY (2001).

O Henry "Harry" Hay, Jr. (1912–2002), υπήρξε καθηγητής στο επάγγελμα, και ένας από τους θεμελιωτές του πρώιμου λοαδ κινήματος στις ΗΠΑ. Στα πρώτα του βήματα τον βρίσκουμε στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ, ενώ από το 1950 από τους ιδρυτές της Mattachine Society, της πρώτης οργάνωσης για τα γκέι δικαιώματα και από το 1953 ηγέτης της. Τον βρίσκουμε αργότερα το 1969 στους Stonewall riots, καθώς επίσης στο Gay Liberation Front. Αργότερα ιδρυτή των Radical Faeries.

Hope Along the Wind: The Life of Harry Hay (2001)
Directed by: Eric Slade
Run time: 57 minutes
Country: U.S.A.
Review by: Wik Wikholm
Reviewed on: June 01, 2010
--------------
You might expect the first significant documentary film about the founder of the gay male movement for equality in the United States to be an exercise in hero worship, but Hope Along the Wind: The Life of Harry Hay reveals almost as much about the flaws that kept Hay from achieving more as it does about the strengths that led to his substantial accomplishments.
Hope Along the Wind is a straightforward and well-crafted documentary that begins with a brief recap of Hay's youth. He was a whip-smart boy born into a wealthy family that lost its riches during the Great Depression. During his teenage years, he developed leftist sympathies and later became an ardent member of the Communist Party to which he was introduced by actor Will Geer, his friend and eventual lover.
After consulting a psychiatrist who told him marriage would likely cure him of his homosexuality, Hay married a fellow Party member with whom he had shared his homosexual history. The marriage produced two children, but failed to make Hay's homosexuality go away. Unable to bear the double life that his marriage and homosexuality forced upon him, Hay divorced. He also left the Party on grounds that his homosexuality could prove embarrassing or even expose fellow members to investigation. Though no longer able to call himself a card-carrying communist, Hay remained committed to the Party's ideals, ideology, and organizational style.
In 1950, Hay used the skills he acquired as a communist organizer to lead the formation of the Mattachine Society, the first successful gay rights organization in the United States. Turbulent years followed as more centrist members joined Mattachine and ultimately expelled Hay and other radicals from the group's leadership. The centrists rebuilt Mattachine into an organization narrowly focused on ending police harassment and gaining homosexual rights. In the age of Senator Joe McCarthy and House Un-American Affairs Committee witch-hunts, the moderates had little sympathy with--and considerable fear of--Hay's broader radical agenda and especially his communism.
Some years after his ouster from Mattachine, Hay embraced the counterculture of the 1960s and 1970s and became an iconic leader of the Radical Faeries, a movement described by glbtq.com contributor John Harry Banck as identified with "the gender variant sacred outsider that has appeared and reappeared in many cultures throughout human history." In the film, Hay says that he sees the Faeries as similar to the Berdache (two-spirit people) in Native American cultures. Though anthropologists will quickly recognize Hay's appropriation of the Berdache as an idealized, oversimplified, and romanticized distortion of two-spirit traditions, the film includes a scene in which a group of American Indians honor Hay and express appreciation for his attention.
No film can present a complete biography in just 57 minutes, but Hope Along the Wind succeeds in capturing the high points of Hay's activist career as well as the ideological underpinnings of his activism. It also exposes the personal rigidity, inability to compromise, and narcissism that kept him from accomplishing even more than he did.
The controversy surrounding Hay's unsuccessful fight against the exclusion of NAMBLA from pride marches is notably absent from the film. The issue resurfaced in 2009 when right-wing groups tried to use it to smear Gay, Lesbian, and Straight Education Network (GLSEN) founder Kevin Jennings and, by extension, the Obama administration, when the Secretary of Education appointed Jennings Assistant Deputy Secretary for Safe and Drug-Free Schools.
Hope Along the Wind, which was filmed before Hay's death in 2002, includes extensive interviews with Hay and several other Mattachine founders as well as documentary photographs from the era. It is valuable for its review of the American gay male homophile movement in the 1950s, its discussion of the birth and growth of countercultural movements such as the Radical Faeries in the 1970s, and as a brief and balanced introduction to the life of Harry Hay
- από το glbtq.com

.

STONEWALL UPRISING (2010).

"Stonewall Uprising," the documentary film from Kate Davis and David Heilbroner exploring the three days of unrest that began in the early morning hours of 28 June 1969 after police raided the Stonewall Inn in Greenwich Village, opens Wednesday throughout North America.
The uprising marked a turning point for gay identities and rights in the United States and around the world. From The New York Times:
"Before Stonewall there was no such thing as coming out or being out," says Eric Marcus, the author of "Making Gay History: The Half-Century Fight for Lesbian & Gay Equal Rights." "People talk about being in and out now; there was no out, there was just in."
At the time of the riots, homosexuality was illegal in every state except Illinois. Before the laws were changed, one commentator observes, gay bars offered the same kind of social haven for an oppressed minority as black churches in the South before the civil rights movement.
The cultural demonizing of gay men in public service films depicted them as at best, psychologically damaged and at worst, ruthless sexual predators. Lesbians were nearly invisible.
Not long after the riots, LGBT communities in the United States, Canada, Australia, and Western Europe increasingly became cohesive politically active units in the movement towards equal rights for all. Gay Pride events held annually around the end of June commemorate the three days that changed our world forever and for the better.

Ακολουθεί το τρέϊλερ.

[STONEWALL UPRISING
Produced and directed by Kate Davis and David Heilbroner; written by Mr. Heilbroner, based on the book “Stonewall: The Riots That Sparked the Gay Revolution” by David Carter; director of photography, Buddy Squires; edited by Ms. Davis; music by Gary Lionelli; released by First Run Features.]

.

LOST IN THE CROWD (2010).

Καθώς φτάνουμε 41 χρόνια μετά το Stonewall, η γκέι κοινότητα έχει κάνει πολλά βήματα στον δυτικό κόσμο. Η τρανς κοινότητα όμως παραμένει αυτή που εξακολουθεί να έχει τα περισσότερα προβλήματα και ακόμη και στις πιο προοδευμένες κοινωνίες αντιμετωπίζει στον μεγαλύτερο βαθμό τις διακρίσεις και την μισαλλοδοξία.

Σε ένα αφιέρωμα για το Stonewall, λοιπόν, δεν θα μπορούσα παρά να ξεκινήσω με μία ταινία με τρανς θεματολογία. Και όσο όλα αυτά συνεχίζουν, όσο σε πάνω από 70 χώρες η ομοφυλοφιλία εξακολουθεί να παραμένει παράνομη, όσο διαβάζουμε για επιθέσεις και εγκλήματα μίσους κατά ομοφυλόφιλων και τρανς, το Stonewall παραμένει επίκαιρο, και το μήνυμά του παγκόσμιο.

Η ταινία κάνει την πρεμιέρα της στις ΗΠΑ, στο Σαν Φρανσίσκο σήμερα, σε ένα αφιέρωμα ταινιών για το Stonewall. Πρόκειται για το Lost in the Crowd, της Αυστριακής σκηνοθέτιδας Susi Graf. Ντοκυμαντέρ για την ζωή άστεγων διεμφυλικών ατόμων στην Νέα Υόρκη. Ακολουθεί η περιγραφή της ταινίας από την wikipedia.

