Aντίνοος

FERNANDO PESSOA

Eτσι συνέχιζε, σαν εραστής που περιμένει,
Από τόπο σε τόπο με την αμφιβολία στο ταραγμένο του μυαλό.
Πότε, ήταν η ελπίδα του ένας σκοπός μεγάλος
Που έτρεφε τη θέλησή του για ζώη, πότε ένιωθε τυφλός
Μπροστά στην ορατή, ακαθόριστη επιθυμία.

Οταν ο θάνατος κι ο έρωτας συναντιώνται τι νιώθουμε δεν ξέρουμε!
Οταν ο θάνατος τον έρωτα αποτρέπει δεν ξέρουμε τι ξέρουμε.
Πότε η αμφιβολία του ελπίζει, πότε η ελπίδα του αμφιβάλλει.
Πότε, αυτό που ονειρεύτηκε η επιθυμία του, το νόημα του ονείρου αψηφά
Και σε βαρύθυμο κενό παγώνει.
Μετα οι θεοί ξανάδωσαν ζωή στη σβησμένη της αγάπης λάμψη.

"Ο θάνατός σου μου έχει δώσει μεγαλύτερη ηδονή -
Πάθος σαρκικό μανιασμένο για αιώνια ζωή.
Τη μοίρα την αυτοκρατορική μου εμπιστεύομαι
Πως οι υπέρτατοι θεοί που αυτοκράτορα με έκαναν,
θα στέρξουν να μη μου στερήσουν μια πιο αληθινή ζωή.
Η επιθυμία μου είναι να ζεις για πάντα και να μένεις
Μια παρουσία σαρκική στη φίλτατή τους χώρα,
Την όμορφη, αν όχι ωραιότερη, αφού εκεί
Τίποτα τις επιθυμίες μας δεν ασχημίζει
Ούτε πονάει η καρδιά μας με αλλαγές και χρόνο κι αγώνα".

[...]

απόσπασμα από τη συλλογή "Αντίνοος", εισ.-μτφρ.: Γιάννης Σουλιώτης,
σχέδια: Ανδρέας Νικολάου, εκδόσεις Παρουσία 2007