SKUNK ANANSIE: ALL I WANT + TWISTED.

While this musical era, like most, was male-dominated, a few notable female fronted bands did manage to make waves in the charts, including Louise Wener’s Sleeper and Sonya Madan’s Echobelly and, of course, the wonderful Elastica. But in our opinion, Skunk Anansie frontwoman Skin rocked harder than any of her peers, male or female.
Apart from having an incredible pair of lungs, Skin also stood out because she was black, bisexual, openly feminist, bald and beautiful. She also deserves kudos for coining the phrase “clit-rock” to describe Skunk Anansie’s music.
- Great LezBritain.

.

ΙΤΑΛΙΑ: ΑΠΟΡΡΙΦΘΗΚΕ Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ.

Αντιγράφω από εδώ.

Ιταλία: Απορρίφθηκε ο νόμος κατά της ομοφοβίας.
Με 293 ψήφους κατά, 250 υπέρ, 21 αποχές και την καθοριστική ψήφο της ιταλικής μπερλουσκονικής κεντροδεξιάς, η βουλή της Ρώμης, είπε «όχι» στην έγκριση νόμου κατά της ομοφοβίας. Η βουλευτής, Πάολα Κόντσια του Δημοκρατικού Κόμματος, είχε προτείνει να θεωρηθούν επιβαρυντική περίσταση σε αδικήματα, συμπεριφορές και πράξεις ομοφοβικού και τρανσφοβικού χαρακτήρα. Διακρίσεις, δηλαδή, και συγκεκριμένες συμπεριφορές, κατά ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων, και τρανσέξουαλ.
Η πλειοψηφία των βουλευτών, όμως θεώρησαν ότι αυτή η τροποποίηση του ποινικού κώδικα θα μπορούσε να θεωρηθεί αντισυνταγματική, υπό το σκεπτικό ότι βλάπτει την αρχή της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου.
Μέρος των μελών του Λαού της Ελευθερίας - ανάμεσά τους και η υπουργός ισότητας Μάρα Καρφάνια - επέλεξε όμως την αποχή, ζητώντας διάλογο. Και ο εκπρόσωπος του κόμματος, Ντανιέλε Καπετσόνε, αποστασιοποιήθηκε από την επίσημη γραμμή των συναδέλφων του, τονίζοντας ότι «η βουλή έχασε μια σημαντική ευκαιρία η οποία θα της επέτρεπε να πει όχι σε κάθε διάκριση που σχετίζεται με σεξουαλικές προτιμήσεις και ταυτότητες».
Οι οργανώσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, ανακοίνωσαν όμως ότι πρόκειται να προχωρήσουν σε «εκλογικό μποϊκοτάζ» των κομμάτων που εναντιώθηκαν στην έγκριση του νόμου.
«Η κυβερνητική αυτή πλειοψηφία, είναι διχασμένη σε όλα τα κύρια θέματα που αφορούν την χώρα. Ενώνεται μόνο όταν πρέπει να απορρίψει την αναγνώριση προσωπικών και κοινωνικών δικαιωμάτων», τόνισε ο Ενρίκο Ολάρι, της οργάνωσης Gaylib, που έχει ως ιδεολογικό σημείο αναφοράς, την μετριοπαθή κεντροδεξιά.
Η μεγαλύτερη εκ των οργανώσεων αυτών, Arcigay, ζήτησε από την υπουργό ισότητας, Μάρα Καρφάνια, να μπορέσει, τουλάχιστον, σε μια πρώτη φάση, να προστεθεί το αδίκημα της ομοφοβικής συμπεριφοράς, στο νόμο που ήδη τιμωρεί τις διακρίσεις φυλετικού, εθνικού και θρησκευτικού χαρακτήρα. Οι παρατηρητές, σημειώνουν, πάντως, ότι και στο θέμα αυτό, δεν υπάρχει, πλέον, ένα αρραγές μέτωπο της ιταλικής συντηρητικής παράταξης: το μικρό κόμμα «Μέλλον και Ελευθερία» που δημιουργήθηκε από τον πρόεδρο της βουλής, Τζανφράνκο Φίνι, μετά την προσωπική του ρήξη με τον Μπερλουσκόνι, εκφράστηκε υπέρ του νόμου και ο ίδιος ο Φίνι δήλωσε ότι «αν μπορούσε να ψηφίσει ως απλός βουλευτής, θα απέρριπτε κάθε αντισυνταγματική ερμηνεία του συγκεκριμένου μέτρου».

Αυτό πάντως κι αν είναι ανέκδοτο: "η υπουργός ισότητας Μάρα Καρφάνια επέλεξε όμως την αποχή, ζητώντας διάλογο". Υπουργός Ισότητας...
.

YUKIO MISHIMA: MADAME DE SADE.

Promotional video for Madame de Sade written by Yukio Mishima, directed by Zilvinas Jonusas, Jeff Farber in the title role. Music by Aphex Twin "Courtains."