Lost in the Crowd
Directed & produced by Susi Graf
Running time 72 min.
-------------
Lost in the Crowd is a documentary film by Austrian filmmaker Susi Graf about homeless youth in New York City. The film tells the story of several mostly transgender individuals focusing on how they became homeless and their attempts to survive on the streets of New York. Most of the youth say the reason that they’re homeless in the first place is because they have been rejected from their families.
Lost in the Crowd reveals a glimpse into the unknown world of homeless transgender youth. Shelter Life is portrayed as well as attempts of release in the ballroom scene featuring ballroom icon Willi Ninja.
-------------
A handful of youth-oriented shelters are explored in the film. Homeless teenagers stay in these shelters, however, some of the shelters have strict guidelines that conflict with the lifestyles of those who rely on them. Some of the youth in the film have jobs that keep them until after the shelter's curfew. The main problem with the shelters, as it is made expressly clear in the film, is capacity. Homeless teenagers outnumber shelters by thousands.
The Neutral Zone
This shelter is known as a "drop-in" center. Youth can visit during the day, but overnight services are not offered.
Safe Space
The Safe Space is also a "drop-in" center.
Sylvia’s Place
Sylvia's functions as a church and a food pantry, as well as a shelter for youth.
Some of the youth featured in the film are members of ballroom dance houses. Alex and Serenity are members of the House of Ninja, founded by ballhouse legend Willi Ninja who was featured in the documentary Paris is Burning. Many of the kids use this as a refuge from the shelters or the street. House leaders see this as a positive influence on the kids since it gives them an opportunity to compete against other houses and builds self-esteem.
--------------
Kimy: hitchhiked from Utah to New York. He was arrested several times along the way for drug charges, and charges related to prostitution. As a baby he was adopted by a wealthy lobbyist. At 17 he was kicked out of his house because of the trouble he fell in with drugs, as well as his trangendered lifestyle. The film crew met him at Sylvia’s shelter in New York. Kimy dreams of becoming a fashion designer. Presently he trains to be a busdriver in a government sponsored program for juvenile drug offenders in order to avoid a jail sentence. Kimy presently identifies as a homosexual male.
Serenity: The film crew met Serenity at the Safe Space drop-in center where she was attending choreography lesson. She likes to dance and attend balls and is associated with the House of Ninja.
Alex: was kicked out of home at the age of 15 for being gay. Alex’s mother, someone who had been losing a struggle against drug addiction, discovered a gay adult magazine in his room. The same night, when Alex returned home, he found himself locked out. While still a minor he worked in the porn industry, appearing in several adult films. Alex likes to dance and was a member of the House of Ninja.
Adrian: was adopted into a very religious family together with his two biological brothers, joining the nine children of the family. Adrian’s gay lifestyle and drug use got him kicked out of his house and a restraining order prohibited him from returning home.
Nicole: Currently no information is available on Nicole. According to the film's website, she is "lost in the crowd". She hasn't been seen in the shelters and, like several others featured in the film, could not be reached for a follow-up interview.
Jazmine: is originally from Puerto Rico. She earned a Master’s degree and works as a social worker and counselor. She lives a heterosexual life with her straight boyfriend. Jazmine used to be a star in the voguing ballroom scene.
Sunshine's: father died when she was 9, and her mother died when she was 18. Shortly after, she moved with her boyfriend to California, then Texas, and finally New York.
Clayton: During the film, Clayton volunteers for the shelters and also works a late night job. This keeps him from utilizing some of the shelters since many of them have a curfew in place. Clayton has since obtained an apartment of his own by means of government services because of his HIV status.

Το τρέϊλερ της ταινίας:



Και μια συνέντευξη με την σκηνοθέτη Susi Graf.


vivalariviera

* Ιστοσελίδα της ταινίας: http://www.lostinthecrowd.net/
* Το κανάλι της ταινίας στο youtube, όπου μπορείτε να δείτε πολύ περισσότερα βίντεο - εδώ.
.

ΑΡΝΗΤΙΚΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ.

Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων:
"Ένα ζευγάρι του ιδίου φύλου, που συμβιώνει σε μία σταθερή μορφή σχέσης, εμπίπτει σε έννοια της 'οικογενειακής ζωής', ακριβώς την ίδια με αυτήν που ένα ζευγάρι ετεροφυλόφιλο θα ενέπιπτε".

Σήμερα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εξέδωσε την απόφαση στην υπόθεση Schalk and Kopf v. Austria, αποφαινόμενο ότι η Αυστρία δεν παραβίασε το άρθρο 12 (δικαίωμα στον γάμο) μή επιτρέποντας στο ζευγάρι να παντρευτεί.

Μολαταύτα, τρείς από τους επτά δικαστές είχαν την αντίθετη άποψη, ως προς την εφαρμογή του άρθρου 14 (απαγόρευση των διακρίσεων με έδαφος τον σεξουαλικό προσανατολισμό) σε συνδιασμό με το άρθρο 8 (σεβασμός της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και ότι η Αυστρία είχε την υποχρέωση να εισάγει νόμο για την καταχωρισμένη συμβίωση προ της 1ης Ιανουαρίου του 2010.

Σε μία θετική του σημείωση, το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι "μία ταχεία εξέλιξη των κοινωνικών συμπεριφορών σε σχέση με τα ομόφυλα ζευγάρια έχει λάβει χώρα σε αρκετές χώρες-μέλη και ένας σημαντικός αριθμός αυτών έχει προχωρήσει στην νομική αναγνώριση των σχέσεών τους".

Σε δήλωσή της η ILGA-Europe, καλωσορίζει το συμπέρασμα του δικαστηρίου ότι "Ένα ζευγάρι του ιδίου φύλου, που συμβιώνει σε μία σταθερή μορφή σχέσης, εμπίπτει σε έννοια της 'οικογενειακής ζωής', ακριβώς την ίδια με αυτήν με ένα ζευγάρι ετεροφυλόφιλο θα ενέπιπτε". Τούτο, κατά την ILGA στο αιτιολογικό της απόφασης του δικαστηρίου, αποτελεί μία βαθμιαία μεταβολή η οποία φαίνεται για πρώτη φορά σε απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, η μετακίνηση δηλαδή από την έννοια της 'σχέσης' στην έννοια της 'οικογένειας' για τα ομόφυλα ζευγάρια, προς εφαρμογή του άρθρου 8 (σεβασμός της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής), σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Το Δικαστήριο, σύμφωνα πάντα με την ανακοίνωση της ILGA, έκανε μία σημαντική αναφορά στον Ευρωπαϊκό Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων σημειώνοντας ότι το άρθρο 9 δεν έχει καμμία αναφορά ότι ο γάμος πρέπει να είναι μεταξύ άντρα και γυναίκας. Επίσης αναφέρει ότι "δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται στο άρθρο 12, σε όλες τις περιπτώσεις, ότι ο γάμος περιορίζεται σε άτομα διαφορετικού φύλου".

Ο Martin K.I. Christensen, της εκτελεστικής επιτροπής της ILGA, δήλωσε:
"Σήμερα, η απόφαση αυτή αντικατοπτρίζει μία αναδυόμενη Ευρωπαϊκή ομολογία. Όσο πιο πολλές χώρες προχωρούν στην νομική αναγνώριση των σχέσεων ομοφύλων, η Ευρώπη ως όλον, βαθμιαία μετακινείται προς τον δρόμο της ισότητας για τα ομόφυλα ζευγάρια. Είμαστε απογοητευμένοι με την απόφαση του Δικαστηρίου, διότι εφάρμοσε σε αυτή την περίπτωση την λιγότερο συνηγορούσα θέση και τελικώς περιορίστηκε στην θέση ότι το θέμα ανάγεται στην νομοθετική δικαιοδοσία των κρατών-μελών.
Όμως πιστεύουμε ότι παρ' όλα αυτά η απόφαση αυτή εμπεριέχει δηλώσεις οι οποίες θα δράσουν βοηθητικά στην αναγνώριση των νομικών δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών. Ελπίζουμε ότι στο κοντινό μέλλον, το Δικαστήριο θα προχωρήσει παραπέρα σε αναγνώριση της ίσης απόλαυσης των δικαιωμάτων που εγγυάται η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και για τα ομόφυλα ζευγάρια".

