(συνέχεια απ’ το προηγούμενο ποστ) – σκέψεις και μια ιστορία.

Θέλω να συνεχίσω απ’ το προηγούμενο ποστ και τα σχόλια που έγιναν, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά σημαντικό θέμα. Όχι τόσο για το ζήτημα της αμφιφυλοφιλίας, που είναι από μόνο του ένα σημαντικό θέμα, περισσότερο για τα πρότυπα, τα στερεότυπα που αναπαράγονται, μα κυρίως για την έλλειψη Παιδείας σε θέματα σεξουαλικότητας και φύλου (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου).

Ξεκινώ λοιπόν από μια ιστορία. Γνώρισα λοιπόν ένα παιδί πριν λίγο καιρό, ηλικίας κοντά στα 50. Η εμφάνιση ήταν εντελώς ανδροπρεπής. Καραφλίτσα, λιγάκι χοντρούλης, καμμία υποψία θηλυπρέπειας.

Αφότου είπαμε κάποιες κουβέντες, συστηθήκαμε. Μου συστήθηκε με θηλυκό όνομα. Ομολογώ ότι αυτό με ξένισε. Εκείνος αντιλήφθηκε την πρώτη μου έκπληξη και συνέχισε λέγοντάς μου «οκ, καταλαβαίνω, θα σου εξηγήσω».

Άρχισε λοιπόν να μου εξηγεί και μου είπε ότι από μικρός αισθανόταν γυναίκα. Όλο αυτό τον καταπίεζε, δεν μπορούσε να το εκφράσει, δεν ήταν και σίγουρος στο κάτω-κάτω τί του συμβαίνει, λίγα πράγματα γνώριζε, ζούσε σε μια επαρχιακή πόλη.

Παντρεύτηκε, ωστόσο όλο αυτό εξακολουθούσε να τον βασανίζει, δεν μπορούσε να το προσπεράσει. Δεν του το επέτρεπε ο ίδιος του ο εαυτός. Αυτός ήταν και ο λόγος που παρ’ ότι ήθελε πολύ παιδιά, όταν η γυναίκα του τού μιλούσε γι’ αυτό εκείνος απέρριπτε κάθε τέτοια ιδέα – καταλάβαινε ότι εκείνος αισθάνεται διαφορετικά και ίσως αν προχωρούσε σ’ αυτό μπορεί αυτό που εκείνος αισθάνεται να έκανε κάποιους άλλους να μην αισθάνονται καθόλου καλά.

Έτσι κάποια στιγμή αποφάσισε να εγκαταλείψει τη γυναίκα του και να προσπαθήσει να βρεί τον εαυτό του και να ακολουθήσει αυτό που αισθάνεται.

Ήταν λοιπόν πια αποφασισμένος, ήθελε αυτό που αισθανόταν χρόνια, πολλά χρόνια μέσα του, να το εκφράσει. Ήθελε ν’ αφήσει πίσω την ντροπή και να πεί «γειά σου με λένε Χ, αισθάνομαι γυναίκα και θέλω κατ’ αρχήν να με καταλάβεις – τα υπόλοιπα τα βλέπουμε».

Την ιστορία θα την σταματήσω εδώ, γιατί αυτά νομίζω ότι αρκούν. Το δύσκολο στην όλη υπόθεση ήταν βέβαια η εμφάνιση, που μου ήταν πολύ δύσκολο να τον φανταστώ, ότι αισθητικές επεμβάσεις ή «διορθώσεις» να έκανε, ως γυναίκα.

Στην διάρκεια της κουβέντας του απευθυνόμουν δέ στο αρσενικό, χρησιμοποιώντας κάπου-κάπου το θηλυκό όνομα που μου είχε συστηθεί. Όλο αυτό ήταν μάλλον κάπως κωμικό και εκείνος αντιλαμβανόμενος την αμηχανία μου μού είπε «δεν πειράζει, δεν είναι αυτό που με πειράζει, μπορείς να με λές όπως θέλεις».

Σκέφτομαι λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο, και το κουράγιο που χρειαζόταν για να σταθεί, παρ’ ότι γνώριζε ότι όλα αυτά μπορεί να προκαλούσαν το γέλιο. Δεν είχε όμως και πολύ χρόνο πια. Αισθανόταν τα 50 πολύ κοντά και ότι έπρεπε να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο.

Αυτό που χρειαζόταν κατ’ αρχήν ήταν κατανόηση. Δεν χρειαζόταν κάποιον κριτή, δεν χρειαζόταν κάποιον να του πεί τί είναι και τί δεν είναι. Αυτός από μόνος του καταλάβαινε πολύ καλά τί είναι και τί δεν είναι. Και φυσικά δεν χρειαζόταν κάποιον να του πεί «δεν υπάρχεις». Ή πολύ ακόμη χειρότερα, αν έπεφτε σε κάποιον από τους συνήθεις ψυχαναλυτές.

Θέλω να καταλήξω πιάνοντας το νήμα από το προηγούμενο ποστ, ότι χρειαζόμαστε πολύ ακόμη να δουλέψουμε πάνω σε θέματα Παιδείας στην διαφορετικότητα, κατ’ αρχήν εμείς οι ίδιοι. Να κατανοούμε καλύτερα ο ένας τον άλλον και πρώτα απ’ όλα να πείσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, και μετά να πείσουμε τους άλλους.