.jpg)
Off topic, για λίγο με συγχωρείτε.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του παρόντος μπλογκ, που τις εξασφάλισε η δαιμόνια ρεπόρτερ μας κυρία Αφροξυλάνθη Θαλάσση, το πρόβλημα συντονισμού της Κυβέρνησής μας επιτέλους λύνεται.
Ναί, αγαπητοί αναγνώστες, βρέθηκε ο συντονιστής: το νεοσυσταθέν Υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων, αναλαμβάνει δυναμικά αυτόν τον ρόλο. Έμβλημά του μία τρίαινα και μία σκούνα.
Θάλασσα, κυρίες και κύριοι, θάλασσα...
Και αγαπητέ μου ξωμερίτη, ναί, δικαίως ενοχλείσαι στο ποστ σου για τις μπουρδολογίες του vanity fair, αλλά με το σχώριο, όταν διαβάζουν τις παρακάτω ανοησίες και πολλές ακόμη άλλες φολκλορικές γραφικότητες του αρχιμπούρδα Έλληνα Πρωθυπουργού, τί θέλεις να γράφουν;
«Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία», επανέλαβε ο πρωθυπουργός και ζήτησε από τους υπουργούς να μην ταυτιστούν με το υπουργείο αλλά με τα προβλήματα του πολίτη και το πώς, το υπουργείο θα δώσει λύση. «Είμαστε εκπρόσωποι των πολιτών, όχι των υπουργείων μας. Δύναμή μας είναι οι δημιουργικές και οι υγιείς δυνάμεις της χώρας. Να βάλουμε τέλος σε πρακτικές του παρελθόντος σε όσα μας πλήγωσαν».
Ο Υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων δεν δήλωσε τίποτε επ' αυτού - καλύφθηκε απολύτως...
.
16 σχόλια:
Καθόλου ανοσησία δεν ήταν το άρθρο του Vanity Fair. Εγώ καλύτερο γράψιμο για την υπόθεση του Bατοπεδίου δεν διάβασα πουθενά στον ελληνικό τύπο (και τουλάχιστον αυτός κάθισε και τό ψαξε, δεν τό γραψε στο πόδι όπως κάνουν εδώ).
Και ποιος μπορεί να διαφωνήσει πραγματικά με τα παρακάτω - έστω κι αν έχει καταντήσει κοινότοπο να τα επαναλαμβάνουμε;
"Once you saw how it worked you could understand a phenomenon which otherwise made no sense at all: the difficulty Greek people have saying a kind word about one another... And this total absence of faith in one another is self-reinforcing... The epidemic of lying and cheating and stealing makes any sort of civic life impossible; the collapse of civic life only encourages more lying, cheating, and stealing. Lacking faith in one another, they fall back on themselves and their families."
"But the place does not behave as a collective; it lacks the monks’ instincts. It behaves as a collection of atomized particles, each of which has grown accustomed to pursuing its own interest at the expense of the common good."
Όσοι δυσανασχέτησαν με το άρθρο του VF, ας αναζητήσουν στις δύο προτάσεις που υπογράμμισα με bold ολόκληρη την παθογένεια που μαστίζει το ΛΟΑΔ χώρο στη Ελλάδα και ο οποίος βέβαια δεν είναι παρά μικρογραφία μιας πολύ ευρύτερης παθογένειας που χαρακτηρίζει την κοινωνία στο σύνολό της.
gsh,
Για τις παθογένειες του ελληνικού λοαδ χώρου, αν θέλεις μπορούμε να τις συζητήσουμε ξεχωριστά, και είμαι πάντα πρόθυμος να το δούμε με νηφαλιότητα, ελπίζω. Αρνούμαι όμως να τις συζητήσω ως "μικρογραφία μιας ευρύτερης παθογένειας", όχι γιατί ο ελληνικός λοαδ χώρος έχει προσγειωθεί στην χώρα από το διάστημα, αλλά γιατί αφενός έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αφετέρου γιατί πάντα ήμουν της άποψης ότι η πλειοψηφία οφείλει στις δημοκρατίες να εξασφαλίζει τα δικαιώματα των μειοψηφιών, ακόμη και όταν οι όποιες μειοψηφίες έχουν τις όποιες δικές τους παθογένειες, ή/και άλλες που μπορεί να πεί κανείς ότι απορρέουν από μία γενικότερη κατάσταση. Είναι υποχρέωσή τους.