Μπορείτε να διαβάσετε το Δελτίο Τύπου για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

[από την ιστοσελίδα της ILGA-Europe.]

* * * * * *
Σημείωση του ιστολογίου: Προσωπικά πιστεύω ότι λίγο-πολύ ήταν μία αναμενόμενη απόφαση αυτή. Το Ε.Δ.Α.Δ., θα ήταν πολύ δύσκολο να υπερβεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία δέσμευση στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες (ή έστω υπό μορφή κάποιου ψηφίσματος) όσον αφορά το Οικογενειακό Δίκαιο και την εφαρμογή του στα κράτη μέλη. Στην δήλωσή του ο εκπρόσωπος της ILGA, έχει δίκιο όταν λέει ότι: "Όσο πιο πολλές χώρες προχωρούν στην νομική αναγνώριση των σχέσεων ομοφύλων, η Ευρώπη ως όλον, βαθμιαία μετακινείται προς τον δρόμο της ισότητας για τα ομόφυλα ζευγάρια". Το Δικαστήριο εφάρμοσε τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, κάνοντας τις υποσημειώσεις του όσον αφορά επιμέρους σημεία και τήρησε μία γραμμή ισορροπίας, η οποία θα αλλάξει μόνον και μόνον όταν όταν η πλάστιγγα γείρει προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης από όλο και περισσότερα κράτη μέλη. Αυτό θα είναι το κρίσιμο σημείο και νομίζω είναι σαφές διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές.
.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ / ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΟΥΝΤΙ.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Ευρωκοινοβουλίου.

Κοινοβουλευτικές ερωτήσεις
3 Μαΐου 2010, E-2981/10
ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ υποβολή: Graham Watson (ALDE) προς την Επιτροπή
Θέμα: Ομοφυλοφιλία και Μπουρούντι
Τον Απρίλιο ο πρόεδρος του Μπουρούντι, Pierre Nkurunziza, υπέγραψε ένα νομοσχέδιο που ποινικοποιεί τις ομοφυλοφιλικές πράξεις, σύμφωνα με το οποίο η ομοφυλοφιλία επισύρει ποινή φυλάκισης από τρεις μήνες «έως δύο έτη» και πρόστιμο μεταξύ 50 000 και 100 000 φράγκων Μπουρούντι.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ορθώς καθιστά παράνομες τις διακρίσεις βάσει του γενετήσιου προσανατολισμού. Εντούτοις, τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, απελαύνουν κατά κανόνα τους αλλοδαπούς πίσω σε χώρες όπου οι πολίτες μπορούν να φυλακισθούν βάσει της σεξουαλικότητάς τους.
Είναι ενήμερη η Επιτροπή για την υπόθεση του Alvin Gahimbaze, ενός άντρα 25 ετών ο οποίος ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο εδώ και 10 χρόνια αλλά έχει διαταχθεί να επιστρέψει στο Μπουρούντι (και στην αδερφή του οποίου έχει χορηγηθεί επιτυχώς άσυλο);
Προτίθεται η Επιτροπή να μου επιβεβαιώσει ότι πράττει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να διασφαλίσει ότι τα ίσα δικαιώματα, ανεξαρτήτως του γενετήσιου προσανατολισμού, θα παρακολουθούνται στο Μπουρούντι;

Η απάντηση δόθηκε την Τρίτη 22/6/2010 από τον κύριο Piebalgs (στην φωτογραφία από πάνω), για λογαριασμό της Επιτροπής. Την αντιγράφω.

E-2981/10EN
Answer given by Mr Piebalgs
on behalf of the Commission
(22.6.2010)
The Commission is not aware of the specific case of Alvin Gahimbaze.
However, the Commission always closely monitors the human rights situation in third countries. Cases of violation are monitored and brought to the attention of the authorities by the local EU Heads of Mission.
In the regular political dialogue between Burundi and the EU, human rights have been identified as one of the priority topics. If needed, the EU raises its concerns and, if there is suspicion of violations, asks the authorities to respect their commitments towards human rights.
The EU has called upon the Burundi Authorities to remove the provision criminalising homosexuality from the new Criminal Code and to bring the Penal Code in line with the international treaties Burundi has signed and ratified, in particular the International Convention on Civil and Political Rights and the African Charter on Human and People's Rights.
The Government of Burundi has expressed its intention not to apply this particular provision of the Criminal Code.

.

Η ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΙ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ LGBT PRIDE MONTH.

Η Αμερικανίδα Υπουργός Εξωτερικών Χίλαρυ Κλίντον απευθύνει το μήνυμά της, στον εορτασμό του LGBT Pride Month στην Ουάσιγκτον, στις 22 Ιουνίου. Μπορείτε να δείτε το παρακάτω βίντεο διάρκειας 17 λεπτών.


From: statevideo .

HETERO PRIDE ΣΤΗΝ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΟΙΚΤΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ.

[φωτογραφία από εκδήλωση διαμαρτυρίας ακροδεξιών προς το pride του 2008.]
Η ομοφυλοφοβία καλά κρατεί στην Ουγγαρία, καθώς όπως φαίνεται ένας εκπρόσωπος ακροδεξιών, ο Csaba Koletar κατάφερε να εξασφαλίσει άδεια από την αστυνομία για να γίνει διαδήλωση στους κεντρικούς δρόμους της Βουδαπέστης στο ίδιο σημείο που γίνεται το Gay Pride, κατά των ανοικτών πρακτικών της ομοφυλοφιλίας, όπως δήλωσε ο ίδιος στην ακροδεξιά εφημερίδα Magyar Nemzet.

Αντιγράφω από την Budapest Times.

“Hetero pride” march to go ahead
Monday, 21 June 2010
An anti-gay activist has succeeded in obtaining police permission to hold a “hetero pride march” on Andrássy út, the same avenue used for a gay pride parade (above) in recent years.
Csaba Koletar told the right-wing daily Magyar Nemzet last week of the rationale behind his planned demonstration. “The aim of the event is to show that not only same-sex, but mixed relations are also worthy of recognition. At the same time, we would like to protest against the open practice and popularisation of homosexuality in Hungary,” Koletar said. The organiser’s first application for permission to hold his march had been turned down by the police on the grounds that it was too early to say whether the event would cause an unacceptable level of disruption to traffic.
The event will take place two months after Budapest Gay Pride Day, which kicks off a week-long gay, lesbian, bisexual and transgender film and cultural festival in the capital from 4 to 11 July. Participants in recent Budapest gay pride parades, which have been held in the capital regularly since 1997, have found themselves at the centre of vocal and sometimes violent opposition. Last year’s event took place behind high metal fences and massed ranks of police secured streets around the event after participants in earlier marches had been showered with eggs, vegetables and beer cans.

.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ & ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Ευρωκοινοβουλίου.

Κοινοβουλευτικές ερωτήσεις
20 Απριλίου 2010, E-2603/10
ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ υποβολή: Franz Obermayr (NI) προς την Επιτροπή
Θέμα: Αναπτυξιακή βοήθεια της ΕΕ προς την Ουγκάντα - θανατική ποινή για την ομοφυλοφιλία
Στο κοινοβούλιο της Ουγκάντα συζητείται αυτό το διάστημα ένα αμφισβητούμενο νομοσχέδιο που προβλέπει τη θανατική ποινή για τους ομοφυλόφιλους. Αυτό είναι ασφαλώς αδιανόητο σύμφωνα με την ευρωπαϊκή άποψη περί δικαίου.
1. Πώς προτίθεται να αντιδράσει η Επιτροπή σε περίπτωση έγκρισης του νομοσχεδίου;
2. Εξετάζεται να παγώσουν ενδεχομένως οι πόροι που παρέχονται από την ΕΕ στην Ουγκάντα στο πλαίσιο της αναπτυξιακής βοήθειας; 3. Εάν ναι, θα παγώσουν εντελώς ή θα περικοπούν μέχρι ένα συγκεκριμένο ποσό;
4. Ποια είναι η θέση της ΕΕ όσον αφορά άλλες χώρες όπου το νομικό καθεστώς είναι παρόμοιο (για παράδειγμα σε ορισμένα ομόσπονδα κράτη της Νιγηρίας ή στη Σαουδική Αραβία); Θα έχει αυτό επιπτώσεις όσον αφορά τη χορηγούμενη αναπτυξιακή βοήθεια;

Η απάντηση δόθηκε στις 18/6/2010, από τον κύριο Piebalgs, εκ μέρους της Επιτροπής - αρκετά μακροσκελής. Την αντιγράφω.

