ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ CITY UNCOVERED ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΛΟΑΔ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.

LGBTQ Ypopsifioi Sto City Uncovered 72 .

ΔΥΟ ΒΙΝΤΕΟ / ΕΙΡΗΝΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΜΠΡΟΥΝΗΣ.

.

IN THE CITY.

.

MY PRINCESS BOY.

My Princess Boy tells the story of a young boy who is not like other boys his age because he desires to be a princess.
Dyson's father, Dean Kilodavis, says, "I'm fine with it. I just want him to be happy and healthy." Dean continues, "In the end, when he's grown up, I want him to be able to say that no matter what he chooses, my parents were supportive of me." Dean says Dyson knows he has a sanctuary at home.

.

TOMBOY.

Tomboy, by Barb Taylor.
Barb Taylor: Alex a 9year old girl fights bullying and gender stereotypes. I was the director and producer. This film is based on a book by Karleen Pendleton Jiménez who worked closely with me on the video. We won Best Animation at Orlando Hispanic Film Festival, Best Web Animation at Savannah Animation Festival, CBC Canadian Reflections Award among others.
Other members of the crew include Wendy Parkin - Animation Supervisor and Co-Director, Tony Tarantini - Layout Supervisor, Alejandra Nuñez - Music, Eduardo Gonzalez - sound.

"HIR" - A TRANSGENDER POEM.

Το παρακάτω παρουσιάστηκε από τις Alysia Harris & Aysha El Shamayleh, στο HBO's Brave New Voices, την Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Αξίζει να το δείτε.


* * * * * * * * * * *
Melissa sits in the back of the classroom afraid to speak up,
She pulls akwardly at her extra loose khaki cargo pants,
She doesn't want the boys to notice her.

James finds himself at the back of a classroom,
His baseball cap casts a shadow on his pimple stained forehead,
A wide shirt hangs from his broad shoulders,
But no one ever noticed him.

Melissa
The teacher asks,
And she says nothing because she is not here,
And Melissa has never been here,
Because Melissa is just some abstract jumble of syllables that doesn't fit her position,
She is not what she seems,
She doesn't want to have to explain to her mother for the 232nd time why she doesn't want to wear a dress to prom,
Doesn't paint her face it's cause her whole body is painted on.

Melissa, Melissa

James doesn't want to have to explain where he came from,
Cause with the exception of Melissa he has been deemed an abstract reality by everyone,
All he wishes for is to get to wear a tuxedo to prom.

And Melissa has been tucking in breasts that will be growing for three years now,
Been using duct tape to press them down and mould them more into pecs,
She just wishes that people would understand that at birth her genatils didn't know which way to grow,
Mad at God who couldnt relay a message directly to her hormones that they should produce more testosterone,
The only person who understands her is James,
And they have been playmates since the age of four,
Around the time girls notice boys and boys notice girls,
See James' family wanted daughters instead of sons,
And Melissa was always like that male beetle that everyone called a ladybug,

Melissa, Melissa where is she?
Sometimes she wishes she could rip the skin of her back,
Every moment of everyday feels trapped in the flesh of a stranger,
Melissa,
As she stands to her feet wanting to say
"I'm here, I've been here since I was born, so quit asking me if I'm a him or a her, Cause when you combine the two pronouns you get H.I.R,
Hir,
And God combined the two genders and put me in this body transgendered,
I'm here so quit talking about me like I'm not here."

James falls back into Melissa's skin,
And the two comfort each other in a syncapated heartbeats,
Waiting for the day when Melissa can finally scrub off this made up genetic make up,
When the teacher asks for James and he can say
"I'M HERE."
.

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: ΣΧΟΛΕΙΟ - ΑΣΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ.

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ακολουθεί. Αντιγράφω από το SigmaLive.

Αυστραλία: Σχολείο-ασπίδα για τους ομοφυλόφιλους μαθητές.
22 Οκτωβρίου 2010, SigmaLive/ΑΠΕ
Σ' ένα προεκλογικό κλίμα όπου η ομοφυλοφοβία, όπως και η ομοφυλοφιλία, είναι στο προσκήνιο, δίπλα στα βασικά θέματα, οικονομικό, εκπαιδευτικό και κλιματολογικό, στην αυστραλιανή πολιτεία της Βικτορίας, δημιουργείται ένας συνασπισμός από 11 σχολεία "ασπίδα" για τους ομοφυλόφιλους μαθητές.
Είναι η πρώτη φορά που το εκπαιδευτικό σύστημα προβαίνει σε παρόμοια κίνηση, γεγονός που έχει προκαλέσει αντιμαχόμενες αντιδράσεις. Τα 11 σχολεία, μεταξύ των οποίων και το «Πρίνσες Χιλ», σχηματίζουν ένα μέτωπο το οποίο παίρνει την ονομασία "Συνασπισμός Ασφαλών Σχολείων" (Safe Schools Coalition).
Στόχος και περιεχόμενο του προγράμματος είναι να ενθαρρυνθεί η καλλιέργεια καλών και πολιτισμένων σχέσεων μεταξύ ομοφυλόφιλων και μη μαθητών, να γίνει, δε, ειδική εκπαίδευση των δασκάλων ώστε να μπορούν να εντοπίσουν και να πατάξουν την ομοφυλοφοβία στην τάξη.
Μαθητές και εκπαιδευτικοί θα έχουν όλη τη στήριξη που χρειάζονται από το εκπαιδευτικό σύστημα, ενθαρρύνονται, δε, να δημιουργήσουν αφίσες, πληροφοριακό υλικό και φόρουμ που θα προωθούν την διαφορετική σεξουαλικότητα στα σχολεία.
Η υπουργός Παιδείας, Μπρόνγουϊν Πάϊκ, είπε αναφορικά ότι 'ελπίζει και άλλα σχολεία να στηρίξουν αυτήν την κίνηση και να τεθούν ευνοϊκά προς την ομοφυλοφιλία, ευαισθητοποιώντας, μ' αυτόν τον τρόπο και την ευρύτερη κοινωνία στο θέμα της ομοφυλοφιλίας'.
"Αν τα παιδιά νοιώθουν απομονωμένα εξαιτίας της σεξουαλικότητάς τους, αυτό θα επηρεάσει την σχολική τους απόδοση και την ψυχολογική τους ανάπτυξη", δήλωσε η υπουργός.
Η δημοσιότητα του θέματος αυτού στα σχολεία έφερε στην επιφάνεια και το γεγονός ότι η κ. Πάϊκ είναι μητέρα δεδηλωμένου ομοφυλόφιλου.
Γνωστό έγινε, επίσης, ότι το 60% των ομοφυλόφιλων μαθητών αντιμετωπίζουν λεκτικές επιθέσεις και σωματικές κακοποιήσεις, το μεγαλύτερο δε ποσοστό αυτών συμβαίνουν στο σχολείο.
Τη στάση του εκπαιδευτικού συστήματος στο θέμα των ομοφυλόφιλων μαθητών, στηρίζουν οι ψυχολόγοι και οι υποστηριχτές της ομοφυλοφιλίας, το αυστραλιανό χριστιανικό λόμπι, όμως, εκδήλωσε ανησυχία, υποστηρίζοντας ότι "με το να παρουσιάζεται η ομοφυλοφιλία ως κάτι φυσιολογικό, σ' αυτό το στάδιο δεν δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά ν' ανακαλύψουν πραγματικά τον εαυτό τους και τη σεξουαλικότητά τους και η ανησυχία μας βασίζεται στο ότι μερικά από τα προγράμματα αυτά προωθούν την ομοφυλοφιλία και δεν δίνουν το χρόνο στα παιδιά να βρούνε μόνα τους την απάντηση", δήλωσε ο γενικός διευθυντής του οργανισμού, Ρομπ Γουόρντ.
Το εν λόγω πρόγραμμα επρόκειτο να παρουσιαστεί επίσημα χθες από την υπουργό Παιδείας κ. Μπρόνγουϊν Πάϊκ. Η κυβέρνηση της Βικτορίας διαθέτει $80.000 στον Συνασπισμό Ασφαλών Σχολείων και $30.000 για τη διενέργεια εκπαιδευτικού σεμιναρίου με στόχο να βοηθηθούν οι εκπαιδευτικοί στο να μπορούν να εντοπίζουν και να ελέγχουν την ομοφυλοφιλία στα σχολεία. Ο γνωστός παιδοψυχολόγος, Μάϊκλ Κάργκρεκ, ενέκρινε το πρόγραμμα.

.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΌ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΛΟΑΔ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ.

Αντιγράφω από τα Νέα.

Πρόστιμο στη Ρωσία από το ΕΔΑΔ για παραβίαση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) επέβαλε στη Ρωσία πρόστιμο για καταπάτηση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και για απαγόρευση πραγματοποίησης gay parade στη Μόσχα.
Ο ακτιβιστής σε θέματα δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων Νικολάι Αλεξέγιεφ υποστήριξε ότι η Ρωσία παραβίασε την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, την οποία έχει προσυπογράψει ως μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Το ΕΔΑΔ αποφάσισε ότι η Ρωσία έχει καταστρατηγήσει το δικαίωμα της ελεύθερης συνάθροισης και έχει προβεί σε διακρίσεις βασισμένη στον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ζήτησε από τη Μόσχα να πληρώσει 29.510 ευρώ στον Αλεξέγιεφ ως αποζημίωση.
«Ο φόβος να οδηγήσει μια διαδήλωση σε ταραχές δεν είναι αρκετός ώστε να δικαιολογήσει την απαγόρευσή της» ανέφερε σε ανακοίνωσή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Αντιγράφω και την απόφαση από την ιστοσελίδα του ΕΔΑΔ.

