ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. ΑΠΟΝΤΑ ΣΩΜΑΤΑ - ΣΧΗΜΑΤΑ ΑΝΑΙΤΙΑ.

Το αγόρι της οδού Αλερέ.
Θέλω να διηγηθώ την ευχαρίστηση που βρίσκω, βλέποντας χωρίς να κουνηθώ από το τραπέζι μου ένα αγόρι, που κάθε μέρα την ίδια ώρα βγαίνει και ακουμπά σ' ένα παράθυρο της οδού Αλερέ. Στις εννιά η ώρα ανοίγει το παράθυρο φοράει μια μικρή μπλε πετσέτα ή ένα σλιπ επίσης μπλε. Ακουμπά το κεφάλι του στο μπράτσο του και χώνει το κεφάλι του μέσα στον αγκώνα του. Δεν μετακινείται παρά μόνο κάθε λίγο και με κινήσεις αργές, για να τραβήξει μια ρουφηξιά από το τσιγάρο του που κρατάει με τ' άλλο χέρι: είναι όμως τόσο κουρασμένος που δεν μπορεί ούτε το χέρι που κρατά το τσιγάρο να κουνήσει (ή σχεδόν), ούτε να ανασηκωθεί: αφήνεται να γλιστρήσει πάνω στο κάγκελο του μπαλκονιού και το κεφάλι του πάει από το ένα μπράτσο στο άλλο - μετά ξαναπαίρνει την παλιά του θέση, χώνει πάλι το πρόσωπό του στον αγκώνα του και πάει να ψάξει όνειρα συνερπαστικά, έντονα, εξοντωτικά που του αφήνουν μια απέραντη κόπωση, μερικές φορές κάνει μια τεράστια κίνηση με το ελεύθερο χέρι του ή ακόμα και με ολόκληρο το σώμα του. Δεν είναι ότι ξεκουράζεται ή ότι προσπαθεί να ξυπνήσει. Φαίνεται καθαρά πως τυλίγεται ακόμα μέσα στην νύχτα, και αν βγαίνει στο μπαλκόνι, δεν είναι για να διαλύσει το φως τις τελευταίες σκιές της νύχτας που τον τυλίγει, είναι για να δείξει σ' όλους, σε κανέναν (αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος, εκτός από μένα που τον κοιτάζει) ότι καμιά μέρα δεν μπορεί να νικήσει την γλυκειά επήρεια που μένει πάνω του και που τον κυριαρχεί απολύτως. Φανερώνει στο πρόσωπο της ημέρας τη μαλθακή δύναμη του ύπνου. Η μυωπία μου με προστατεύει από το να γνωρίσω το πρόσωπό του: άρα είναι ωραίος. Και ξαφνικά ανασηκώνεται, κάθεται σ' ένα τραπέζει για να διαβάσει; Να γράψει; Να γράψει στην γραφομηχανή; Δεν ξέρω - δεν βλέπω παρά τον αγκώνα του και το γυμνό του ώμο. Και αναρωτιέμαι ποιά όνειρα να έψαχναν τα μάτια του μέσα στο διπλωμένο αγκώνα, ποιές λέξεις ή ποιές εικόνες μπορούν να γεννηθούν, αλλά μετά πάλι λέω στον εαυτό μου πως είμαι ο μόνος που είδε απ' έξω το σχηματισμό και την εξαφάνιση της χαριτωμένης χρυσαλλίδας μέσα στην οποία βρήκαν την ύπαρξή του. Σήμερα το πρωί, το παράθυρο, έμεινε κλειστό. Αυτός είναι και ο λόγος που σου γράφω όλα αυτά
- Μισέλ Φουκώ, γράμμα στον νεαρό του φίλο Ερβέ Γκιμπέρ, 28 Ιουλίου 1983 (Οδός Πανός, Δεκ. 1986, τ.27, μετ. Γ. Παπαδάκη).

Το κείμενο και οι φωτογραφίες από το περιοδικό Flesh Machine (Φθινόπωρο 2009).

Joy Division - She's lost control

From: DiegoVox


Miklós Sebő - Szomorú vasárnap (Gloomy Sunday) (1935)

From: segregator236


Richard Wagner - Ring of the Nibelungs "Götterdämmerung"

From: Azurean88