E-2603/10EN
Answer given by Mr Piebalgs
on behalf of the Commission
(18.6.2010)
The EU rejects and condemns any manifestation of homophobia as a blatant violation of human dignity. It considers that discrimination on the grounds of sexual orientation is incompatible with the basic principles on which the EU is founded, as well as international human rights law, and it is and will remain committed to the prevention and eradication of discrimination, including on the grounds of sexual orientation.
The EU is concerned about the persistence of discriminatory legislation and attitudes towards sexual minorities in third countries. The immediate EU policy priority is bringing an end to the imposition of criminal penalties, including the death penalty, for homosexual relations. The EU – through the EU Delegations and in coordination with Member States’ Embassies – closely monitors developments in the partner countries concerned, and expresses its concerns to the relevant authorities, including through public statements and démarches. The EU also continues longer-term efforts to encourage partner countries to end discrimination on the basis of sexual orientation.
The EU is actively engaged in efforts within the United Nations (UN) to tackle racism and discrimination, including discrimination based on sexual orientation. For example, the EU fully and successfully supported UN consultative status for Lesbian, Gay, Bisexual and Transgendered people rights’ groups in the non-governmental organisation (NGO) Committee of the UN Economic and Social Council. The EU is aware of the important role to be played by local civil society in this area and is in regular contact with human rights NGOs. The EU also supported the UN Statement on Sexual Orientation and Gender Identity of 18 December 2008 on the decriminalisation of homosexuality and the International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR).
The European Instrument for Democracy and Human Rights (EIDHR) has a record of providing project funding via open calls for proposals to civil society organisations for their fight against discrimination based on any grounds, including sexual orientation.
The Commission is deeply concerned over the draft "Anti-Homosexuality Bill" introduced into the Ugandan Parliament. The bill, if adopted, raises serious human rights issues, which are of great importance to the Commission. The Commission considers that the penalisation of homosexuality, as foreseen in the draft bill, goes against the UN human rights conventions. Uganda has ratified the International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR), Article 26 of which states that "all persons are equal before the law and are entitled without any discrimination to the equal protection of the law. In this respect, the law shall prohibit any discrimination and guarantee to all persons equal and effective protection against discrimination on any ground such as race, colour, sex, language, religion, political or other opinion, national or social origin, property, birth or other status". The UN Human Rights Committee has affirmed that the reference to “equal and effective protection against discrimination on any ground such as race, colour, sex, language, religion, political or other opinion, national or social origin, property, birth or other status” in Article 26 of the ICCPR includes discrimination on grounds of sexual orientation. Uganda's domestic legislation must be consistent with these international human rights obligations. The draft bill also goes against the EU supported UN declaration on sexual orientation and gender identity of 18 December 2008 on the decriminalisation of homosexuality.
The Presidency and the Heads of Mission in Uganda raised this issue with the Ugandan Government on several occasions, during meetings with Prime Minister and Minister of Justice, in Article 8 meetings and with the Uganda Human Rights Commission.
In its démarche, on 3 December 2009, the EU Presidency and the local troika met the acting Foreign Minister/State Minister of Foreign Affairs, to whom they expressed again these serious concerns, confirmed their support to fundamental freedoms and reminded Uganda of its international obligations.
The Minister, while mentioning traditional values and cultural traditions that take time to change and alleged evidence of orchestrated campaigns to take advantage of poor people and recruit them into homosexuality, he took note, however, of the EU positions and committed himself to personally report them to Cabinet and Parliament to enable them to take an informed decision.
During the Cotonou Agreement Article 8 Dialogue with President Museveni, on 3 February 2010, the EU Presidency once again raised this important issue. President Museveni declared that the draft bill represented the ongoing debate between the churches present in Uganda. While the President expressed himself personally against homosexuality, he was very aware of the views of key donor countries and he gave an assurance that it would not pass in its present form. A cabinet sub-Committee is currently working on it.
Recently, civil society organizations have also started to work on the draft bill. Whereas before, it was an extremely difficult topic to discuss even with human rights organizations, there now is a broad coalition of civil society against the draft Bahati bill (http://www.ugandans4rights.org/).
The Commission intends to uphold pressure on the Ugandan Government in relation to this draft bill through continuing to raise its concern on every suitable occasion in dialogue with the Government, as well as to support local human rights organisations towards change in law and attitudes in the country. The issue will stay on the agenda of the EU Delegation in Uganda and of local Heads of Mission. The Commission hopes that, in the spirit of the ongoing EU/Uganda partnership, these démarches, together with those of others, will lead to the dropping of this draft legislation or a review to make it compatible with the international principles on non discrimination on the basis of sexual orientation.
In this context, the entry into force of the revised Cotonou Agreement will be important. The revised Cotonou Agreement gives the EU and the African, Caribbean and Pacific (ACP) States a strengthened basis to include discrimination on the grounds of sexual orientation as a possible subject in the political dialogue.
The situation in Nigeria is complex and the reluctance of past governments to participate in constructive discussions concerning human rights issues such as the death penalty, call for the use of both dialogue and cooperation. In the framework of the political dialogue, Articles 8 and 9 of the Cotonou Agreement provide the necessary elements to conduct properly a dialogue on human rights with Nigeria. In addition, the most important sector for EU aid to Nigeria under the 10th European Development Fund is Governance and Human Rights.
In addition to the regular political dialogue incorporating human rights, in December 2009 under the Swedish presidency, the EU established a dedicated EU-Nigeria Human Rights Dialogue. Under this Dialogue, Nigeria informed the EU that concerning the death penalty no executions are effected and that there is political will at the federal level for a moratorium.
The EU has followed attentively the issue of the draft bill proposing to criminalize same-sex relations and marriage. Further to EU efforts in 2007, the Nigerian Senator in charge of the relevant Committee (Committee on Judiciary, Human Rights and Legal Matters) undertook to revise the draft and ensure it would be acceptable internationally and in accordance with the Nigerian constitution which guarantees the right to freedom from discrimination on the grounds of sex, religion, ethnicity, political opinion, etc. Since then the bill has not progressed further.

.

ZAGREB PRIDE 2010 ΥΠΟ ΔΡΑΚΟΝΤΙΑ ΜΕΤΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.

Αντιγράφω από εδώ.