Repeated unjustified Ban on Gay-Rights Marches in Moscow
In today’s Chamber judgment in the case Alekseyev v. Russia (application nos 4916/07, 25924/08 and 14599/09), which is not final1, the European Court of Human Rights held, unanimously, that there had been:
A violation of Article 11 (freedom of assembly and association);
A violation of Article 13 (right to an effective remedy);
A violation of Article 14 (prohibition of discrimination) of the European Convention on Human Rights
The case concerned the complaints by a Russian gay-rights activist about a repeated rejection by the Moscow authorities of his requests to organise gay-pride parades.
Principal facts
The applicant, Nikolay Alekseyev, is a Russian national who was born in 1977 and lives in Moscow (Russia). He was one of the organisers of several marches in 2006, 2007 and 2008 which were aimed at drawing public attention to the discrimination against the gay and lesbian community in Russia and to promoting tolerance and respect for human rights.
The organisers submitted notices to the Moscow mayor’s office on several different occasions announcing their intention to hold marches. They also undertook to cooperate with the law-enforcement authorities in ensuring safety and respect for public order by the participants and to comply with the regulations on restriction of noise levels when using loud speakers and sound equipment. Despite that, all they received were refusals to hold the marches. The mayor’s decisions explained those refusals with the need to protect public order, health, morals and the rights and freedoms of others, as well as to prevent riots. The decisions specified that, as numerous petitions had been received against the marches, negative reactions - including violence - against the participants in the marches were likely, which in turn could lead to public disorder and mass riots.
In addition to the official decisions issued on those occasions, the Moscow mayor and his staff were quoted in the media more than once saying that “the government of Moscow would not even consider the organisation of gay marches” and that no gay parade would be allowed in Moscow under any circumstances “as long as the city mayor held his post”. The mayor further called for an “active mass media campaign … with the use of petitions brought by individual and religious organisations” against the gay-pride marches.
Their marches having been refused, the organisers informed the mayor’s office of their intention to hold short pickets instead on the days initially planned for some of the marches. The pickets were also refused. Mr Alekseyev challenged unsuccessfully in court the decisions not to allow the marches or the pickets.
Complaints, procedure and composition of the Court
Relying on Articles 11, 13 and 14, Mr Alekseyev complained about the repeated ban on holding the gay-rights marches and pickets, about not having an effective remedy to challenge those bans, and about them being discriminatory because of his and the other participants’ sexual orientation.
The applications were lodged with the European Court of Human Rights on 29 January 2007, 14 February 2008 and on 10 March 2009.
Judgment was given by a Chamber of seven, composed as follows:
Christos Rozakis (Greece), President,
Nina Vajić (Croatia),
Anatoly Kovler (Russia),
Elisabeth Steiner (Austria),
Khanlar Hajiyev (Azerbaijan),
Dean Spielmann (Luxembourg),
Sverre Erik Jebens (Norway), Judges,
and also André Wampach, Deputy Section Registrar.
----------------------
Decision of the Court
Article 11
The Court recalled that Article 11 protected non-violent demonstrations which might annoy or offend people who did not share the ideas promoted by the demonstrators. It also stressed that people had to be able to hold demonstrations without fearing that they would be physically agressed by their opponents.
At the same time, the mere risk of a demonstration creating a disturbance was not sufficient to justify its ban. If every probability of tension and heated exchanges between opposing groups during a demonstration resulted in the demonstration’s prohibition, society would be deprived of hearing differing views on questions which offended the sensitivity of the majority opinion, and that ran contrary to the Convention principles.
The Moscow authorities had repeatedly, over a period of three years, failed to adequately assess the risk to the safety of the participants and public order. Although counter protesters could have indeed taken to the streets to oppose the gay-pride marches, the Moscow authorities should have made arrangements to ensure that both events proceeded peacefully and lawfully, thus allowing both sides to express their views without a violent clash. Instead, by banning the gay pride marches, the authorities had effectively approved of and supported groups who had called for the disruption of the peaceful marches, in breach of law and public order.
The Court further noted that the considerations of safety had been of secondary importance for the decisions of the authorities who had been mainly guided by the prevailing moral values of the majority. The Moscow mayor had on many occasions expressed his determination to prevent gay parades, as he found them inappropriate. The Russian Government had also stated in their submissions to the Court that such 2
events had to be banned as a matter of principle because gay propaganda was incompatible with religious doctrines and public morals, and could harm children and adults who were exposed to it.
The Court stressed that if the exercise of the right to peaceful assembly and association by a minority group were conditional on its acceptance by the majority, that would be incompatible with the values of the Convention. The purpose of the gay pride demonstrations had been to promote respect for human rights and tolerance towards sexual minorities; they had not intended to include nudity or obscenity, nor to criticise public morals or religious views. In addition, while no European consensus had been reached on questions of adoption by or marriage between homosexual people, ample case law had shown the existence of a long-standing European consensus on questions such as the abolition of criminal liability for homosexual relations between adults, on homosexuals’ access to service in the armed forces, to the granting of parental rights, to equality in tax matters and the right to succeed to the deceased partner’s tenancy. It was also clear that other Convention member States recognised the right of people to openly identify themselves as gay and to promote their rights and freedoms, in particular by peacefully and publicly gathering together. The Court emphasised that it was only through fair and public debate that society could address such complex issues as gay rights, which in turn would benefit social cohesion, as all views would be heard. An open debate of the kind, which had been exactly the type of event the demonstrators had attempted to organise unsuccessfully many times, could not have been replaced by Moscow’s official figures expressing uninformed views considered to be popular.
Consequently, the bans imposed on the holding of gay-rights marches and pickets had not been necessary in a democratic society, and had been in violation of Article 11.
Article 13
The Court noted that there had been no legally binding rule obliging the authorities to decide on the holding of the marches before the dates on which those had been planned. Therefore, there had been no effective remedy available to Mr Alekseyev that could have provided adequate redress in respect of his complaints. There had thus been a violation of Article 13.
Article 14
The Court observed that the main reason for the bans on the gay marches had been the authorities’ disapproval of demonstrations which, they considered, promoted homosexuality. In particular, the Court could not disregard the strong personal opinions publicly expressed by the Moscow mayor and the undeniable link between those statements and the bans. Consequently, the Court found that, as the Government had not justified their bans in a way compatible with the Convention requirements, Mr Alekseyev had suffered discrimination because of his sexual orientation. There had therefore been a violation of Article 14.
Article 41
Under Article 41 (just satisfaction) of the Convention, the Court held that Russia was to pay to Mr Alekseyev 12,000 euros (EUR) in respect of non-pecuniary damage and EUR 17,510 for costs and expenses.
------------
1 Under Articles 43 and 44 of the Convention, this Chamber judgment is not final. During the three-month period following its delivery, any party may request that the case be referred to the Grand Chamber of the Court. If such a request is made, a panel of five judges considers whether the case deserves further examination. In that event, the Grand Chamber will hear the case and deliver a final judgment. If the referral request is refused, the Chamber judgment will become final on that day.
Once a judgment becomes final, it is transmitted to the Committee of Ministers of the Council of Europe for supervision of its execution. Further information about the execution process can be found here: www.coe.int/t/dghl/monitoring/execution

.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: "ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΕΠΑΡΚΟΥΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΡΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ HIV/AIDS ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ".

Αναδημοσιεύω ανακοίνωση της μή κυβερνητικής οργάνωσης "Θετική Φωνή", σχετικά με ερώτηση που κατατέθηκε στην Βουλή, με θέμα "Αναγκαιότητα επαρκούς ενημέρωσης και επαρκών μέτρων προφύλαξης για τον HIV/AIDS στη χώρα μας".

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
χτες και κατόπιν συστηματικής δουλειάς της «Θετικής Φωνής», κατατέθηκε στη Βουλή ερώτηση προς τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης με θέμα «Αναγκαιότητα επαρκούς ενημέρωσης και επαρκών μέτρων προφύλαξης για το HIV/AIDS στη χώρα μας» από τους βουλευτές: Φώτη Κουβέλη, Θανάση Λεβέντη, Νίκο Τσούκαλη και Γρηγόρη Ψαριανό.
Μένει τώρα να δούμε ποια θα είναι η απάντηση του Υπουργού. Η Θετική Φωνή είναι σε επαφή με όλη τη διακομματική ομάδα βουλευτών για το HIV/AIDS και σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλες πρωτοβουλίες βουλευτών. Να θυμίσουμε ότι μέχρι στιγμής έχουν υποβάλλει ερωτήσεις κατόπιν συνεργασίας μαζί μας οι κ.κ. Κριτσωτάκης, Μουλόπουλος από το ΣΥΡΙΖΑ για το εθνικό στρατηγικό σχέδιο και η κα Αυγερινοπούλου από τη ΝΔ για την πανελλήνια ημέρα ΤΕΣΤ ενώ την πρόταση του κ. Κουρουμπλή από το ΠΑΣΟΚ να μας δεχθούν στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής όπου θα υποβάλλουμε τα αιτήματά μας την έχουν προσυπογράψει σχεδόν όλοι οι βουλευτές της διακομματικής ομάδας.

Αντιγράφω και την ερώτηση όπως τέθηκε από τους βουλευτές, από εδώ.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Προς τον κ. Υπουργό
Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Θέμα: «Αναγκαιότητα επαρκούς ενημέρωσης και επαρκών μέτρων προφύλαξης για το HIV/AIDS στη χώρα μας».
-----------------------
Ανησυχία προκαλούν τα διαρκώς αυξανόμενα κρούσματα του HIV/AIDS στη χώρα μας. Ο αριθμός των οροθετικών αυξάνεται διαρκώς, με τους περισσότερους φορείς να είναι νέοι άνθρωποι. Σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα -με την αφορμή της έναρξης λειτουργίας της κινητής μονάδας ενημέρωσης και γρήγορης εξέτασης για τον ιό HIV/AIDS υπό την αιγίδα του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, την υποστήριξη της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του HIV/AIDS και του Οργανισμού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων- εκτιμάται ότι οι αδιάγνωστοι οροθετικοί στη χώρα μας φτάνουν τους 16.000, ενώ οι καταγεγραμμένοι φορείς του ιού HIV/AIDS είναι 7.881.
Ο υψηλός αριθμός των οροθετικών σε συνδυασμό με τη χαλάρωση των μέτρων προφύλαξης και την απουσία σχετικής εκστρατείας ενημέρωσης, τα τελευταία χρόνια, έχουν οδηγήσει σε διαρκή αύξηση στον αριθμό των κρουσμάτων της λοίμωξης και σε σοβαρές απειλές για τη δημόσια υγεία. Οι ελλείψεις που εντοπίζονται σε κεντρικό επίπεδο είναι μεγάλες, καθώς στη χώρα μας απουσιάζουν οι συντονισμένες προσπάθειες όσον αφορά στα προγράμματα πρόληψης, ενημέρωσης και αντιμετώπισης του HIV/AIDS στον γενικό πληθυσμό, στους μετανάστες, στα εκδιδόμενα άτομα, στους φυλακισμένους, στους χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών, στον ιατρονοσηλευτικό χώρο, στα σχολεία κ.ά. Οι ελλείψεις αυτές, αναμφισβήτητα, επιτείνουν την ανάγκη για μεγαλύτερες δαπάνες στα κέντρα πρόληψης, ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης (πρωτογενής πρόληψη), αλλά και καθολικής προληπτικής ενημέρωσης (σχολεία, στρατός, Μ.Μ.Ε. κλπ.) και έγκαιρης διάγνωσης (δευτερογενής πρόληψη) στη χώρα μας.
Κατόπιν τούτων, ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός:
1. Ποιες οι δράσεις που έχουν δρομολογηθεί ή πρόκειται να δρομολογηθούν στα πλαίσια του Εθνικού Σχεδίου Δράσης 2008-2013 με σκοπό την ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση, την έγκαιρη διάγνωση, την προφύλαξη και καταπολέμηση του HIV/AIDS;
2. Ποια τα αποτελέσματα των δράσεων αυτών;
Οι ερωτώντες βουλευτές
Φώτης Κουβέλης
Θανάσης Λεβέντης
Νίκος Τσούκαλης
Γρηγόρης Ψαριανός

Δείτε επίσης την ιστοσελίδα της "Θετικής Φωνής": www.positivevoice.gr.
.

ΕΝΑ ΣΠΟΤ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΚΟΥ BULLYING.

Το σποτ ανήκει στην αγγλική οργάνωση Stonewall. Αναγνωρίσιμη η φωνή του Ian McKellen.

.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΩΝ ΛΟΑΔ ΣΤΗΝ ΒΡΑΖΙΛΙΑ.

Αντιγράφω από την Ναυτεμπορική.