Για το άρθρο του Vanity Fair τώρα, αλλά και πολλά ακόμη που έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό στον ξένο Τύπο.
Οι γενικευμένες παρατηρήσεις κοινωνιολογικού τύπου, νομίζεις ότι μπορούν να εξηγήσουν ένα βαθύτατο πολιτικό πρόβλημα στρεβλών θεσμών (ή/και απουσίας τους); Αυτό πάει, στο πρώτο που έχεις βάλει με bold. Φυσικά και δεν είναι έτσι - κατ' αρχήν η γενίκευση είναι η αρχή του φασισμού. Το Βατοπέδι, αλλά και άλλα εκκλησιαστικά σκάνδαλα, φυσικά και δεν έχουν να κάνουν με όλα αυτά που γράφει. Έχουν να κάνουν και μόνον με τις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους. Ή μάλλον με το γεγονός ότι η η ορθόδοξη εκκλησία (όχι ως πλήρωμα, ως διοίκηση), είναι μέρος ένος βρώμικου θλιβερού παρακράτους. Και είναι ευθύνη της πολιτείας να διαρρήξει αυτούς τους δεσμούς. Μόνον έτσι θα έρθει η λεγόμενη κάθαρση. Το θέμα δηλαδή είναι θεσμικό και βαθύτατα πολιτικό.
(btw, από τα ρεπορτάζ και το βατοπέδι, θα ξεχώριζα αυτό που είχε κάνει ο Παπαχελάς για λογαρισμό του Σκάι, το οποίο πράγματι δεν ήταν στο πόδι).
Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα υπόλοιπα σκάνδαλα. Αφενός υπάρχει πρόβλημα στρεβλής λειτουργίας των θεσμών, θέμα πολιτικής δηλαδή, αφετέρου η δικαιοσύνη είτε δουλεύει με ρυθμούς που τελικώς δεν αποδίδεται, ή/και δεν λειτουργεί καθόλου αφήνοντας υποψίες (μην πώ βεβαιότητες) ότι ελέγχεται. Με λίγα λόγια υπάρχει ατιμωρησία από τη μία πλευρά, από την άλλη απουσία ελεγχτικών θεσμών αποτροπής. Εν ολίγοις το θέμα είναι πολιτικό, και επέτρεψέ μου, δεν μπορώ ν' ακούω για epidemic of lying and cheating and stealing. Επειδή έχουμε άχρηστους πολιτικούς, δεν θα αντικαταστήσουμε την πολιτική με αόριστες γενικεύσεις.
Εκτός του ότι, επέλεξες από το άρθρο, τα πιο "ανώδυνα" (ας πούμε) σημεία του.
Δηλώνω αντιεξουσιαστής. Και ολίγον Βυζάντιον. Και δουλευταράς.
Το ίδιο και οι Αμερικανοί. Πάντα αντεξουσιαστές , δουλευταράδες (αρκετοί) και πάντα - στο βάθος - λίγο Μορμόνοι.
Το μόνο που δεν δηλώνω είναι καλοπληρωμένος.
Μα δεν έγραψα ότι η συγκεκριμένη μειοψηφία έχει κάποια ιδιαίτερη, δική της παθογένεια. Έγραψα ότι κουβαλάει τις παθογένειες της ευρύτερης κοινωνίας σε μικρογραφία. Που είναι και το αναμενόμενο δηλαδή, ακριβώς επειδή δεν έχει κατέβει από το διάστημα.