Το Ζάγκρεμπ φιλοξενεί παρέλαση ομοφυλοφίλων
21/06/2010 ΖΑΓΚΡΕΜΠ, Κροατία -- Περίπου 300 άτομα συμμετείχαν σε παρέλαση ομοφυλοφίλων στο κέντρο του Ζάγκρεμπ την Κυριακή (20 Ιουνίου), πραγματοποιώντας πορεία σε κεντρικές οδούς, εν μέσω έντονης αστυνομικής παρουσίας. Ταυτόχρονα, ακροδεξιά οργάνωση διενήργησε αντι-διαδήλωση. Η πρώτη παρέλαση ομοφυλοφίλων στην Κροατία διενεργήθηκε το 2002. (HRT, Tanjug, AFP - 20/06/10)

From: TheWWPproject
- Το Zagreb Pride, γίνεται από το 2002. Περιστατικά επιθέσεων από ακροδεξιές ομάδες έχουν σημειωθεί το 2002, το 2007 και το 2009. Το 2006 διοργανώθηκε για πρώτη φορά στην πόλη Διεθνές Pride (για την ακρίβεια Pride των χωρών της νοτιοανατολικής ευρώπης με συμμετοχή από την Πολωνία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Ρουμανία, ΠΓΔΜ, Κόσοβο, Αλβανία, Σλοβακία, Λιθουανία). Πάντα διατηρώντας χαμηλά νούμερα. Λαμβάνει χρηματοδότηση από τον Δήμο της πόλης, από διεθνείς οργανώσεις και πρεσβείες.

- Όσον αφορά, νομοθετικά, την κατάσταση των λοαδ δικαιωμάτων στην Κροατία:
* Το 1977 αποποινικοποιήθηκε το συναινετικό σεξ μεταξύ ομοφύλων.
* Το 1998 εξισώνονται τα όρια συναινετικού σεξ μεταξύ ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων.
* To 2003 ψηφίστηκε νόμος κατά των διακρίσεων που περιλαμβάνει τον σεξουαλικό προσανατολισμό, όχι την ταυτότητα φύλου.
* Το 2003, ψηφίστηκε νόμος που προβλέπει την καταχώριση συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια που αποδεικνύουν ότι συμβιούν τουλάχιστον για τρία χρόνια. Ο νόμος θεωρείται ότι παρέχει ελάχιστα δικαιώματα στα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ δεν υπάρχει καμμία πρόβλεψη για την υιοθεσία.
* Από το 2006 ποινικοποιούνται (για την ακρίβεια θεωρείται επιπλέον επιβαρυντικός παράγονας) τα εγκλήματα μίσους λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.
* Ο νόμος επιτρέπει την αλλαγή εγγράφων για τα διαφυλικά άτομα που έχουν κάνει επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου (δεν αναφέρεται από πότε).
* Δεν υπάρχει περιορισμός στους ομοφυλόφιλους να υπηρετούν στον στρατό
* Διατηρείται περιορισμός στην αιμοδοσία για τους άντρες που έχουν ομοφυλοφυλικές επαφές (δεν αναφέρεται το χρονικό παράθυρο).
(από το gaylawnet)
.

WE WERE ONE MAN (1979).

Nous étions un seul homme (We Were One Man).
“We Were One Man' had its U.S. premiere at the Chicago International Film Festival in 1980, where it was awarded the prestigious Silver Hugo. Written, produced, edited, and directed by France's premiere gay director, Philippe Vallois [...]
Serge Avedikian who plays the French simple minded country asylum runaway Guy and Piotr Stanislas who plays the German soldier Rolf both deliver performances which are truly extraordinary.”
“In rural France, a male farmer comes across a wounded German officer. Allowing his pacifist nature to supersede his patriotism, the farmer hides the German in his barn. The two men become friends....and then, lovers. Handled with taste (if not always discretion), We Were One Man offers a fascinating variation on the standard "opposites attract" theme.”

From: fifelhal .

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ / ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Ευρωκοινοβουλίου.

Κοινοβουλευτικές ερωτήσεις
29 Απριλίου 2010, E-2857/10
ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ υποβολή: Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE) προς την Επιτροπή
Θέμα: Στιγματισμός της ομοφυλοφιλίας από την πλευρά του Βατικανού
Σε μια συνέντευξη Τύπου κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Σαντιάγο της Χιλής, ο Tarcisio Bertone, γραμματέας του Βατικανού, επεσήμανε ότι «πολλοί ψυχολόγοι και πολλοί ψυχίατροι έχουν αποδείξει ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ της αγαμίας και της παιδοφιλίας, αλλά πολλοί άλλοι έχουν αποδείξει, όπως μου είπαν πρόσφατα, ότι υπάρχει σχέση μεταξύ της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας».
Οι δηλώσεις αυτές, βαθύτατα ανεύθυνες και παραπλανητικές, συμβάλλουν στον στιγματισμό της ομοφυλοφιλίας με απαράδεκτο τρόπο. Τα πρόσωπα με δημόσια και πνευματική ευθύνη για ορισμένα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά με δηλώσεις όπως αυτή που μας απασχολεί, οι οποίες δυσφημούν μια πληθυσμιακή ομάδα στην οποία σε καμία περίπτωση δεν αξίζει να συσχετίζεται με ένα τόσο απεχθές έγκλημα όπως η παιδεραστία.
Πώς αξιολογεί η Επιτροπή αυτήν την, επιστημονική υποτίθεται, συσχέτιση μεταξύ της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας;
Έχει δείξει με κάποιον τρόπο η Επιτροπή τη δυσφορία της απέναντι στο Κράτος του Βατικανού για την προσπάθεια συσχέτισης μιας σεξουαλικής επιλογής με ένα σοβαρό έγκλημα όπως η παιδοφιλία;

Η απάντηση δόθηκε από την κυρία Reding, στις 17/6/2010, από μέρους της Επιτροπής. Την αντιγράφω.

E-2857/10EN
Answer given by Ms Reding
on behalf of the Commission
(17.6.2010)
The Commission strongly rejects any connection of homosexuality with paedophilia. The Commission is committed to combating prejudice and discrimination, and will continue to work towards the full implementation and completion of the EU legal framework to fight against discrimination on the basis of sexual orientation.
The Commission has not made any approaches to the Vatican concerning the statements in question.

.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Έχω εξασκήσει για κάποια χρόνια το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Έχω ζήσει αυτό τον χώρο, και έχω απηυδήσει πολλάκις από τις στρεβλώσεις του χώρου της παιδείας, που πώς θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά άλλωστε, αντικατοπτρίζει τις γενικότερες στρεβλώσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Δεν θα μιλήσω τώρα, για το πρόγραμμα διδασκαλίας που τα μισά που διδάσκονται τα παιδιά είναι για το καλάθι των αχρήστων, ενώ θα έπρεπε να ανανεωθεί σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες. Αυτή είναι μία άλλη κουβέντα, στην οποία -ω μα τί έκπληξις- τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών ελάχιστα μπαίνουν. Ο δέ σημερινός Πρωθυπουργός ήταν επί χρόνια Υπουργός Παιδείας, ένας ανύπαρκτος Υπουργός Παιδείας.

Ανάμεσα, λοιπόν, στις πολλές αυτές στρεβλώσεις, είναι το γεγονός ότι η συμπαθής τάξη των πρώην συναδέλφων μου, θεωρεί ότι θα πρέπει να είναι κραυγαλαία προνομιούχος, έναντι των υπόλοιπων εργαζομένων.

Θεωρεί ανάμεσα στ' άλλα ότι θα πρέπει να πληρώνεται επιπλέον, για την διόρθωση των γραπτών των πανελληνίων εξετάσεων, και όχι μόνο αυτό, εκβιάζει με περισσό θράσσος, κάνοντας απεργία εν μέσω των εξετάσεων, δημιουργώντας μία τεράστια ανασφάλεια στα παιδιά.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αγαπητοί φίλοι - αυτή δεν είναι η δουλειά σας ανάμεσα στ' άλλα; Να διορθώνετε και γραπτά εξετάσεων; Ποιά είναι τα καθήκοντά σας; Μήπως θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να σας παράσχει και αυτοκλιματιζόμενα νεροκαθίσματα για να δροσίζεται ο ποπός σας όταν διορθώνετε;

* Και κάτι ακόμη, για να παραμένουμε στην θεματολογία του μπλογκ: Τα κονδύλια για την ισότητα κατά των διακρίσεων στον χώρο της εκπαίδευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν απορροφηθεί; Αν όχι, γιατί; Αν ναί, πώς και με ποιόν τρόπο;

The Godfathers - Birth, school, work, death.