Βραζιλία: Σημαντική αύξηση των δολοφονιών ομοφυλόφιλων
Σημαντικά έχουν αυξηθεί οι δολοφονίες ομοφυλόφιλων, σύμφωνα με την οργάνωση Grupo Gay da Bahia. Το 2009 έφτασαν τις 198, ενώ σε σχέση με το 2007 η αύξηση φτάνει το 62%. Οι αμβλώσεις, οι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων και η ποινικοποίηση των εγκλημάτων κατά ομοφυλόφιλων έχουν φτάσει στο σημείο να είναι στο επίκεντρο των ομιλιών των υποψηφίων για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών που θα διεξαχθούν στις 31 Οκτωβρίου, αλλά μόνο από τη θρησκευτική τους πλευρά και όχι από την κοινωνική, καταγγέλλει η οργάνωση μέσω της μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας Globo.
Το 2009 δολοφονήθηκαν στη Βραζιλία 198 ομοφυλόφιλοι (έναντι για παράδειγμα 35 στο Μεξικό) 11 περισσότεροι από το 2008 και 76 περισσότεροι από το 2007, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε η οργάνωση υπεράσπισης των ομοφυλόφιλων.
Από την ίδρυσή της, το 1980, η οργάνωση έχει καταγράψει μέχρι και πέρυσι, 3.196 δολοφονίες ομοφυλόφιλων δηλαδή περίπου 110 ετησίως κατά μέσο όρο.
Παρά τα στοιχεία αυτά που είναι πολύ ανησυχητικά, το σχέδιο νόμου που ποινικοποιεί την ομοφυλοφοβία αντιμετωπίζει τη σθεναρή αντίσταση των καθολικών ομάδων καθώς και αυτών των Ευαγγελιστών.
«Δυστυχώς η ομοφυλοφοβία αποτελεί μια από τις πολιτιστικές πλευρές της βραζιλιάνικης κοινωνίας που ωθεί τους ομοφυλόφιλους στην παρανομία. Όλοι (λεσβίες, γκέι κ.λπ.) δολοφονούνται με πολύ σκληρό τρόπο και συνήθως βρίσκονται με παραμορφωμένο πρόσωπο» ανέφερε ο Μαρσέλο Τσερκέιρα, πρόεδρος της GGB.
Από την πλευρά του ο ανθρωπολόγος Λουίζ Μότ πρώην πρόεδρος της GGB επιβεβαίωσε ότι η πλειονότητα των εγκλημάτων κατά λεσβιών, γκέι η τραβεστί υποκινούνται από «πολιτιστική ομοφυλοφοβία».

Να συμπληρώσω επίσης, κάτι που δεν αναφέρει το άρθρο, ότι η Βραζιλία, όπως και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, είναι μία από τις χώρες με που έχει από τους υψηλότερους δείκτες στις επιθέσεις και δολοφονίες μίσους κατά τρανς ατόμων.
.

ΔΩΔΕΚΑΧΡΟΝΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΑΝ ΛΕΣΒΙΑ.

Αντιγράφω από εδώ.

Την πείραζαν οι συμμαθητές της και πέθανε!
H Holly Stuckey ήταν ένα 12χρονο ντροπαλό, ήσυχο και αθώο κοριτσάκι από το Maesteg της Ουαλίας. Πριν λίγες μέρες η μικρή Holly άφησε ξαφνικά την τελευταία της πνοή στην αγκαλιά του πατέρα της, χωρίς κανείς να γνωρίζει το γιατί.
Όταν λοιπόν έγινε γνωστό ότι οι συμμαθητές της Holly, έκαναν κάθε μέρα την ζωή της κόλαση, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως μια λίγα παιδάκια θα μπορούσαν να φερθούν τόσο άσχημα σε ένα μικρό κοριτσάκι.
«Τα παιδιά την κορόιδευαν επειδή δεν ήξερε πολλά πράγματα για το σεξ», είπε σοκαρισμένος ο πατέρας της ο όποιος λίγο μετά τον θάνατό της, ανακάλυψε στο δωμάτιο της μικρής δεκάδες γράμματα μίσους από τους συμμαθητές της.
«Τα παιδιά την αποκαλούσαν λεσβία επειδή δεν ήξερε τόσα πολλά όσο αυτά», πρόσθεσε.
Ο πατέρας της ανακάλυψε μάλιστα και ένα σημείωμα της Holly που τον συγκλόνισε. «Σας μισώ για αυτά που μου έχετε κάνει», έγραφε η μικρούλα. «Είμαι ένα τίποτα»
Λίγες εβδομάδες πριν η Holly πεθάνει, δεν ήθελε να πηγαίνει πουθενά μόνη της. Η 12χρονη ήταν συνέχεια θλιμμένη και έμοιαζε πιο φοβισμένη από ποτέ, είπε ο πατέρας της.
Ο κ. Stuckey πιστεύει ότι τα πειράγματα των παιδιών πραγματικά σκότωσαν την 12χρονη.
Λίγα λεπτά πριν η Holly αφήσει την τελευταία της πνοή, ένιωσε πόνους στο στήθος και δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά. Οι γονείς της κάλεσαν ασθενοφόρο αλλά ήταν ήδη πολύ αργά για την μικρούλα.
«Πέθανε στα χέρια μου», είπε ο πατέρας της. «Είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να ζήσει ένας γονιός», είπε.
Ο κ. Stuckey έδωσε στην αστυνομία τα ονόματα 13 παιδιών τα οποία παρενοχλούσαν την κόρη του.
Ο θάνατος της παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστος αν και οι άτυχοι γονείς πιστεύουν ότι η βίαιη συμπεριφορά των παιδιών έκανε την καρδιά της Holly, κυριολεκτικά να ραγίσει.
Τους τελευταίους τρεις μήνες εννέα παιδιά έχουν αυτοκτονήσει στις ΗΠΑ, εξαιτίας της βίαιης λεκτικής –ή και σωματικής- συμπεριφοράς των συμμαθητών τους στο σχολεία.
Περισσότεροι από τους μισούς αυτούς έφηβους ήταν ομοφυλόφιλοι.

Για το ίδιο θέμα μπορείτε να διαβάσετε στο queerty.
.

RUDOLF BRAZDA: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΟΖ ΤΡΙΓΩΝΟ ΔΙΝΕΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ.

Ο 97χρονος Rudolf Brazda είναι πιθανότατα ο τελευταίος από τους επιζώντες που φυλακίστηκε από τους Ναζί λόγω της ομοφυλοφιλίας του. Στο παρακάτω βίντεο δίνει συνέντευξη στο Yagg και θυμάται τα χρόνια που ήταν έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Buchenwald.

Γιός Τσεχοσλοβάκων μεταναστών στην Γερμανία, ο Rudolf Brazda ήταν 20 ετών όταν ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία. Ζούσε ανοικτά ως ομοφυλόφιλος, έως ότου η νομοθεσία ποινικοποίησε την ομοφυλοφιλία με την λεγόμενη "Παράγραφο 175". Τον Αύγουστο του 1942, αφότου είχε ήδη φυλακιστεί δύο φορές, φυλακίστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Buchenwald, όπου του δόθηκε το νούμερο 7952 και το ροζ τρίγωνο.

Παρ' ότι το Buchenwald δεν ήταν στρατόπεδο εξόντωσης, εκτιμάται ότι περίπου 56.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους εκεί από τους 238.000 που είχαν φυλακιστεί, είτε γιατί εκτελέστηκαν, είτε λόγω εξαθλίωσης ή από αρρώστιες.

Περίπου 650 άτομο είχαν φυλακιστεί στο Buchenwald λόγω της ομοφυλοφιλίας τους φορώντας το ροζ τρίγωνο. Ένας εξ αυτών βρίσκεται ακόμη εν ζωή και μας λέει την ιστορία του.


* Διαβάστε επίσης, παλαιότερο εκτενές άρθρο από τον gay super hero, πιέζοντας εδώ.
.

DIAMANDA GALAS - ARTEMIS.

Taken from the album "Defixiones Will and Testament Orders from the Dead". Words by Gérard Nerval. Music and voice by Diamanda Galas.

.

"ΘΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟ AIDS".

Αντιγράφω δημοσίευμα από το Πρώτο Θέμα.

Σάλος για τα σχόλια του Βέλγου Αρχιεπίσκοπου για το AIDS
«Θεία δικαιοσύνη το AIDS»!
Ο Αρχιεπίσκοπος της Βελγικής εκκλησίας προκάλεσε κύμα αντιδράσεων όταν δημοσιεύθηκαν οι απόψεις του για την μάστιγα του AIDS . Ο εν λόγω ιερωμένος χαρακτήρισε το AIDS «Θεία δικαιοσύνη». Ο Αρχιεπίσκοπος των Βρυξελλών, André Joseph Leonard δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου πως ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο στο οποίο γράφει για την «θεία δικαιοσύνη του AIDS» πως ο ιός είναι αποτέλεσμα της επιλογής συγκεκριμένων σεξουαλικών πρακτικών, κάτι που αποτελεί έμμεση αναφορά στους ομοφυλόφιλους.
Ο Αρχιεπίσκοπος Leonard, δήλωσε χαρακτηριστικά πως ο ιός του HIV «εξαπλώθηκε όχι τόσο από μεταγγίσεις αίματος, αλλά από την επιλογή συγκεκριμένων σεξουαλικών πράξεων, όπως η ομοφυλοφιλία και το σεξ με ιερόδουλες». Σύσσωμος ο Τύπος του Βασιλείου του Βελγίου, όπως και όλα τα πολιτικά κόμματα καταδίκασαν τις δηλώσεις του προκαθημένου της Βελγικής εκκλησίας. Ο Αρχιεπίσκοπος Leonard είχε δημοσιεύσει αυτές του τις απόψεις σε βιβλίο που είχε εκδώσει το 2006, όταν ήταν ακόμα επίσκοπος της Ναμούρ, στα νότια της χώρας.
Μπροστά στις δηλώσεις αυτές του Αρχιεπισκόπου, Γαλλόφωνοι και Φλαμανδοί του Βελγίου, βρήκαν επιτέλους σημείο επαφής και όλα τα πολιτικά κόμματα τάχθηκαν αναφανδόν κατά των δηλώσεων του Αρχιεπισκόπου, δηλώνοντας πως τέτοιες απόψεις είναι «προσβλητικές και απαράδεκτες», θέτοντας μάλιστα και το ερώτημα, σχετικά με το κατά πόσον είναι ανεκτό να ακούγονται αυτές οι μισαλλόδοξες και ρατσιστικές θέσεις από μια εκκλησία που λαμβάνει 85,9 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο από το δημόσιο προϋπολογισμό.

.

BIKINI (2004).

Ένα πραγματικά πολύ καλό μικρού μήκους καρτούν του Lasse Lisa Persson, από την Σουηδία.

.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ILGA-EUROPE.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της ILGA-Europe:

ILGA-Europe publishes a manual “Make It Work: Six steps to effective LGBT human rights advocacy”
Producing such a manual is part of ILGA-Europe’s work on strengthening and improving the capacity of LGBT organisations across Europe. The need for such a tool was identified some time ago within the framework of our PRECIS project.
The manual takes the readers through the six steps of preparing a solid advocacy plan. It is a rich collection of practical tools and best practices on advocating for equality and human rights for LGBT people in difficult circumstances and draws on the experience and expertise of ILGA-Europe members over the last 10-15 years.
ILGA-Europe hopes this will be a useful aid not just to our member organisations and/or activists working on LGBT issues, but also to organisations and activists working on other human rights issues.
Beth Fernandez, ILGA-Europe’s Programmes & Policy Officer, who oversees the PRECIS project and edited the manual, said:
“We hope that the manual will inspire our members and other activists to try new methods, diversify their advocacy and campaigning techniques and eventually improve their advocacy. The manual is a publication which brings together knowledge and expertise from a range of activists, organisations and environments and as such is a valuable ‘codification’ of knowledge which today’s activists should find valuable. It is also an assurance that this knowledge will be passed to and built on by the next generation of activists.
We sincerely hope that Make It Work will be a valuable addition to ILGA-Europe capacity development work and will contribute towards further social and legal changes across Europe.”

Μπορείτε να το διαβάσετε πιέζοντας εδώ.
.

BELLA MADDO (2010).

Ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα η παρακάτω ταινία μικρού μήκους, όπου το καστ καλύπτεται εξ ολοκλήρου από τρανς γυναίκες και άντρες, οι ρόλοι όμως που υποδύονται, δεν είναι τρανς. Αξιοσημείωτη δέ, είναι η περίπτωση ενός 9χρονου κοριτσιού που το υποδύεται επίσης ένα τρανς 9χρονο κορίτσι, όπως αναφέρεται. Ακολουθεί περιγραφή και το τρέιλερ.