Και τί σημαίνει "δεν υπάρχουν θεσμοί"; Μήπως οι θεσμοί θα κατέβουν από το διάστημα; Υπάρχουν και παρα-υπάρχουν θεσμοί - και δικαιοσύνη υπάρχει και κοινοβούλιο και εφορία και πολεοδομία και ανεξάρτητες αρχές και ΜΚΟ. Κανένας τους όμως δεν λειτουργεί. Και το γιατί δεν λειτουργούν δεν είναι καθόλου τυχαίο, ούτε απλά "συμβαίνει". Αντίθετα εξηγείται απόλυτα από την πρώτη πρόταση που έβαλα σε bold.
xomeriti,
Κακοπληρωμένος Βυζαντινός αντεξουσιαστής, δηλαδή. :-)
gsh,
Δεν λύνονται προβλήματα με αυθαίρετες γενικεύσεις, που τα κάνουμε όλα σούπα, για να βγάλουμε τα συμπεράσματα που έχουμε εκ των προτέρων.
Λίγο Βατοπέδι, λίγο Ακρόπολη, βάλε και λίγη φοροδιαφυγή, βάλτα στο μίξερ...
Φυσικά, οι θεσμοί δεν κατεβαίνουν απ' το διάστημα: σχεδιάζονται και υλοποιούνται από τις πολιτικές ηγεσίες, τουλάχιστον στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες.
Σου ξαναλέω: δεν θα αντικαταστήσουμε την πολιτική με αόριστες γενικεύσεις, που εν τέλει μπορεί να καταλήξουν πιο επικίνδυνες από τους επικίνδυνους πολιτικούς που έχουμε.
Και το "επειδή έχουμε άχρηστους πολιτικούς" γενίκευση μου φαίνεται, αλλά απόλυτα ακριβής και καθόλου αόριστη δυστυχώς...
Πιο επικίνδυνες από τι; Από αυτό που συμβαίνει τώρα; Υπερδανεισμός προς όφελος της μαύρης οικονομίας και της κομματικής φαυλοκρατίας, πλήρης αποεπένδυση της οικονομίας, χωρά υποδοχής μεταναστών που ετοιμάζεται να γίνει και πάλι χώρα εξαγωγής, "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι" συνταγές του ΔΝΤ...
Ειλικρινά τί πιο επικίνδυνο μπορεί πια να συμβεί;
Χμ, πέρα από το κακό υπάρχει το χειρότερο, και από το χειρότερο το ακόμη χειρότερο κτλ...
Χρόνια τώρα ζούμε σε ένα βαρέλι που όλο κατεβαίνουμε και ανακαλύπτουμε ότι ο πάτος είναι όλο και πιο κάτω.
Δεν ξέρω τί θα γίνει όταν χρειαστεί να αντικρύσουμε τον πάτο...
Εύχομαι και ελπίζω όχι.
Πάντως εκεί που έγραψα "η συγκεκριμένη μειοψηφία" ήταν λάθος, οι παθογένειες που αναφέρω εντοπίζονται στο συγκεκριμένο χώρο πολιτικής διεκδίκησης. Και δεν αφορούν βεβαίως ολόκληρη την κοινότητα ως "μειοψηφία".
Η αφίσσα είναι σουξέ ολκής.
Με σόκαρε ιδαίτερα αυτό που κρατάει στο πάνω δεξιά χέρι :D
:-)
Θα γράψω το σχόλιο που έγραψα και στον Xomeriti: Και λίγα μας λέει (το άρθρο του VF).
Ναι, μπορεί να έχει μερικές γενικεύσεις (αναμενόμενο, δεν είναι διδακτορική διατριβή να αναλύσει όλες τις επιμέρους εξαιρέσεις), αλλά όσο το διάβαζα τόσο πιό πολύ συμφωνούσα.