.

ΤΟ ΣΠΟΤ ΤΟΥ PRIDE ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ.

http://www.napolipride.com/
Το συνάντησα στο μπλογκ του Luc LeBelge.


.

Η ILGA-EUROPE ΣΤΕΛΝΕΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ.

H ILGA-Europe, απέστειλε ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εσωτερικών της Βουλγαρίας, με αντικείμενο τις επιθέσεις μίσους που δέχονται οι λοαδ στην χώρα αυτή, ζητώντας από την ηγεσία της χώρας να πράξει τα δέοντα όσον αφορά την προπαγάνδα και τις επιθέσεις μίσους που ανθούν, ενώ εφιστά την προσοχή στην ομάλή διεξαγωγή του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας που είναι προγραμματισμένο για τις 26 Ιουνίου.

Την επιστολή αυτή την βρίσκω στο facebook της ILGA-Europe και την αντιγράφω.

ILGA-Europe writes to Bulgarian Prime Minister and Minister of Interior.
Σήμερα στις 11:08 π.μ.
Open letter to Gen. Boyko Borisov, prime Minister of Bulgaria, and Tzvetan Tzvetanov, Minister of Interior of Bulgaria
Violent attacks motivated by hatred
Dear Mr Borisov and Mr Tzvetanov,
I am writing to express our concern regarding information we received from Bulgarian Activists Alliance on cases of violent attacks by radical nationalist groups targeting such groups as Roma and LGBT people.
As you know, on 26 June, the LGBT community in Bulgaria will host its third annual Pride festival. This event, which celebrates diversity and promotes respect and values of equality and human rights, also attracts hostile reactions from groups of people who oppose those democratic values and use violence and intimidations.
We are calling on you to ensure that the LGBT Pride festival takes places peacefully and with adequate protection. As you know, under the European human rights law, it is a duty of a state to ensure that freedom of assembly and expression is being enjoyed by citizens without discrimination. Moreover, it is a duty of a state to provide adequate protections to those citizens, who express and/or advocate views which are not necessarily shared by the majority.
Hate speech and hate crime are a serious issue across Europe and European institutions take it very seriously. On 31 March 2010, the Committee of Ministers of the Council of Europe adopted Recommendation to member states on measures to combat discrimination on grounds of sexual orientation or gender identity. The Recommendation calls on all Council of Europe member states to take appropriate measure to prevent, monitor and address such incidents of hate speech and hate crime.
In 2008-2009, the European Union’s Fundamental Rights Agency published two reports dealing specifically with the issues of LGBT rights. These documents highlight the fact that Bulgaria’s Criminal Code does not recognise homophobic and transphobic motivation as aggravating circumstances for sentencing perpetrators of hate speech and hate crime. Therefore we call on the Bulgarian authorities to amend the legislation to ensure that homophobia and transphobia are recognised on the same level as other hateful motivating factor such as racism.
I hope that this year’s LGBT Pride festival will take place peacefully and with adequate police protection. We also hope that Bulgarian authorities will take a strong stance by supporting the democratic values and equality and human rights for all and will condemn any hateful expressions and attempts to sabotage the LGBT Pride festival. Finally, we hope Bulgaria will make the necessary legislative steps to improve its legislation on hate and violence, to ensure that homophobia and transphobia are adequately tackled.
Yours truly,
Evelyne Paradis
Executive Director
ILGA-Europe

Well done λοιπόν από την ILGA. Και πολλά μπράβο στην λοαδ κοινότητα της γειτονικής μας Βουλγαρίας που δραστηριοποιείται κάνοντας γνωστά τα προβλήματά της στην ILGA, ώστε να παρέμβει στα μέτρα των δικών της δυνατοτήτων.

Στην Ελλάδα από την άλλη μεριά, έχουμε το άρθρο 347 του ποινικού κώδικα, που κατά παράβαση κάθε ερμηνείας της εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας περί διακρίσεων θέτει διαφορετικά όρια στην ηλικία συναίνεσης μεταξύ ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων, ενώ μιλά για "παρά φύσιν ασέλγεια μεταξύ αρρένων", λές και βρισκόμαστε ακόμη πολλές δεκαετίες πίσω.

Από την άλλη έχουμε σύμφωνο συμβίωσης μόνο για ετεροφυλόφιλους, που παρά το ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία αφήνει ελεύθερο το πεδίο της οικογένειας στις εθνικές νομοθεσίες, προφανώς και πέρα από κάθε αμφιβολία, παραβιάζει: α) την κοινοτική νομοθεσία περί ελεύθερης διακίνησης των πολιτών, β) την οδηγία περί ίσης μεταχείρισης και κατά των διακρίσεων.

Γι' αυτά έχει επιστήσει κανείς την προσοχή από την Ελλάδα στην ILGA και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς, ώστε να υπήρχε κάποια παρέμβαση προς τις Ελληνικές αρχές; Έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο; Γιατί αν έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο, δεν νομίζω να είχαν κάποια δυσκολία να το κάνουν, τουναντίον. Το έχουν κάνει πάμπολλες φορές στο παρελθόν σε πολλές περιπτώσεις χωρών. Τόσο η ILGA, όσο και η LGBT Intergroup, όσο και ο πολύ δραστήριος Επίτροπος για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά και άλλοι φορείς. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι δι' αυτού του τρόπου θα λύνονταν τα προβλήματα, όμως ένα καλό αποτέλεσμα συχνά έρχεται ως συνισταμένη πολλών πιέσεων και προσπαθειών.
.

YO! - 1000th POST.

1000οστό ποστ λοιπόν, από τον Σεπτέμβριο του 2008 που περίπου ξεκίνησε αυτό το μπλογκ. Αν παρατηρήσει κανείς τα πρώτα ποστ, θα δεί ότι μάλλον λίγη σχέση έχει με τον τρόπο που εξελίχθηκε.

Παρ' ότι μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους που εκτιμώ (κάποιους και πριν το ξεκινήσω), δεν το ξεκίνησα ούτε γι' αυτό τον λόγο (δεν μου λείπουν οι φίλοι, έχω αρκετά γεμάτη ζωή τόσο επαγγελματικά, όσο και στην προσωπική μου ζωή), ούτε για να κάνω δημόσιες σχέσεις. Αρκετές φορές έχω διαφωνήσει στον σχολιασμό, ίσως και νά 'χω γίνει δυσάρεστος κάποιες στιγμές.

Το πνεύμα ήταν και είναι αν μπορεί να γίνει διάλογος που νά 'χει κάποια ουσία, όσο φυσικά μπορεί να γίνει αυτό σε ένα μπλογκ, που κατά τη γνώμη μου λίγο γίνεται. Αλλά ίσως τελικά ένα μπλογκ, απλά είναι ένα μπλογκ και τίποτε παραπάνω. Ίσως και να μήν έχει νόημα, ίσως όμως και νά 'χει, αφού ακόμη κι αν δεν έχει καμμία σημασία ως μέσο ανταλλαγής απόψεων, στα σίγουρα η ενημέρωση έχει γίνει πολύ πιο πλούσια από πριν 6-7 χρόνια που δεν υπήρχε τίποτα. Και όλοι μαθαίνουμε κάτι.

Μια γρήγορη ματιά αν ρίξει κανείς στα tags δεξιά, θα διαπιστώσει ότι τα θέματα που αφορούν την διαφυλικότητα και την διεμφυλικότητα με ενδιαφέρουν αρκετά, φτάνουν σχεδόν το 20% της ύλης, καθώς πιστεύω ότι τα διαφυλικά άτομα αντιμετωπίζουν τα πιο σοβαρά και επιτακτικά προβλήματα από όλη την λοαδ κοινότητα. Ελπίζω να μήν τα άγγιξα με προχειρότητα.