Bella Maddo
A pregnant sociopath compulsively values thinness over caring for her young daughter and unborn child. The director cast the ENTIRE ensemble with transgender actors (men, woman & children) portraying NON-transgender characters; with hopes of expanding acting opportunities for trans-people. This is the first time trans-actors have played such roles.
Cast includes 9 year old transgender-girl Miss Jazz, who was featured in a Barbara Walters 20/20 special; notable Americas Top Model contestant Miss Isis King, who was discovered by Tyra Banks, and many other talented transgender actors.

Ιστοσελίδα: http://bellamaddo.com/. .

DORIAN: A PICTURE (2008).

Dorian: a picture.
Originally made for Drag Show Video Verite 2008, this experimental documentary short has since played over half a dozen film festivals world wide and been nominated for a Pill Award for best documentary and best director (short-- doc or narrative).

.

NINA'S HEAVENLY DELIGHTS.

The Scots/Indian filmmaker, Pratibha Parmar, has been making documentaries for 20 years, chronicling the unique experiences of gays and lesbians throughout the world. In her feature, Nina's Heavenly Delights, Parmar celebrates food, family, and lesbian love with a unique blend of Scottish/Bollywood sensibility.

.

ΕΝΑΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΓΚΕΪ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΑΝΤΟΡ, ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ.

Αντιγράφω από την Ελευθεροτυπία.

«Το δικό σας τσαντόρ είναι το λάιφσταϊλ»
Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ * Επτά, Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
Στην Ευρώπη ο Μουρατχάν Μουνγκάν θεωρείται ο δεύτερος σημαντικότερος σύγχρονος τούρκος συγγραφέας -μετά τον νομπελίστα Ορχάν Παμούκ. Στη χώρα του θεωρείται... κόκκινο πανί. Είτε γιατί στα μυθιστορήματά του θίγει θέματα ταμπού, όπως το τσαντόρ, είτε για τις αριστερές πολιτικές του θέσεις. Ακόμα όμως και ο τρόπος ζωής του θεωρείται προκλητικός, έχοντας δηλώσει ανοιχτά, σε μια συντηρητική χώρα, την ομοφυλοφιλία του.
Γεννημένος πριν από 55 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, καμαρώνει για την πολυπολιτισμική καταγωγή του: «Η οικογένειά μου έχει αραβικές ρίζες. Εγώ μεγάλωσα στην νοτιανατολική Τουρκία. Η γιαγιά μου είναι Κούρδισσα, η δε μητέρα μου είναι Βοσνία και μιγάδα από την Τουρκία. Οπως καταλαβαίνετε, είμαι ένας τυπικός Οθωμανός», μας λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά.
Το πρώτο του βιβλίο «Ο Μαχμούτ και η Γεζιντά» εκδόθηκε το 1980: «Πιθανότατα η αναζήτηση της αλήθειας, η ανάγκη της ομιλίας, της αφήγησης, της έκφρασης με οδήγησε να γίνω συγγραφέας», τονίζει. Σπούδασε όμως και θεατρολογία, γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα, ενώ του αρέσει όπως λέει να ζωντανεύει τους χαρακτήρες των βιβλίων του «μπροστά στον καθρέφτη, σαν ηθοποιός».
Μια φανταστική υπαρκτή χώρα
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη το μυθιστόρημά του «Τσαντόρ», σε μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη, ένα σκοτεινό αλλά και λυρικό βιβλίο, που θίγει με τόλμη τον κίνδυνο του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Ο Μουνγκάν μάς μεταφέρει σε μια χώρα κατεστραμμένη -δεν την κατονομάζει- από τον πόλεμο και από ένα πραξικόπημα που εγγυάται στο ισλαμικό κόμμα την απόλυτη εξουσία. Ο ήρωας του βιβλίου, Ακμπάρ, επιστρέφει στην πατρίδα του έπειτα από χρόνια εξορίας και μάταια αναζητά τα αγαπημένα του πρόσωπα στο οικογενειακό σπίτι, όπου πλέον κατοικούν ξένοι. Γύρω του όλοι είναι φοβισμένοι, απόμακροι, σαν νεκροί. Οι γυναίκες, τυλιγμένες όλες σε τσαντόρ, αγνώριστες και ανώνυμες, μοιάζουν «αόρατες».
Πώς έβλεπαν οι αόρατες τον κόσμο που τους είχαν απαγορεύσει να βλέπουν; Και πώς μπορεί να ζήσει ένας άντρας σε έναν κόσμο που η γυναικεία παρουσία έχει εξαφανιστεί, αναρωτιέται ο Ακμπάρ που επαναστατεί και ενδύεται ο ίδιος το τσαντόρ...
- Πόσο πλησιάζει τη σημερινή πραγματικότητα στην Τουρκία η κατάσταση που περιγράφετε στο βιβλίο σας;
«Ηθελα να δημιουργήσω μια φανταστική χώρα που συγκροτείται από κομμάτια κάθε υπαρκτής χώρας της ευρύτερης περιοχής. Κυβερνάται από τη σαρία, μετά την επικράτηση της αποκαλούμενης Ισλαμικής Επανάστασης. Συνάμα, αυτό δεν παύει να είναι ένα ενδεχόμενο για όλες τις γειτονικές χώρες. Είναι γνωστές οι ελπίδες που τρέφει το Ιράν. Οσον αφορά την ατμόσφαιρα του φόβου που υπάρχει στο βιβλίο, πιθανόν να με ενέπνευσε η ανατολική Τουρκία της δεκαετίας του '90. Επειτα, είναι και το βόρειο τμήμα του Ιράκ. Από τις αρχές του '90 όπου κατέφυγαν εκεί οι Κούρδοι, η Τουρκία σπαράσσεται σε έναν πόλεμο που αποφεύγει να τον ονομάσει εμφύλιο. Αν θέλετε να δείτε ρημαγμένους τόπους, καμένα δάση, εκκενωμένα χωριά, φόβο, καταπίεση, βασανιστήρια, αποξένωση, θα πάτε στην Ανατολία. Επιπλέον, η δεινότερη περίοδος καταπίεσης και τυραννίας στην Ανατολία ήταν η εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της Τουρκίας, την Τανσού Τσιλέρ. Εκείνη δεν φορούσε μαντίλα, δεν έπαυε όμως να καλύπτεται πίσω από την εξουσία... Και δυστυχώς, αυτό είναι ένα από τα σημεία που αποφεύγουν να θίξουν όσοι και όσες έχουν μετατρέψει τον φεμινισμό σε κάποιου τύπου γυναικείο εθνικισμό».
«Νιώθω εξόριστος»
- Εχετε ποτέ νιώσει όπως ο ήρωάς σας, ότι βρισκόσαστε σε κατάσταση εξορίας, αποκλεισμού, στην ίδια σας τη χώρα;
«Στην πραγματικότητα, νιώθω εξόριστος σ' ετούτη τη γη. Η αίσθηση του αποκλεισμού είναι κάτι που το ζω θέλοντας και μη για πολλούς λόγους, ξεκινώντας από τη σεξουαλική μου ταυτότητα έως και την πολιτική μου στάση. Ισως γι' αυτό να φτιάχνω τόσο ζωντανές σχέσεις με τους ήρωές μου».
- Τι σημαίνει για εσάς το τσαντόρ, κυριολεκτικά και μεταφορικά;
«Εγραψα ένα βιβλίο για το τι σημαίνει βλέπω, φαίνομαι, για τα μάτια που μας περιβάλλουν και μας κοιτάνε, όπως το μάτι του Θεού που εξαναγκαζόμαστε να νιώθουμε μονίμως πάνω μας. Κυρίως όμως με ενδιέφερε η σχέση ανάμεσα στον κόσμο που φαίνεται μέσα από το τσαντόρ και στον κόσμο που αποκρύπτει το τσαντόρ. Γι' αυτό το λόγο διηγήθηκα την ιστορία από την πλευρά ενός άντρα».
- Πιστεύετε ότι το τσαντόρ είναι η σημαντικότερη έκφραση καταπίεσης της γυναίκας στις ισλαμικές κοινωνίες;
«Νιώθω ψυχική συγγένεια με τις γυναίκες που ζούνε μια αφανή, σβησμένη ζωή, μια ζωή κόλαση υπό το νόμο της σαρία. Σκέφτομαι ότι το να σκεπάζεσαι είτε εθελοντικά είτε επιβεβλημένα, το ολόσωμο κάλυμμα αυτό καθαυτό σημαίνει καταπίεση και παγίδευση. Είναι η εξάλειψη της ύπαρξης και της ταυτότητας. Η απάρνηση του σώματος. Η ουσία του όλου θέματος βρίσκεται στο τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Κατά τη γνώμη μου, το τσαντόρ και η μπούργκα στην Ανατολή αλλά και η πορνογραφία στη Δύση είναι τα μελανά σημεία που επιβάλλονται στο γυναικείο κορμί και στη γυναικεία σεξουαλικότητα από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Και λέγοντας πορνογραφία δεν μιλώ για τη βιομηχανία πορνό, αλλά για την πορνογραφία της κοινωνικής ζωής που εξαναγκάζει τη γυναίκα να είναι οπωσδήποτε ελκυστική και σέξι, να είναι ρυθμισμένη σαν το αντικείμενο του πόθου που θα προκαλέσει τον άντρα για να επιλεγεί από αυτόν. Για μένα, τόσο τα διαφημιστικά πανό όσο και το τσαντόρ καταδικάζουν το γυναικείο κορμί σε υπαρξιακό σκοτάδι».
Η αριστερή παράδοση της Τουρκίας
- Νιώθετε ότι γίνεστε ενοχλητικός για την τουρκική κοινή γνώμη, όταν καταπιάνεστε στα βιβλία σας με θέματα ταμπού;
«Το "Τσαντόρ" δεν είναι ένα βιβλίο κοινωνικής έρευνας και τελικά, όποια άποψη και να έχει κανείς, ένα βιβλίο πρέπει να προσφέρει απόλαυση στον αναγνώστη. Στην Τουρκία και στη Γερμανία δημοσιεύτηκαν πολύ καλές κριτικές. Το παράξενο είναι ότι το ίδιο βιβλίο δεν είχε καμία απήχηση στη Γαλλία και στην Ιταλία. Με αυτή την έννοια, απ' όσο καταλαβαίνω, δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα και τα κλισέ ενός μέρους αναγνωστών τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Δεν επιτίθεται στο Ισλάμ με τα κλισέ της Δύσης, ούτε και υπεραμύνεται του Ισλάμ με τα κλισέ της Ανατολής. Μιλάει από μία ανεξάρτητη θέση μέσ' από τη λογοτεχνία. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι σε μία περίοδο που επικρατούσε έντονη συζήτηση για το ζήτημα της μαντίλας στην Τουρκία, η πλειονότητα των αρθρογράφων δεν έκανε καμία αναφορά σ' αυτό το βιβλίο. Ειδικά οι αρθρογράφοι της ισλαμικής μερίδας το αγνόησαν παντελώς».
- Ποια άλλα ζητήματα ταμπού εξακολουθούν να υπάρχουν στη χώρα σας, που πιθανότατα την κρατούν στην οπισθοδρόμηση;
«Η Τουρκία κάνει πολύ σοβαρά βήματα στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης των ταμπού που την διακατέχουν. Σήμερα τίθενται υπό συζήτηση πολλά θέματα που δεν τα άγγιζε κανείς στο παρελθόν, παρά την οδύνη που προκαλούν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία της δημοκρατίας της Τουρκίας φέρει μια ιστορία αγώνων, μια αριστερή παράδοση. Η Τουρκία δεν είναι μόνο η χώρα των αρνητικών στοιχείων».
- Νομίζετε ότι η πατρίδα σας είναι έτοιμη για την ευρωπαϊκή της προοπτική;
«Θέλω να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Θέλω να διέπεται από τους κανόνες διεθνούς δικαίου. Παράλληλα όμως, δεν πρέπει να θεωρούμε την Ευρώπη ως μία σταθερή και αμετάβλητη αξία. Πρέπει να λογαριάσουμε και τη συμβολή της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για παράδειγμα, ως κάτοικος της Κωνσταντινούπολης, θεωρώ ότι φέρω την κληρονομιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου αλλά ακόμη και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πιστεύω σ' έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Ονειρεύομαι μια Ιστανμπούλ όπου κάποια μέρα θα επιστρέψουν οι Ρωμιοί που την εγκατέλειψαν. Ονειρεύομαι ένα μέλλον που θα ξεπερνάει τις γλώσσες, τις θρησκείες και τις φυλές. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μόνο ένα σκαλοπάτι προς αυτή την κατεύθυνση».
- Από την άλλη, πιστεύετε ότι έχει καλλιεργηθεί στους δυτικούς μια προκατάληψη για τον ισλαμικό κόσμο, ύστερα από την 11η Σεπτεμβρίου; Στη φετινή επέτειο είδαμε φανατικούς να καίνε το Κοράνι μπροστά από τους Δίδυμους Πύργους.
«Η άνοδος του εθνικισμού όπως και του θρησκευτικού φανατισμού είναι οι αναπόφευκτες συνέπειες ενός κόσμου που επιστρέφει πάλι στο στάδιο του άγριου καπιταλισμού. Ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να ενστερνιστεί εκ νέου τις αξίες της αριστεράς, δεν υπάρχει άλλη λύση. Οπως έχω πει και σ' ένα ποίημά μου, ενώ ορθώνονται τείχη σε ολάκερο τον κόσμο, δεν σημαίνει και τόσο πολλά η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, έτσι δεν είναι;»
- Εχετε σκεφτεί ότι εάν ζούσατε στο εξωτερικό θα είχατε μεγαλύτερη αναγνώριση;
Εχω περάσει τα 50, κατά συνέπεια δεν δίνω πλέον και τόσο μεγάλη σημασία στα υπόλοιπα οφέλη της γραφής. Με ενδιαφέρει κυρίως να γράψω κάτι καλό, κάτι όμορφο, ν' ανανεώνομαι, να φρεσκάρω το αίμα μου, να εξακολουθώ να έχω έμπνευση. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα ν' ανέβει στην Ελλάδα, στην πατρίδα της τραγωδίας, το θεατρικό μου έργο "Ταζιγέ" (Τα συλλυπητήρια), το οποίο βασίστηκε στα μοτίβα της ισλαμικής τραγωδίας και στις παραδόσεις του πένθους».