Ok, SK, αν δε βαριέσαι πες μου γιατί. Αν και να σου πώ την αλήθεια, νομίζω ότι δίνουμε περισσότερη αξία απ' αυτήν που έχει.
Προσπαθώ να δημοσιεύσω ένα σχόλιο, αλλά δεν το δέχεται η φόρμα - βγάζει error.
Όντως του δίνουμε περισσότερη σημασία, αλλά έτσι είναι οι περισσότεροι λαοί: τα ίδια λόγια που οι ίδιοι λένε για τους εαυτούς τους, τους πειράζει πολύ όταν τα λένε ξένοι.
Το γιατί: διότι στα σημεία που αναφέρει έχει δίκιο: όντως οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες κλέβουν το κράτος (δεν πληρώνουν φόρους), ο ΟΣΕ είχε παράλογα έξοδα σε σχέση με τα έσοδά του, το δημόσιο γιγαντώθηκε κτλ κτλ.. Υπερβολές υπάρχουν, αλλά αυτά υπάρχουν στην δημοσιογραφία και απηχούν την οπτική γωνία του δημοσιογράφου, αρκεί να μην αλλιώνουν την ουσία.
Τα επιμέρους όμως δεν είναι το κυριότερο. Το κυριότερο είναι το "ψυχογράφημα" που έκανε. Το ότι δηλαδή η φοροδιαφυγή δεν θεωρείται από πολλούς έλληνες έγκλημα - τουναντίον! Το ότι επικρατεί καχυποψία στις σχέσεις των Ελλήνων μεταξύ τους. Το ότι η διαφθορά κυριαρχεί στις καθημερινές σχέσεις - από μικρολάδωματα και χάρες στον συγγενή, τα ιδιαίτερα των καθηγητών και τα φακελάκια των γιατρών, μέχρι τα μεγάλα σκάνδαλα. Το ότι φαινόμενα κοινωνικής βίας που είναι απαράδεκτα σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ανοχής από το ελληνικό κοινό.
Το ότι οι Έλληνες have "lost their ability to feel connected to anything outside their small worlds", τo ότι "the place [η Ελλάδα] does not behave as a collective", το ότι "lacking faith in one another, they fall back on themselves and their families", είναι από τις πιο περιεκτικές περιγραφές της Ελληνικής κοινωνία σε μαζικής κυκλοφορίας άρθρο στις ΗΠΑ.
Αγαπητέ SK,
Ας τα πάρουμε με την σειρά αυτά που λές:
1) "όντως οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες κλέβουν το κράτος (δεν πληρώνουν φόρους)"
Αυτό θα ήθελα να μου πείς από πού προκύπτει. Το "περισσότεροι" εννοώ. Δεν αντιλέγω ότι πράγματι υπάρχουν αρκετοί ελεύθεροι επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν ή δεν αποδίδουν φόρους. Από που προκύπτει όμως ότι είναι οι περισσότεροι. Φυσικά δεν ζητώ από κανέναν διδακτορική διατριβή. Ζητάω όμως στοιχειώδη επιχειρήματα.