Αρκετά επίσης με ενδιαφέρουν τα θέματα που αφορούν το Ευρωκοινοβούλιο, οι ερωτήσεις που τίθενται, οι διαδικασίες στα εκεί όργανα, γιατί έχω παγιώσει πλέον την αντίληψη ότι η μόνη ελπίδα της Ελλάδας να προχωρήσει στην θεσμοθέτηση κανόνων προστασίας και υποστήριξης των δικαιωμάτων των λοαδ, θα προέλθει σε μεγάλο βαθμό από την επιρροή της από εκεί. Άλλωστε ο μοναδικός σχετικός νόμος που έχει ψηφιστεί στην Ελλάδα, ο 3304/2005, εφαρμογή κοινοτικής οδηγίας ήταν. Και από τότε τίποτα. Ας ελπίσουμε φυσικά ότι ο δικός μας χώρος, θα αισθανθεί μεγαλύτερη ευθύνη και θα εργαστεί πιο συστηματικά, γιατί αλλοιώς πολύ φοβάμαι ότι θα περάσουν πολλά ακόμη άγονα χρόνια. Χωρίς πίεση τίποτα δεν γίνεται.

Τέλος αρκετά με ενδιαφέρουν οι ταινίες μικρού ειδικά μήκους (149 βλέπω ο αριθμός έως τώρα), ψώνιο από παλιά. Εκτιμώ πολύ τις δουλειές ανθρώπων που σε λίγο σελιλόϊντ καταφέρνουν σε λίγα λεπτά να σου πούν ότι άλλοι δεν καταφέρνουν μέσα σε ώρες και ώρες γυρίσματος. Ή άλλες φορές είναι αυτή η αίσθηση του ανολοκλήρωτου, που παρά την έλλειψη, έχει την γοητεία της, ή άλλες φορές η αφαίρεση, ή ακόμη η ανάγκη της νεανικής ερασιτεχνικής έκφρασης μέσα σε δύο γραμμές...

Πολλά όμως έγραψα.
Αυτά το λοιπόν και προχωράμε.
Δυναμώνω ένταση.

D.A.D.: Sleepin' my day away.

.

ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΔΙΑΦΥΛΙΚΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ.

From: duzdonna

- Kids of Transgender Parents.

Και ένα σχετικό άρθρο από εδώ.

What Transgendered Parents Can Teach Us About Motherhood and Fatherhood.
By Carlos Ball, Rugers University School, June 17, 2010
Let me share with you a real-life story involving a transgendered parent. A few years after Michael B. married his wife Barbara in the 1970s, he told her that he preferred wearing women's clothing and that he felt more comfortable thinking of himself as a woman.
The marriage was a rocky one, but it lasted for almost twenty more years. In 1998, the couple divorced and a year later Michael had gender reassignment surgery and changed her name to Monica. After that, Barbara went to court in their home state of Kentucky and successfully got an order prohibiting Monica from contacting any of their four children because she was now living as a woman.
But things soon got even worse for Monica. Barbara eventually remarried and she and her new husband petitioned the court to terminate all of Monica's parental rights so that the new husband could adopt the one child out of the four who was still then a minor.
The Kentucky trial court granted the petition after concluding that Monica becoming a woman meant that she had neglected her child and caused her grave emotional harm, necessitating the termination of her parental rights. That ruling was upheld by the Kentucky Court of Appeals in 2007.
Monica B.'s case is an example of the kind of pervasive discrimination faced by transgendered parents. It also tells us something important about what it means to be a parent in our society.
For many years now, gay and lesbian parents have had to contend with the argument that depriving a child of a mother (in the case of gay male parents) or of a father (in the case of lesbian parents) harms children. This argument is at its core grounded in the notion that there is something special or unique about the supposed different nurturing styles of fathers and mothers. In response, advocates for gay and lesbian parents have argued that gender in parenting is largely irrelevant because what should matter is not a parent's gender but instead whether and how the parent loves and cares for the child.
But to some extent, the "gender in parenting" argument in the context of gay and lesbian parents takes place at an abstract level. As a result, in lesbian and gay parenting cases, we tend to ask questions such as whether mothers in general care for children in ways that are different, if not necessarily better, than fathers in general do.
The "gender in parenting" issue in Monica B.'s case was significantly less abstract because what changed in that case was not the parent. Instead, what changed was the parent's gender.
It is one thing to say that a lesbian mother can also be a "father" to her children and that a gay father can also be a "mother" to his children, and many of us believe that. In fact, I am a gay dad, and I like to think that I am as good of a "mother" to my children as any female parent is to hers. But I am not a woman, so there is a built-in limitation, at least from society's perspective, when I argue that I too can be a mother, and a darned good one.
But if we can get past the prejudice against transgendered parents, we may allow ourselves to see how they undermine the traditional notion that gender is an essential component of a particular kind of parenting, that is, of "fatherhood" as understood as being significantly different from "motherhood" (and vice versa).
This is because the parental attributes of individuals like Monica B. do not change simply because they have their sexual organs surgically altered.
The argument made in court by the lawyer who wanted Monica's parental rights terminated was that she could no longer be a father because she was no longer a man. And she could not be a mother because, first, she was not a real woman, and second, the child already had a mother. But why should sexual organs, and whether one identifies oneself as a man or a woman, be relevant to the question of whether one is entitled to retain parental rights?
At the end of the day, the case of the transsexual parent tells us, perhaps even more clearly than that of the gay or lesbian parent, that we have to as a legal and policy matter pay considerably less attention to the gender of parents. Indeed, the goal, it seems to me, should be to make the status of being a mother or a father legally irrelevant. We need, in other words, to think of "mother" and "father" as verbs rather than as nouns. We should focus on what it means to mother and to father a child, rather than on the sex of the parent who happens to be doing the mothering or fathering.
Rendering the concepts of "mother" and "father" legally and socially irrelevant is, of course, a tall order given the immense cultural weight that is attached to each of them. Many view the types of arguments that I am making here as attacks on "motherhood" and "fatherhood." And to some degree these critics are right, at least to the extent that being a mother and being a man, for example, are viewed as mutually exclusive categories.
But we should remember that there are millions of parents out there, including heterosexual single parents, who are both "mothering" and "fathering" their children and no one proposes to terminate their parental rights because of it. We should not treat transgendered parents any differently.
- This article originally appeared on the Huffington Post.

ΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΕΜΦΥΛΙΚΩΝ.

Πολύ ευχάριστο και αρκετά σημαντικό θα έλεγα, καθώς είναι η πρώτη φορά που το Ευρωκοινοβούλιο ψηφίζει κείμενο που τοποθετείται ξεκάθαρα στα θέματα που απασχολούν τα διεμφυλικά άτομα.
Σημαντικό, κυρίως, γιατί είναι η πρώτη φορά, που σε κείμενο που αφορά την ισότητα των φύλων (γιατί περί αυτού πρόκειται), μπαίνουν μέσα και τα τρανς άτομα.