.

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΓΚΕΪ ΤΕΧΕΡΑΝΗΣ.

Αντιγράφω από εδώ το παρακάτω άρθρο.

In Search of Gay Tehran
by CORRESPONDENT, 09 Sep 2010
The air was dry at Behesht-e Zahra, and the sun nearly sealed my manteau to my skin. My great-aunt rocked as her daughters' hands rested on her shoulders and back. She mourned over the plot of desert dirt where her husband would be laid. A homeless woman walked through the funeral, almost over the grave, begging. The man who would deliver the sermon sat behind us and sang, wailing from the perspective of the deceased about how much he would miss his wife and children, and how he longed to be close to them again.
The death was unlike any I'd experienced with my family in the United States. Seven days of gathering and mourning at the widow's house, nothing but black clothes for forty days. And although my grandmother insisted that I didn't have to participate, I chose to so I could understand.
That trip to Iran was more personal than journalistic. Iran never left my parents' hearts or homes, and although I grew up in Los Angeles, I still felt like it was Tehrangeles. But this hybrid upbringing didn't satisfy me. The Revolution of 1979 sucked almost anything progressive or Western out of the country, including my parents. I couldn't get it out of my head that one decision -- their decision to leave -- was why my life was completely different than what it could have been.
If that summer in 2008 I had known what I know now, I might have taken my stay in Tehran more seriously. But I couldn't have known then that I was yards away from where Neda Agha-Soltan would be buried, and where thousands would be chased away while attempting to honor her. I couldn't have known then that when I returned things wouldn't be the same, or that I might not be able to return safely at all.
Though I have hundreds more, many of my questions were answered when I was in Iran. If I grew up there, I wondered, how would I live? Would I have social outlets and how would I find them? In Iran, circumstances are tougher for people with my profile -- female, young, and homosexual -- than for most other demographics. It turned out that in Iran I could still be each of these things, but with varying degrees of visibility and boldness. Though it's tough to be young and rebellious in Iran, and oppressive to be a woman, homosexuality is a crime sometimes punishable by death. So, trying to find the gay scene became my focus.
In searching for a place to fit in, my go-out-and-find-it method wasn't going to work. I wasn't permitted to go anywhere without a companion, whether it was my grandmother or her sister's sheltered daughter. I was a smoker at the time and often sat by the large central fountain at the foot of my grandmother's apartment building, thinking of ways to get where I wanted to go. One day, I had nothing to light my cigarette with, so I asked the doorman if he had a light. Another guy in the lobby turned and asked me where I was from, presumably because of my embarrassing accent in Farsi. His name was Babak, a lanky, smiley guy in glasses who looked hip enough to steer me in the right direction.
Since age 15, he lived in Canada, but had moved back to Iran in his mid-20s to continue with school. He told me all about how to get around government website blocks -- Facebook, YouTube, and similar social networking sites are generally inaccessible -- and how Tehran's wealthy youth party harder than we do in the West. I asked where I could go to socialize with young people and he pointed toward the foot of the mountains just streets north of us, to a spot called Bam-e Tehran. Some nights, cars lined the street from the mountain's lot. Some people went for exercise, tea with a view at one of the cafés up the path, or play places for their kids. Others went for the warm cloak of summer's night, the privacy.
I agreed to go hiking with him the following day, initially because I was hoping to get some hints about gay communities from him, but ultimately because I enjoyed his company. He would do Daffy Duck impressions of Ahmadinejad speeches and then remind me sternly, in okay English, that Iran was beautiful.
I never got to go hiking with Babak because I was unaware when I made my plans that I was being brazen. While I was asleep, he came by my grandmother's place to find out if I was ready to hike. The fact that I, a young lady, so quickly made a male friend struck her as promiscuous, and she abruptly asked him to leave. In this instance, "Grandma, I'm gay," or an explanation of Western ease wasn't going to cut it. This was the first time I felt claustrophobic, a little like I'd lost my voice.
If I couldn't go out with the only friend I'd made, the next step was to get my laid-back relatives to accompany me. My 40-something aunt and uncle agreed to take me to Darband, another spot similar to Bam-e Tehran. Its restaurants and food stands, located along a walking trail, were built into the mountainside. Teas, meats, desserts, and hookah were offered on beds if you removed your shoes to recline. But a woman would not be served hookah without the company of a man.
On my way toward the mountain from the dirt lot, two police officers, a man and woman, stopped me. They asked that I follow the policewoman to a van. Inside the vehicle, there were two girls. One looked modest and terrified. The other, with very pink makeup and a short manteau, was smiling -- I later found out, because she knew her Dubai passport would likely get her released. My "short" coat was what got me stopped, but after the second time I was stopped by police weeks later, I came to believe that it had more to do with how curvy I was. Many women in Iran remain ultra-thin so they can wear tight coats, but my tight coat revealed a full figure -- and that was uncomfortable.
But like Dubai Girl, I was released after the policewoman took down information from my American passport. She was, surprisingly, a soft-faced, kind woman who smiled whenever I mispronounced a word. I wondered, without resolution, what drew her to the very belief systems that denied her rights.
As I left the van, the scared girl said in Farsi, "You're lucky you aren't from here."
A few days later, I accompanied my grandmother to her mani-pedi appointment at a salon. From the street, a white trellis led the way through foliage and down stairs to the patio area of a small, half-hidden building. Here, just steps from the busy thoroughfare, uncovered women laughed and clapped. The employees danced freely to pass the time between clients, tossing around jokes amid cigarette puffs. They were loud and unabashed -- behavior that would get them reprimanded in public.
Inside, the clients were also uncovered, but they seemed slightly more insecure as they looked around and sized each other up. Every one of them, as far as I could tell, had a nose job or proudly wore the fresh bandage. I looked past the overemphasis on beauty, the wedding-style makeup women wore for just an errand. There wasn't much for others to see but their faces and hands.
The woman painting my grandmother's fingernails told me that I should get a nose job to make my nose beautiful. "According to who?" I asked. I turned to the woman with a bandage on her nose sitting to my right and asked about the popularity of nose jobs, trying to prompt her to explain her own. She said that it is a status symbol, and proudly explained that she chose the "fantasy" nose option from a list. The shape I made out from her bandage suggested a nose Michael Jackson would have considered.
This wasn't the last time someone suggested I repair my nose. I heard it from cousins, uncles, and aunts as if it was no more drastic than suggesting I get bangs. I realized over time that their suggestions were not out of the ordinary, that this was a fundamentally different culture. One in which my suggestion to lie in the grass prompted somewhat hysterical laughter from my older cousin, Shabnam, who said it was improper behavior for two women. A culture in which my uncle's friend felt comfortable saying to me after meeting me for the second time, "Did you get fatter from the last time I saw you? I see it in your face." Where three quarters of bus space is reserved for men and women must sit in the back, as they do in prayer, so that the men are facing away from them. I was the one out of place.
At a family gathering during which my nose was not a conversation starter, I tried to nudge my cousin Shirin to tell me where I could find a counterculture. She confirmed Babak's stories of ecstasy and sex parties among the wealthy youth, and left it at that. But then another cousin said, offhandedly, that gay people were rumored to gather at a particular café on certain evenings. Shirin added that she had seen homosexuals at this one museum.
I could not convince Shabnam to go to what she called "the gay café." But she was happy to take me to the museum if I went out one night with her and one of her male friends to ease her mom's mind. I didn't mind because I was curious to see how people my age entertained themselves on a weekend night, aside from partying or hiking and dining in the mountains.
Many young men drive or walk down Vali Asr hitting on women who have dolled up and turned out in search of a reaction. Guys will slow down in their cars or flash their high beams to get girls' attention and shout things like "Hey lady, are you married yet?" -- a jab at the cultural norm of marrying young. The absence of clubs or bars doesn't change how young men and women behave, it just forces them to find different environments that allow them at least some freedom of expression. The Internet and satellite cable allows them to see what goes on outside of Iran, and they desperately want in.
The young men and women wear knockoff Diesel brand clothing, eat Munchchips, and dine at fast food places with names like Superstar (a cross between McDonald's and Carl's Jr.). They find illegally copied video games and films just months after they are released abroad. And one cannot forget the ketchup. They put it on everything, even in place of marinara sauce on pizza. Billboards dedicated to ketchup were visible throughout Tehran.
It was a traffic-packed fiasco on Vali Asr that night, but I wasn't bothered. I felt a surge in my chest as I saw the young women pulling their head scarves back a little, revealing their up-dos and collarbones. They matched scarves to purses and shoes, showing off whatever they could. And the boys hung out of windows for a smile back. That had to suffice, because even a simple embrace in public could humiliate the girl or get the guy arrested.
Later that week, Shabnam took me to the museum, near the center of Tehran. On its steps and lawn, people picnicked, played sports, or took part in small theatrical performances. Inside were various exhibits -- mostly art by university students -- a vegetarian café, and a gift shop where pins of Bjork and René Magritte's The Treachery of Images were sold. The 20-something women that swarmed the place wore bright colors and mismatched layers and patterns. The men, who weren't forced to cover up, grew their hair or beards long. They were the "artists," and they found a community here.
As I circled the building, I saw two men holding hands on a bench. On another, a girl leaned back while her presumed girlfriend sensually played with her hair. In daylight, in public. They seemed almost at ease, but every so often would look up to see who, if anyone, was staring. It was thrilling to watch these small acts of rebellion. I felt like I was in on a secret, and there was something unmistakably romantic in the way they risked their lives to touch.
Toward the end of my trip, I stayed with my father's brother and his wife, Leila. She had spent her teen years in London, so she was open-minded and spoke great English. I decided that she would be my best bet for the café; though I didn't disclose my sexuality, I said that I was very curious. She explained that she didn't know much about the gay scene, but that male prostitution was a problem. Late at night, she said, young and desperate boys would wait in the park for older men with money to come around. I never saw it for myself.
The café felt more like San Francisco or New York City, with its black-and-white tiles and glass tables. Canvas photos of Jimi Hendrix, Kurt Cobain, John Lennon, and Jim Morrison hung on the walls. Ten or so men and women huddled talking and smoking inside. My aunt took a seat and I went to the server and in a low whisper asked him if this was where gay men and women came. After staring at my face, my hair, my hands, he said, "Yes."
So, I made it to "the gay café" after all. I felt like I could have been in any city. I felt at ease. Although I had my own lighter, I used the opportunity to ask two women sitting alongside each other if either had one. I wanted to see their body language, attitude, and how they responded. I got the same warm acknowledgment as I would have in any other gay-friendly place -- a sort of "we're in this together" vibe.
Since I left Tehran, I have wanted badly to return and continue my exploration. But because of the Green Movement and the role social networking has played, the Iranian government is paying attention to the Internet. So everything I do openly here in the U.S., I am, in a way, also doing openly in Iran. Every time my mother sees my Facebook photo, one of me and my girlfriend, she turns red. "They'll kill you if you go to Iran," she insists. I tell her I've made it private. But her concerns are real. My Twitter account is public -- for journalists, social networking is now part of the job, and making it private defeats its purpose of sharing information. Even the stories I choose to tell, and how I choose to tell them, can work against me as they live online. There is only so much I can do personally and professionally to protect myself. Eventually, I will have to make the choice between doing what I need to do here and having the option of going back.
Some of the names and descriptions have been changed.