2) "ΟΣΕ είχε παράλογα έξοδα σε σχέση με τα έσοδά του"
Απολύτως σωστό αυτό. Οι υπάλληλοι όμως του ΟΣΕ είναι μία πάρα πολύ μικρή μειοψηφία του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων, που οπωσδήποτε κοστίζει υπερβολικά πολλά χρήματα σε όλους τους φορολογούμενους πολίτες και αυτό πρέπει να τελειώσει. Νομίζεις όμως ότι από αυτή τη μικρή μειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων και ίσως ακόμη και κάποιων άλλων μπορεί να βγάλει κανείς συνολικό συμπέρασμα; Και κατά το μέρος που τούτο συμβαίνει, ποιός φταίει γι' αυτό;
3) "Υπερβολές υπάρχουν, αλλά αυτά υπάρχουν στην δημοσιογραφία και απηχούν την οπτική γωνία του δημοσιογράφου, αρκεί να μην αλλιώνουν την ουσία"
Προφανώς υπάρχουν υπερβολές, και ένα από τα γνωρίσματα των ελλήνων είναι πράγματι η υπερβολή, σε πολλά θέματα - ειδικά όταν διεκδικούν προνόμια συντεχνιών (τούτο το έχω τονίσει πάμπολλες φορές εδώ). Όταν όμως η υπερβολή γίνεται από δημοσιογράφους και μάλιστα μή-έλληνες που η απόσταση θα έπρεπε να τους κάνει να βλέπουν πιο ψυχρά και πραγματιστικά τις καταστάσεις, λέγεται απίστευτη προχειρότητα, και ακόμη ειδικότερα, όταν τούτο γίνεται από δημιοσιογράφο ενός πάρα πολύ καλού περιοδικού όπως το Vanity Fair.
4) "Το κυριότερο είναι το "ψυχογράφημα" που έκανε. Το ότι δηλαδή η φοροδιαφυγή δεν θεωρείται από πολλούς έλληνες έγκλημα - τουναντίον!"
Το πολλούς πώς προσδιορίζεται ακριβώς; Από την πλειοψηφία πάλι; Ποιός φταίει για την έκταση (μικρή, μεγάλη ή πιο μεγάλη ή πλειοψηφική) αυτού του φαινομένου;
5) "Το ότι επικρατεί καχυποψία στις σχέσεις των Ελλήνων μεταξύ τους"
Αυτό είναι πράγματι αληθές.
6) "Το ότι η διαφθορά κυριαρχεί στις καθημερινές σχέσεις - από μικρολάδωματα και χάρες στον συγγενή, τα ιδιαίτερα των καθηγητών και τα φακελάκια των γιατρών, μέχρι τα μεγάλα σκάνδαλα"
Αυτό πράγματι υπάρχει ως μία γενική αίσθηση. Αρκεί;
7) "Το ότι φαινόμενα κοινωνικής βίας που είναι απαράδεκτα σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ανοχής από το ελληνικό κοινό."
Απολύτως αληθές - εδώ θα μπορούσα μάλιστα να υπερθεματίσω.
Αγαπητέ μου SK, σίγουρα δεν περιμένω επιστημονική ανάλυση από ένα άρθρο, όταν όμως μπαίνουν όλα στο μίξερ, λίγο φολκλόρ, λίγο Βατοπέδι, λίγη φοροδιαφυγή, ολίγον από αστικούς μύθους, καταλήγουμε σε γενικεύσεις και αυθαιρεσίες που διαπιστώνουν πράγματα για "πλειοψηφίες", χωρίς αυτό να αποδεικνύεται.
Και κυρίως έτσι αποκρύπτονται η διαχρονική και σκόπιμη απουσία θεσμών και κυρίως η κατάρρευση του δημοσίου για την οποία υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες, ανθρώπων που κατά το μάλλον ποτέ δεν θα τιμωρηθούν. Και αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό: η αίσθηση της ατιμωρησίας. Ανθρώπων που δημιούργησαν το πρόβλημα, ή έστω είναι μέρος του, και τώρα καλούνται να το λύσουν. Εμ, δεν γίνεται.
Να προσθέσω ακόμη, ότι με αυτό το ποστ, ο σκοπός μου δεν ήταν να επικεντρώσω στο άρθρο Vanity Fair, μία αναφορά έκανα, επ' ευκαιρίας του ποστ του ξωμερίτη.
Πιο πολύ ήθελα να θίξω την ανοησία της δικής μας κυβέρνησης και ειδικότερα ενός άχρηστου πρωθυπουργού, που φυσικά μπορεί να μην ευθύνεται για όλη την έκταση του προβλήματος, όμως είναι πέρα από προφανές ότι αδυνατεί να το αντιμετωπίσει.
Δημοσίευση σχολίου