Αντιγράφω από το transs.gr, την είδηση:

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθετεί συγκεκριμένο κείμενο αρχών και μέτρων για τα δικαιώματα των διεμφυλικών.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε σήμερα κείμενο ισχυρής στήριξης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των διεμφυλικών ατόμων. Οι Ευρωβουλευτές, αναγνωρίζουν επίσημα ότι τα διεμφυλικά άτομα υφίστανται διακρίσεις λόγω ταυτότητας φύλου, καλούν τις αρχές να παρέχουν εύκολα προσβάσιμες διαδικασίες επαναπροσδιορισμού φύλου και επιμένουν ότι στο μέλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες για την ισότητα με βάση το φύλο αναδεικνύοντας θέματα που συνδέονται με την ταυτότητα φύλου και τον επαναπροσδιορισμό του φύλου.
Το κείμενο αυτό είναι το λεγόμενο "Figueiredo report", και καλεί να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα στην μάχη κατά των διακρίσεων με βάση την ταυτότητα φύλου.
Πιο συγκεκριμένα:
* αναγνωρίζει τις διακρίσεις και τις πολλαπλές διακρίσεις με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό και/ή την ταυτότητα φύλου.
* καλεί της αρχές της Ε.Ε. να συμπεριλάβει τις εργασίες των ευρωπαϊκών οργανώσεων στις περαιτέρω διεργασίες της.
* δίνει έμφαση στην διευκόλυνση της πρόσβασης στη διαδικασία επαναπροσδιορισμού του φύλου, συμπεριλαμβάνοντας την δημόσια υγεία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
* ζητά μελλοντικές δράσεις από την Ε.Ε. στο πεδίο της ισότητας για τα φύλα με επιτακτικότητα ως προς την ταυτότητα φύλου και την διαδικασία επαναπροσδιορισμού.
Η Ulrike Lunacek και ο Michael Cashman ευρωβουλευτές, και αντιπρόεδροι της LGBT Intergroup του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είπαν σε κοινό τους ανακοινωθέν:
"Είμαστε ευτυχείς που υιοθετήθηκε αυτό το κείμενο, το οποίο αποτελεί ένα μεγάλο βήμα που βελτιώνει κατά πολύ την θέση της Ε.Ε. στο θέμα της ισότητας των φύλων για όλους, συμπεριλαμβανομένων των διεμφυλικών ατόμων. Διατυπώνει με σαφήνεια στρατηγικές για την ισότητα με βάση την ταυτότητα φύλου και δίνει με καθαρό τρόπο της γραμμές που θα πρέπει να ακολουθηθούν στο μέλλον για τα δικαιώματα των τρανς ατόμων.
Ο Raul Romeva i Rueda, Ευρωβουλευτής, αντιπρόεδρος της LGBT Intergroup και μέλος της Συμμαχίας των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, συμπλήρωσε:
"Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατέδειξε σήμερα ότι τα δικαιώματα των τρανς ατόμων δεν είναι και δεν πρέπει να είναι σε καμμία περίπτωση μικρότερης σημασίας από οποιουδήποτε άλλου πολίτη. Έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους, και έχω εμπιστοσύνη ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ακολουθήσει τις γραμμές αυτές καταδικάζοντας τις διακρίσεις κατά των διεμφυλικών, με μεγαλύτερη πιστότητα πλέον.

Αλήθεια, για την Γενική Γραμματεία Ισότητας, που παρά τον τίτλο της, αν κοιτάξει κανείς στην ιστοσελίδα της ασχολείται μόνο με θέματα ισότητας των γυναικών, ενδιαφέρον θα είχε να ρωτηθεί η θέση τους για τις διαφυλικές γυναίκες.
Τί είναι γι' αυτούς οι διαφυλικές γυναίκες; Έχει περάσει ποτέ από τον νού τους, ότι υπάρχει κάτι που λέγεται "ταυτότητα φύλου";
.

ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ: Η THERESA MAY ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.

Η Υπουργός Εσωτερικών και Ισότητας, κυρία Theresa May δήλωσε ότι είναι απαραίτητη η αλλαγή κουλτούρας για την επιτυχή αντιμετώπιση των τελευταίων οχυρών της ομοφυλοφοβίας και της τρανσφυλοφοβίας.

Γράφοντας για λογαριασμό του PinkNews.co.uk, η κυρία May λέει: "κάθε άνθρωπος στην κοινωνία μας έχει τον δικό του ρόλο να παίξει και οι επικεφαλείς των μεγάλων επιχειρήσεων, οι διευθυντές των εφημερίδων, οι αθλητικογράφοι πρέπει να παίξουν τον δικό τους ρόλο, να αναλάβουν δράση".

Συνεχίζει: "Χρειαζόμαστε αλλαγή κουλτούρας στον τομέα υποστήριξης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, λεσβιών, αμφί, διαφυλικών και φυσικά εδώ πρέπει να παίξουν τον ρόλο τους και οι πολιτικοί, και, αισθάνομαι υπερήφανη που αυτή η εκλογή, ανέδειξε μεγαλύτερο αριθμό ανοικτά ομοφυλόφιλων βουλευτών, παρ' ότι έχουμε ακόμη δρόμο να διανύσουμε".

Την εβδομάδα που μας πέρασε η κυρία May, έδωσε στη δημοσιότητα την ατζέντα της κυβέρνησης όσον αφορά τα λοαδ δικαιώματα, η οποία περιλαμβάνει την δυνατότητα θρησκευτικής καταχώρισης συμβίωσης, καθώς επίσης την αφαίρεση των ιστορικών καταδικαστικών αποφάσεων υποθέσεων συναινετικού ομοφυλοφιλικού σεξ από τα ποινικά αρχεία και την αλλαγή πολιτικής στην παροχή ασύλου στους λοαδ μετανάστες. Δεν φαίνεται ωστόσο διάθεση για να προχωρήσει η χώρα στον γάμο ομοφύλων.

Την Τετάρτη που μας πέρασε ο Πρωθυπουργός David Cameron, ήταν πρώτος επικεφαλής των Τόρυς που φιλοξένησε εκδήλωση της λοαδ κοινότητας στην Downing Street, όπου παραδέχτηκε ότι το κόμμα του έχει αργήσει στην κατανόηση των λοαδ θεμάτων (για "slow learners" μίλησε).

Να σημειωθεί ότι η κυρία May, δέχτηκε κριτική από τους λοαδ τον προηγούμενο μήνα όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της, λόγω του φτωχού φακέλου της στην υποστήριξη των δικαιωμάτων της κοινότητας, καθώς στο παρελθόν είχε ψηφίσει εναντίον στην εξίσωση των ορίων ηλικίας συναινετικού σεξ, κατά των δικαιωμάτων υιοθεσίας, ενώ ήταν απούσα σε άλλες ψηφοφορίες. Ωστόσο είχε ψηφίσει υπέρ του συμφώνου συμβίωσης.

Ανταποκρινόμενη στην κριτική, είπε: "Εάν με καλούσαν να ψηφίσω τώρα γι' αυτά τα θέματα, ναί, θα το έκανα κάτω από διαφορετική οπτική και πιστεύω θα ψήφιζα διαφορετικά".

Στο παρακάτω βίντεο η κυρία May απαντάει στην κριτική αυτή, λέει ότι έχει αλλάξει η οπτική της και ότι ως υπουργός θα ακολουθήσει διαφορετική πολιτική σε συζήτηση στο BBC στις 20 Μαίου, λίγο αφότου ανέλαβε Υπουργός.



------------

Χμ, Ραγκούσης ονομάζεται ο Υπουργός Εσωτερικών μας. Καστανίδης, ο Υπουργός Δικαιοσύνης μας. Ακούσατε ποτέ κάποιον εκ των δύο να τοποθετούνται σε κάποιο από τα λοαδ θέματα ως υπουργοί; Ακούσατε ποτέ κάποιον δημοσιογράφο στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση, ή στον Τύπο, να τους ζητά να το κάνει;

Είναι ή όχι υποχρέωσή τους, να μεριμνούν για όλους τους πολίτες; Είναι ή όχι υποχρέωση των δημοσιογράφων να ελέγχουν τους κυβερνώντες και να ζητούν την θέση τους σε όλα τα θέματα;

Η φτώχια και η δυσκολία στην Ελλάδα, ναί είναι οικονομική, κυρίως όμως είναι φτώχια σκέψης, κουλτούρας, και ευθύνης.
.