.

PIG TALES.

Έχοντας χάσει μόλις στα 28 της αγαπημένη μου ξαδέλφη από εκ γεννετής σακχαρώδη διαβήτη και γνωρίζοντας καλά τί σημαίνει διαβήτης, με συγχωρείς αυτό δεν μπορώ να το προσπεράσω:

ΙΚΑ: Ο ακρωτηριασμός μας κοστίζει λιγότερο!
Κυνικές δικαιολογίες προς τους διαβητικούς που κινδυνεύουν
(...) O ακρωτηριασμός κοστίζει λιγότερο: αυτή ήταν λίγο ώς πολύ η απάντηση που έλαβαν οι ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη από το μεγαλύτερο ασφαλιστικό ταμείο της χώρας, το ΙΚΑ, στο πάγιο αίτημά τους για την κάλυψη από το Ταμείο των παπουτσιών για διαβητικούς.
Το ΙΚΑ, όπως αναφέρεται στην έγγραφη απάντησή του, στο αίτημα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων- Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη «ΠΟΣΣΑΣ ΔΙΑ», «έπειτα από εμπεριστατωμένη έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με τη χρήση των διαβητικών παπουτσιών δεν αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός του ποδιού, απλά καθυστερεί για ένα δύο χρόνια και το αναμενόμενο όφελος θα είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κόστος. Επομένως το συγκεκριμένο είδος δεν χορηγείται από το Ιδρυμα».
Μάλιστα οι υπεύθυνοι έκαναν υπολογισμούς σύμφωνα με τους οποίους «η προβλεπόμενη ετήσια δαπάνη που θα επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του Ιδρύματος ανέρχεται ενδεικτικά στο ύψος των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ για περίπου 10.000 ασθενείς». Κόστος που αρνείται να αναλάβει, εκτιμώντας πως τα ειδικά παπούτσια δεν έχουν θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Η πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Αθανασία Καρούνου λέει στα «ΝΕΑ» πως η λογιστική νοοτροπία που βασίζεται στο κριτήριο κόστους- αποτελεσματικότητας είναι «επιεικώς απαράδεκτη». Και συνεχίζει: «Επικαλούνται στοιχεία που δεν έχουν επιστημονική βάση. Αντίθετα, το παράδειγμα της Γερμανίας έχει δείξει μείωση των ακρωτηριασμών έως και 85% με την εφαρμογή τριών μέτρων- της ιατρικής διάγνωσης και παρέμβασης, της χορήγησης θεραπευτικών υποδημάτων και κατάλληλης υπόδησης και της εκπαίδευσης του ασθενούς». (...)

Επιεικώς, και πολύ ευγενικά: άει και σιχτίρ!
.

ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ ΜΕ ΜΟΛΟΤΩΦ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της Ελευθεροτυπίας.

«Ημέρα Υπερηφάνειας» με μολότοφ στη Σερβία
Εκατοντάδες υποστηριχτές της ακροδεξιάς συγκρούστηκαν με την αστυνομία θέλοντας να διακόψουν τις εκδηλώσεις της Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας (Gay Pride) που διεξάγονται στο Βελιγράδι. Αρκετοί είναι οι τραυματίες, ενώ πολλά καταστήματα και οχήματα έχουν υποστεί φθορές.
Όπως μεταδίδουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης οι αντιτιθέμενοι στην πορεία των ομοφυλοφίλων πέταξαν μολότοφ και πέτρες εναντίον των αστυνομικών που περιφρουρούσαν τις εκδηλώσεις.
Επίσης ομάδα νεαρών ακροδεξιών επιτέθηκε με βόμβες μολότοφ στα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος (DS) με αποτέλεσμα να προκληθεί πυρκαγιά στο ισόγειο του κτιρίου. Οι πυροσβέστες κατάφεραν να θέσουν υπό έλεγχο τη φωτιά και έτσι δεν επεκτάθηκε στους επάνω ορόφους όπου βρισκόταν εγκλωβισμένοι υπάλληλοι του Κόμματος. Επιθέσεις δέχθηκαν και τα γραφεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σερβίας (SPS) και του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος(LDP)
Οι χιλιάδες αστυνομικοί προσπαθούσαν να περιορίσουν τις ταραχές που γίνονταν σε διάφορα σημεία καθώς μέλη της ακροδεξιάς επιχειρούσαν να σπάσουν τον κλοιό ασφαλείας.
Σύμφωνα με το Associated Press οι διαδηλωτές πετούσαν πέτρες, μολότοφ, μπουκάλια στους αστυνομικούς φωνάζοντας παράλληλα συνθήματα όπως "θάνατος στους ομοφυλόφιλους".
Τουλάχιστον 46 άνθρωποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων αστυνομικοί, έχουν διακομισθεί σε νοσοκομεία της πόλης, ενώ έχουν πραγματοποιηθεί και αρκετές συλλήψεις.

Για το ίδιο θέμα επίσης, από την Καθημερινή.

Σερβία: Eπεισόδια στο Belgrade Pride
Εκτεταμένης μορφής επεισόδια σημειώθηκαν στο Βελιγράδι μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών που προσπάθησαν να εμποδίσουν την Πορεία Υπερηφάνειας - Belgrade Pride της οργάνωσης LGBT, που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Σερβικής πρωτεύουσας. Οι διαδηλωτές, μέλη ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων, προσπάθησαν να σπάσουν τους κλοιούς ασφαλείας και να εισβάλουν στο χώρο όπου πραγματοποιούνταν η πορεία Belgrade Pride.
Οι διαδηλωτές χρησιμοποιώντας πέτρες και σιδερολοστούς επιτέθηκαν εναντίων των αστυνομικών σε διάφορα σημεία, γύρω από το κέντρο της πόλης. Η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων και κατάφερε να διασφαλίσει την ομαλή εξέλιξη της Πορείας Υπερηφάνειας.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, στις συμπλοκές τραυματίστηκαν 58 άτομα εκ των οποίων 48 αστυνομικοί. Μεγάλες είναι και οι υλικές ζημιές. Κατεστραμμένα αυτοκίνητα, λεωφορεία, σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων, αναποδογυρισμένοι κάδοι απορριμμάτων, κατεστραμμένοι οδικοί σηματοδότες συνθέτουν την εικόνα που παρουσιάζει αυτή τη στιγμή το κέντρο του Βελιγραδίου.
Ομάδα νεαρών ακροδεξιών επιτέθηκε με βόμβες μολότοφ στα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος (DS) με αποτέλεσμα να προκληθεί πυρκαγιά στο ισόγειο του κτιρίου. Οι πυροσβέστες κατάφεραν να θέσουν υπό έλεγχο τη φωτιά και έτσι δεν επεκτάθηκε στους επάνω ορόφους όπου βρισκόταν εγκλωβισμένοι υπάλληλοι του Κόμματος. Επιθέσεις δέχθηκαν και τα γραφεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σερβίας (SPS) και του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος(LDP.
Αυτή τη στιγμή οι συμπλοκές είναι περιορισμένης έντασης και η αστυνομία προσπαθεί να διαλύσει κάποιες μικρότερες ομάδες ακροδεξιών που συνεχίζουν να προκαλούν επεισόδια.
Η Πορεία Υπερηφάνειας ξεκίνησε στις 11 τοπική ώρα και ολοκληρώθηκε δύο ώρες αργότερα με πάρτι που πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό πάρκο της πόλης. Εκατοντάδες άτομα, γκέι, λεσβίες αλλά και υποστηρικτές, όπως πολιτικοί, ξένοι διπλωμάτες και αξιωματούχοι διεθνών οργανισμών διαδήλωσαν κατά των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Στην Πορεία Υπερηφάνειας στο Βελιγράδι συμμετείχε και αντιπροσωπεία του Athens Pride.

.

BUCK ANGEL: "IT GETS BETTER".

.

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ - ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ.

Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος.
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου, «ΛΑΪΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ», 1980.

.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Ε. ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ATHENS PRIDE.

Η Ε. Πορτάλιου, υποψήφια της Ανοιχτής Πόλης (στηρίζεται από τον Συνασπισμό), απάντησε στην επιστολή του Athens Pride, ενώ έχει γίνει γνωστό ότι υποψήφια ως δημοτικής σύμβουλος με τον συνδιασμό της είναι η Ειρήνη Πετροπούλου, μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΚΕ (αν δεν κάνω λάθος και Πρόεδρός της).

Επίσης μπορείτε να δείτε ιστοσελίδα που έχει ανοίξει στο facebook, με τίτλο "Ψηφίζουμε Ειρήνη Πετροπούλου". Στην περιγραφή της μάλιστα, διαβάζουμε: "Η Ειρήνη Πετροπούλου μια μεγάλη προσωπικότητα της Γκέι Λεσβιακής Αμφισεξουαλικής και Τρανς κοινότητας κατεβαίνει ως υποψήφια για δημοτική Σύμβουλος στον Δήμο της Αθήνας με τον Συνδυασμό της Ανοιχτής Πόλης. Για επικοινωνία με την κ. Πετροπούλου απευθυνθείτε στον διευθυντή του πολιτικού της γραφείου κ. Ανδρέα Ιωαννίδη." (θού κύριε...)

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Athens Pride.

Η απάντηση από την "Ανοιχτή Πόλη" στο Athens Pride
Η Ανοιχτή Πόλη η δημοτική κίνηση που αναφέρεται στο χώρο της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και οικολογικής αριστεράς στο Δήμο Αθηναίων, βρίσκεται αλληλέγγυα στους αγώνες της LGBT κοινότητας για ίσα δικαιώματα, απέναντι στον κοινωνικό συντηρητισμό και τις κυρίαρχες πολιτικές περιθωριοποίησης της σεξουαλικής διαφορετικότητας. Η απάντηση σε σχέση με τα ερωτήματα που θέτετε βρίσκεται στη δράση και τις παρεμβάσεις της Ανοιχτής Πόλης την προηγούμενη τετραετία στο δημοτικό συμβούλιο.
Σε ό,τι αφορά την αιγίδα και την έμπρακτη υποστήριξη του Athens Pride από το Δήμο Αθηναίων:
Η Ανοιχτή Πόλη ήταν η μόνη δημοτική κίνηση που έθεσε στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας το ζήτημα της άρνησης χορήγησης της αιγίδας του Δήμου στο Athens Pride και ζήτησε από το Δήμο να παρέχει την αιγίδα και την αναγκαία τεχνική υποδομή στη διοργάνωση.
Τόσο η δημοτική σύμβουλος και σημερινή υποψήφια δήμαρχος Αθηναίων Ελένη Πορτάλιου, όσο και ο Ρήγας Αξελός, είχαν θέσει το ζήτημα, χωρίς ποτέ να πάρουν καμία ουσιαστική απάντηση από τον Δήμαρχο Αθηναίων.
δείτε σχετικές παρεμβάσεις:
http://anoihtipoli.gr/anakoinoseis/2007/i-anoichti-poli-sto-dimotiko-symboylio-5/, http://anoihtipoli.gr/anakoinoseis/2007/i-anoichti-poli-sto-dimotiko-symboylio-5/
2008: http://anoihtipoli.gr/anakoinoseis/2008/i-anoichti-poli-sto-dimotiko-symboylio-5, http://anoihtipoli.gr/anakoinoseis/2008/i-anoichti-poli-sto-dimotiko-symboylio-5,
2009: http://anoihtipoli.gr/anakoinoseis/i-anoichti-poli-sto-dimotiko-symboylio-11, http://anoihtipoli.gr/anakoinoseis/i-anoichti-poli-sto-dimotiko-symboylio-11
Θεωρούμε αυτονόητο ότι ο Δήμος Αθηναίων πρέπει να στηρίζει τις προσπάθειες των πολιτών και των οργανώσεων που αγωνίζονται ενάντια στις διακρίσεις και προάγουν την ανεκτικότητα και την αλληλλοαποδοχή. Η άρνηση του δημάρχου Αθηναίων να στηρίξει το Pride δεν αποτελεί παρά μία ακόμη έκφραση των υπερ-συντηρητικών και συχνά αντιδημοκρατικών αντιλήψεών του. Μια προσπάθεια να χαϊδέψει συντηρητικούς και ακραίους κύκλους.
Σε ό,τι αφορά τη φυσική παρουσία του/της δημάρχου στο Athens Pride
Ο κάθε αιρετός κάνει τις επιλογές του. Εμείς θεωρούμε ότι ο/η δήμαρχος της Αθήνας οφείλει να βρίσκεται σε όλες τις εκδηλώσεις που μάχονται ενάντια στις διακρίσεις, στα σεξιστικά στερεότυπα, τον κοινωνικό συντηρητισμό. Γι’ αυτό άλλωστε, η Ανοιχτή Πόλη και οι δημοτικοί της σύμβουλοι βρέθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια στο Athens Pride. Με συμμετοχή στην παρέλαση και στο χώρο του Pride, με τραπεζάκι και ενημερωτικό υλικό (δείτε εδώ το κείμενο που μοίραζε η Ανοιχτή Πόλη στο τελευταίο Pride HYPERLINK "http://anoihtipoli.gr/anakoinoseis/stirizoyme-kai-symmetechoyme-sto-festibal-yperifaneias-2013-athens-pride-2010/" http://anoihtipoli.gr/anakoinoseis/stirizoyme-kai-symmetechoyme-sto-festibal-yperifaneias-2013-athens-pride-2010/). Αυτό θα πράξουμε και στο μέλλον από όποια θέση βρεθεί η Ανοιχτή Πόλη.
Συνεργασία με το Athens Pride για την προώθηση του Φεστιβάλ και έξω από τα ελληνικά σύνορα, αλλά και για τη στήριξη περιοχών με προβλήματα:
Ο Δήμος Αθηναίων διαθέτει μια υποδομή που έχει φτιαχτεί με τα χρήματα των Αθηναίων δημοτών. Σε αυτήν την υποδομή μεταξύ άλλων, περιλαμβάνεται το δημοτικό ραδιόφωνο, η Εταιρεία Τουριστικής και Οικονομικής Ανάπτυξης (αν και έχουμε σοβαρά ερωτηματικά για τον τρόπο που αξιοποιούνται τα διόλου ευκαταφρόνητα κονδύλια που διοχετεύονται στην συγκεκριμένη εταιρεία), οι διάφοροι δημοτικοί χώροι.
Η Ανοιχτή Πόλη θεωρεί ότι αυτή η υποδομή πρέπει να βρίσκεται στην υπηρεσία των πολιτών της Αθήνας. Πρέπει να στηρίζουν έμπρακτα και να προβάλουν τις συλλογικότητες της Αθήνας που αγωνίζονται για την πόλη και τους κατοίκους της. Η Δημοτική αρχή δεν επιτρέπεται να κρατάει αυτήν υποδομή κλειστή και μακριά από τις ζωντανές δυνάμεις της πόλης. Η Ανοιχτή Πόλη υποστηρίζει ότι ο 9,84 πρέπει να προβάλλει διοργανώσεις όπως το pride ή τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, ότι οι δημοτικοί χώροι δεν πρέπει να είναι αποστειρωμένοι αλλά στην υπηρεσία των πολιτών, ότι ο δήμος πρέπει να συνεργάζεται με ευρωπαϊκά και διεθνή δίκτυα και να στηρίζει τη διεξαγωγή ευρωπαϊκών γεγονότων που προωθούν την ανεκτικότητα, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την αλληλεγγύη, τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση. Είναι ώρα ο Δήμος Αθηναίων να βγει από την κλειστοφοβική του αντίληψη.
Τέλος, θεωρούμε ότι ο/η Δήμαρχος της Αθήνας, επειδή ακριβώς είναι δήμαρχος του μεγαλύτερου δήμου της χώρας, παίζει έναν κεντρικό ρόλο. Με την παρουσία του μπορεί να συμβάλει στο σπάσιμο των ομοφοβικών στερεοτύπων, του κοινωνικού και θεσμικού ρατσισμού. Το τελευταίο φυσικά απαιτεί κάτι πολύ περισσότερο από απλές διακηρύξεις. Απαιτεί ο δήμος να πάρει πρωτοβουλίες που θα οδηγούν στην κατάργηση των διακρίσεων, στηρίζοντας για παράδειγμα ενεργά τον πολιτικό γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Και η Ανοιχτή Πόλη έχει αποδείξει ότι είναι διατεθειμένη να κινηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση, σε όλους τους τομείς.
Δημιουργία LGBT χώρου:
Η αξιοποίηση της περιουσίας του Δήμου προς όφελος των δημοτών και των συλλογικοτήτων της Αθήνας αποτελεί ζητούμενο και πρώτη προτεραιότητα της Ανοιχτής πόλης.
Κατά την άποψη μας, στο επόμενο διάστημα ο δήμος οφείλει να συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική και το μνημόνιο για να ανατραπούν τα σημερινά ασφυκτικά δεδομένα, για να διατεθούν πόροι για τις μεγάλες παρεμβάσεις που έχει ανάγκη η πόλη, όπως τα μητροπολιτικά πάρκα της Αθήνας. Ταυτόχρονα, όμως, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ένα δημιουργικό έργο μαζί με τους πολίτες της Αθήνας.
Η Ανοιχτή Πόλη έχει όλα τα προηγούμενα χρόνια διαμορφώσει και προτείνει σήμερα στους Αθηναίους και τις Αθηναίες ένα πρόγραμμα σωτηρίας για την Αθήνας. Ένα πρόγραμμα φθηνό, οικολογικό, με τη συμμετοχή των πολιτών. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, προτείνουμε ο δήμος με τους εργαζομένους του, χωρίς εξωτερικούς εργολάβους, να αξιοποιήσει τη δημοτική περιουσία για μικρά, τοπικά έργα με κοινωνική ανταποδοτικότητα. Μεταξύ αυτών προτείνουμε την επισκευή και χρησιμοποίηση αναξιοποίητων κτιρίων του δήμου προκειμένου να αποδοθούν στους κατοίκους της πόλης. Παιδικοί σταθμοί, λέσχες φιλίας, βιβλιοθήκες, κοινωνικά κέντρα για τους νέους, για καλλιτεχνικές ομάδες, για συλλογικότητες της Αθήνας. Να ανοίξουν επιτέλους τα νεκρά δημοτικά κτίρια στους ανθρώπους της πόλης.
Το πρόγραμμα της Ανοιχτής Πόλης μπορεί να υλοποιηθεί άμεσα και με χαμηλό κόστος, και είναι απολύτως συμβατό με τη δημιουργία ενός LGBT χώρου στην Αθήνα.
Ένα έμπρακτο παράδειγμα αυτού του προγράμματος, αποτελεί η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, που άνοιξε πριν από τέσσερα χρόνια με πρωτοβουλία της Ανοιχτή Πόλης και λειτουργεί σήμερα με αυτοδιαχείριση από τους κατοίκους της Κυψέλης, ως ένα δημόσιο, κοινωνικό και πολιτιστικό κέντρο, ανοιχτό σε κάθε συλλογικότητα που επιθυμεί να το αξιοποιήσει.
Διάλογος με την αθηναϊκή κοινότητα:
Η Ανοιχτή Πόλη έχει δώσει μάχες για τη δημοκρατική λειτουργία του δήμου, για ένα δήμο που οφείλει να είναι σε διαρκή επικοινωνία με τους πολίτες, τις ομάδες και τις συλλογικότητες της Αθήνας. Η παρουσία της Ανοιχτής Πόλης στο δημοτικό συμβούλιο είχε ακριβώς αυτό το χαρακτήρα. Να εκπροσωπεί τις ζωντανές δυνάμεις της πόλης, τα κινήματα και τους ενεργούς πολίτες. Γιατί γνωρίζουμε βέβαια ότι όσες φορές πολίτες, ομάδες, κινήματα προσπάθησαν να συνομιλήσουν με το Δήμο, βρήκαν τις πόρτες κλειστές.
Για την Ανοιχτή Πόλη, η συζήτηση για τα δικαιώματα δεν αποτελεί πολυτέλεια. Ιδίως σήμερα που, υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και των αντικοινωνικών κυβερνητικών μέτρων, η δυναμική πορεία για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των αμφισεξουαλικών και των διαφυλικών γυναικών και ανδρών κινδυνεύει να ανατραπεί, στο πλαίσιο μιας ενδεχόμενης συντηρητικής αναδίπλωσης της ελληνικής κοινωνίας, είναι καθοριστικής σημασίας να θέσουμε ξανά στο κέντρο του δημόσιου διαλόγου αυτή την ατζέντα.
Η Ανοιχτή Πόλη δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων των παρατάξεων που στις προηγούμενες εκλογές, αλλά και σε όλη τη διάρκεια της τετραετίας έμειναν άφωνες απέναντι στο LGBT κίνημα. Το 2006, στα ψηφοδέλτια της Ανοιχτής Πόλης συμμετείχαν άνθρωποι με ενεργή παρουσία στο LGBT κίνημα. Αλλά και σε όλη την τετραετία, στηρίξαμε κάθε προσπάθεια άρσης των διακρίσεων, υποστηρίζοντας για παράδειγμα το δικαίωμα ατόμων του ίδιου φύλου στον πολιτικό γάμο (θυμίζουμε ότι ο επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης το 2006 Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μόνος πολιτικός αρχηγός που τάχθηκε δημοσίως υπέρ του γάμου στην Τήλο). Σε αυτή την κατεύθυνση δουλεύουμε και πάλι για τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων μας. Επιδιώκουμε να συμμετέχουν ξανά άνθρωποι που ασπάζονται τα προτάγματα της Ανοιχτή Πόλης για το Δήμο και την πόλη και ταυτόχρονα συμμετέχουν και στηρίζουν στην πράξη το LGBT κίνημα. Είναι και αυτός ένας από τους τρόπους προκειμένου να φέρουμε την LGBT ατζέντα στο προσκήνιο των δημοτικών εκλογών. Για μια Αθήνα ανοιχτή.

Κανένας άλλος καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς;
.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Γ. ΚΑΜΙΝΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ATHENS PRIDE.

Από την ιστοσελίδα του Athens Pride, η απάντηση του Γ. Καμίνη στην επιστολή.

Δήλωση Γιώργου Καμίνη σε απάντηση ερώτησης από το Athens Pride



Το Athens Pride, το οποίο διοργανώνεται με επιτυχία στην Αθήνα από το 2005, δεν είναι απλώς μια ετήσια γιορτή. Είναι ένα φεστιβάλ υπέρ της δυνατότητας του καθενός να μπορεί ανεμπόδιστα να εκδηλώνει την ομοερωτική του επιθυμία, χωρίς να υφίσταται δυσμενείς διακρίσεις. Είναι μια εκδήλωση υπέρ της ισονομίας και της διαφορετικότητας. 

Ο Δήμος Αθηναίων υπό την δημαρχία μου θα θέσει υπό την αιγίδα του το Athens Pride και γενικότερα θα σταθεί αρωγός σε κάθε προσπάθεια προάσπισης της ισονομίας και των δικαιωμάτων των πολιτών που υφίστανται διακρίσεις. Για τον λόγο αυτό, θα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο το ετήσιο φεστιβάλ υπερηφάνειας τόσο στην εγχώρια διοργάνωσή του (π.χ. αιγίδα, χορηγία επικοινωνίας, παροχή διαφημιστικού χώρου, κλπ) όσο και στη διεθνή εκπροσώπησή του.
Παράλληλα, ο Δήμος Αθηναίων θα συνδράμει στη δημιουργία ενός πολυχώρου εκδηλώσεων, όπου θα μπορούν να συναντώνται τόσο το Athens Pride όσο και άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Για μένα, το φεστιβάλ αυτό δίνει μια υπεραξία στην Αθήνα όχι απλώς σε επίπεδο άσκησης ατομικών δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά και σε άλλους τομείς: για ποιο λόγο η Αθήνα να μη γίνει, όπως άλλες πρωτεύουσες μια μητρόπολη ταξιδιωτικού προορισμού για εκδηλώσεις διεθνούς βεληνεκούς όπως είναι το Athens Pride; Μήπως έχουμε την πολυτέλεια να στερούμαστε τέτοιου είδους αναφορές; 


Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα των γάμων μεταξύ ανθρώπου του ιδίου φύλου θα ήθελα να πω ότι πρόκειται φυσικά για ένα υπαρκτό ζήτημα. Το γεγονός όμως ότι οι γάμοι αυτοί θεωρήθηκαν άκυροι από την ελληνική δικαιοσύνη δημιουργεί θέμα σε δύο επίπεδα: πρώτον, εγώ σε όλη μου τη διαδρομή υπερασπίζομαι την αρχή του κράτους δικαίου, τον σεβασμό στις αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης, ανεξάρτητα αν προσωπικά συμφωνώ ή όχι. Επίσης, θεωρώ, και αυτό μου φαίνεται αυτονόητο, ότι πρακτικά η τυχόν διεξαγωγή ανυπόστατων γάμων από τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας, καθιστά ανέξοδη και επισφαλή τη συζήτηση αυτή.
Τέλος, θα ήθελα να θυμίσω ότι κάθε ελληνική οικογένεια έχει στο ντουλάπι της έναν «σκελετό». Αυτό δεν μπορούμε να το ξεχνάμε ούτε να προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει. Είναι υποκρισία, είναι ντροπή αυτό να διαιωνίζεται. Θα κάνω ότι περνά από τις θεσμικές μου δυνατότητες για να σταθώ αλληλέγγυος στη μάχη κατά των διακρίσεων, των προκαταλήψεων και της δυσανεξίας απέναντι στη διαφορετικότητα.

Παράλληλα μέσω e-mail έκανε γνωστό ο Δημήτρης Τσαμπρούνης, υπεύθυνος επικοινωνίας του Athens Pride, την υποψηφιότητά του στον συνδιασμό του Γ. Καμίνη ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, ενώ παραιτήθηκε από την επιτροπή διοργάνωσης του Pride.
Αντιγράφω την επιστολή του.

Φίλες και φίλοι,
Προσωπικό μου "πιστεύω" είναι ότι στη Δημοκρατία έχουμε ευθύνη για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, και είναι υποχρέωσή μας να εξασκούμε το δικαίωμα παρέμβασης, άσκησης δημόσιου λόγου και συμμετοχής. Με αφορμή το διάλογο που ανέλαβα να διεξάγω για τα αιτήματα του Athens Pride με τους υποψηφίους συνδυασμούς για την Δημοτική Αρχή των Αθηνών και λαμβάνοντας υπόψη:
1. τη θετική απάντηση του επικεφαλής του συνδυασμού "ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ" κ. Γιώργου Καμίνη για έναν ουσιαστικό διάλογο και τη δέσμευσή του για στήριξη της LGBTQ (λεσβιακής, γκέι, αμφί, τρανς και queer) κοινότητας,
2. το εγχείρημα συστέγασης και συμπαράταξης διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, αλλά και προσώπων από την «κοινωνία των πολιτών και πολιτισσών» στον πρώτο Δήμο της χώρας
3. την εκτίμηση μου στο πρόσωπο του κ. Καμίνη, η οποία προέρχεται από την δράση του για την θεσμική προάσπιση της ισότητας
4. την προτροπή του ίδιου να αναλάβω την προώθηση των αιτημάτων της LGBTQ κοινότητας στο Δήμο της Αθήνας
Σας ανακοινώνω ότι αποφάσισα να δεχτώ την πρόταση και να λάβω μέρος στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο δημοτικό συνδυασμό «ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ»

Τέλος επειδή δεν υπάρχουν παρθενογεννέσεις, και επειδή ο Γ. Καμίνης υπήρξε Συνήγορος του Πολίτη, πιέζοντας εδώ, μπορείτε να διαβάσετε τί έκανε, και κυρίως τί δεν έκανε, σε σχέση με τα θέματα που αφορούν τους λοαδ και τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.
.

ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ATHENS PRIDE ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ.

Εν όψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, το Athens Pride έστειλε την ακόλουθη επιστολή προς τους/τις υποψηφίους Δημάρχους. Την αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Athens Pride.

Πρός: Υποψήφιους Δημάρχους Αθήνας
Θέμα: Αιτήματα του Φεστιβάλ μας
Αιτήματα του Athens Pride προς τους υποψήφιους και τις υποψήφιες δημάρχους και τους συνδυασμούς που τους στηρίζουν
Το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας- Athens Pride είναι ένα γεγονός-θεσμός πια στην πόλη μας, με σημαντική δυναμική και αναγνωρισιμότητα, όχι μόνο στη λεσβιακή, γκέι, αμφισεξουαλική και διαφυλική (εφεξής LGBT) κοινότητα της Αθήνας και του λεκανοπεδίου, αλλά και έξω από αυτήν.
Με την ευκαιρία των επερχόμενων δημοτικών εκλογών, θέλουμε να σας απευθύνουμε κάποια από τα αιτήματά μας, προκειμένου να κοινοποιήσουμε τις απαντήσεις σας στην ιστοσελίδα μας, καθώς και στους χορηγούς επικοινωνίας μας. Η ικανοποίηση των υπερώριμων αιτημάτων μας θα έχει πολλαπλά οφέλη τόσο για τους LGBT κατοίκους της Αθήνας, όσο και για την ίδια την πόλη.
Αιγίδα του Δήμου: Είναι σημαντικό ένα φεστιβάλ που μάχεται κατά των διακρίσεων κι υπέρ της ορατότητας και της ισονομίας μερίδας πολιτών που υφίστανται θεσμικές και κοινωνικές διακρίσεις και βία, να φαίνεται ότι έχει την ηθική -καταρχάς- στήριξη του Δήμου στον οποίο διοργανώνεται.
Φυσική παρουσία του Δήμαρχου κατά την παρέλαση
Παροχές από το Δήμο
Χορηγία επικοινωνίας από το δημοτικό σταθμό 984, παροχή δημοτικών αιθουσών για προφεστιβαλικές εκδηλώσεις, παροχή διαφημιστικού χώρου για την κεντρική εκδήλωση (στάσεις λεωφορείων, θέσεις για μπάνερς κλπ)
Συνεργασία με το Athens Pride για την προώθηση του Φεστιβάλ και έξω από τα ελληνικά σύνορα, αλλά και για τη στήριξη περιοχών με προβλήματα
Συνεργασία με το Athens Pride για τη στήριξη Φεστιβάλ Υπερηφάνειας πόλεων, όπου οι LGBT αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες δυσκολίες από την Αθήνα, (όπως στο παρελθόν έχουν κάνει πολλοί Δήμαρχοι άλλων ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων). Συνεργασία με διάφορους φορείς της πόλης, ειδικά με την Εταιρεία Τουριστικής και Οικονομικής Ανάπτυξης για την διακίνηση των επισκεπτών και επισκεπτριών στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ μας, όσο και για την προβολή του Φεστιβάλ μας μέσα αυτόν. Ουσιαστική (πολιτική, οικονομική, τουριστική) στήριξη του Δήμου για ενδεχόμενη υποψηφιότητα της Αθήνας για το Europride (πχ για το έτος 2014).
Δημιουργία LGBT χώρου. Στήριξη οικονομική και υλικοτεχνική από το Δήμο για τη δημιουργία ενός LGBT πολυχώρου, όπου θα μπορούν να συναντώνται τόσο το Athens Pride, όσο και όσες άλλες ομάδες το επιθυμούν. Σε πάμπολλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, οι Δήμοι έχουν σταθεί αρωγοί σε προσπάθειες των LGBT για στέγαση και για τη δημιουργία ενός πολιτιστικού εναλλακτικού χώρου, το οποίο μπορεί να λειτουργεί ως καφέ, ως χώρος συνάντησης, χώρος προβολών ταινιών, συζητήσεων, εκθέσεων, βιβλιοθήκης κλπ.
O δήμος οφείλει να ανοίξει διάλογο με τις οργανώσεις της κοινότητας, για να ακούσει τα δικά τους αιτήματα, ώστε να ανοίξουν δράσεις του Δήμου προς και με την κοινότητά μας. Η Αθήνα οφείλει επιτέλους να αποκτήσει μια σύγχρονη LGBT ατζέντα που να θυμίζει ευρωπαϊκή πόλη του 21 ου αιώνα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνον μέσα από ένα συνεχή κι ειλικρινή διάλογο με τις ομάδες κι οργανώσεις της κοινότητας και με το Φεστιβάλ μας.
Μέχρι και σήμερα οι αναφορές σε θέματα LGBT κατά τις προεκλογικές περιόδους, αλλά και κατά τις θητείες των Δημάρχων ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες. Αναμένουμε αυτό να αλλάξει με τις φετινές υποψηφιότητες και τη ρητή αναφορά τους σε θέματά μας κατά την προεκλογική περίοδο σε ΜΜΕ ευρείας κάλυψης.

Στην επιστολή αυτή έχουν απαντήσει, μέχρι στιγμής, ο υποψήφιος δήμαρχος Γιώργος Καμίνης και η υποψήφια Ελένη Παρταλιού. Σε επόμενα ποστ θα δημοσιευτούν οι απαντήσεις τους.
.