* * * * * *

Donald Keene On Yukio Mishima & Madame de Sade
Donald Keene is one of the world’s foremost Japanologists and interpreters of Japanese literature, the author of over 25 books in English and 50 in Japanese. His honours include the Bunka Kunsho, the highest cultural decoration given by the Japanese government. He has translated Madame de Sade by Japan’s most famous playwright and novelist, Yukio Mishima. The 1967 play received its West End premiere this week, in a production starring Judi Dench and Rosamund Pike and directed by Michael Grandage as part of the year-long Donmar West End season at Wyndham’s Theatre. Roger Foss reports.
------
When Donald Keene recently gave a lecture about the plays of Yukio Mishima at Columbia University in New York, he mentioned that Mishima’s Madame de Sade, written five years before the author’s ritual suicide in 1970, would be soon be performed in London for the first time. Suddenly, a ripple of excitement spread across the hall.
In response, Keene added that Dame Judi Dench would play Madame de Montreuil, mother-in-law to the notorious Marquis de Sade, which turned the ripple into an audible gasp of excitement. “I thought, well, it takes Dame Judi to give Mishima a certain theatrical caché,” Professor Keene laughs when I speak to him on the phone at his New York home.
Madame de Sade is set in 18th-century revolutionary France, where the Marquis remains off-stage and is seen entirely through the eyes of the aristocratic women affected by his excessive debauchery (including his wife, played by Rosamund Pike). For Keene, who completed the English version in 1967, having also translated Mishima’s novel After the Banquet and five of his contemporary Noh dramas, it’s a play that sits happily in the Donmar West End season in between a Chekhov and two Shakespeares.
“Mishima’s in very good company here. It’s a modern classic. It’s hard to think of any 20th-century dramatist who equals Shakespeare or Chekhov, but among them Mishima holds a very important place, both as a dramatist and as a novelist. For many years, I hoped there would be such a production in the West End.”
Keene first read the play when it was serialised, act by act, in a Japanese literary magazine and, like the post-war generation of Japanese readers, became hooked Mishima’s uniquely Japanese take on an 18th-century European world of deceit, deception and immorality. “Having read the first act, I got in touch with Mishima straight away and asked if I could translate the entire play when it was finished. It was a gamble for me because I had no idea how it would end, but when it was finally completed it was not only considered an important theatre piece, but as a major literary work.
Keene’s biggest challenge was to get Mishima’s courtly dialogue laced with perverse sexual imagery and witty philosophical debates sounding natural. “Mishima was fascinated by the theatre of Racine and wanted to explore the idea of the long speech, where the off-stage action is hinted at or described by another person. To make this sound lively in English and not just a series of recitations, I had to work hard to get the words sounding just right.”
But, Keene goes on, Mishima was always more than just a dramatist playing with words on stage, or reworking the techniques of Japanese Noh plays into modern plots. “It wasn’t just his plays – at that time, Mishima himself was a public figure and people were interested in knowing about whatever he did.” As an actor, Mishima starred in numerous movies, including Yasuzo Masumura’s 1960 film, Afraid to Die. As a writer, he was a Nobel Prize for Literature nominee no less than three times.
Although married with children, he would also turn up in Tokyo’s gay bars, and he famously took up body building and Kendu, forming the Tatenokai (Shield Society), his own private army of students devoted to the medieval codes of the Samurai. He has also gone down in history as the only playwright ever to end his life by harakiri – the ritual disembowelment used by samurai to die with honour – which he committed in 1970 in front of an audience after a failed coup attempting to restore the power of the emperor.
“It was so unbelievable that Japan’s most popular writer should commit suicide publicly in that grisly way, leaving behind a manifesto that was obviously not sincere,” says Keene, who got to know Mishima and observe the contradictions he forced upon himself. “He couldn’t have hoped that what he did would awaken Japan to its loss of traditions. He looked back to the Samurai tradition with nostalgia – something which was truly Japanese as opposed to what he saw as the falsely Japanese ways of the post-war generation craving for commercial goods. He disliked that life, but at the same time he lived it. He had a Spanish colonial-style house full of small objects of art – some of them in pretty bad taste – and he delighted in wearing the latest fashions.
“He was a living contradiction, but his plays did appeal to the post-war generation that rejected what they regarded as the feudalist mentality of their parents and were intrigued by new ideas and new plays that would capture a different world beyond their shores. The Japanese kabuki plays contain shocking violence, but they don’t go against traditional morality in the same way that Mishima’s plays did.”
As for Mishima’s own breathtakingly brutal final curtain, Keene concludes, “I think that he just felt that he had had enough and didn’t want to die in an ordinary way but wanted to do something that people remembered – and it worked.”
- whatsonstage.com.

.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ - ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ. ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ.

     Το μικροκαμωμένο χλομό αγόρι ήταν αφύσικα ευαίσθητο και προσέδιδε σε οποιαδήποτε γνωριμία, όσο και σύντομη να ήταν, σημασία. «Η παλαιότερη ανάμνησή μου, αναντίρρητα αυτή που με καταδιώκει με μια ασυνήθιστα έντονη εικόνα, χρονολογείται από εκείνη την εποχή (όταν ήταν τεσσάρων)... Ήταν ένας νεαρός άντρας ο οποίος ερχόταν προς το μέρος μας με όμορφα, ροδαλά μάγουλα και φωτεινά μάτια, φορώντας μια βρόμικη κορδέλα γύρω από το κεφάλι του για τον ιδρώτα. Κατέβηκε την πλαγιά κουβαλώντας στον ώμο του ένα ζυγό με δυο κουβάδες ακαθαρσίες... Ήταν ο βοθροκαθαριστής, αυτό που μάζευε τα περιττώματα. Ήταν ντυμένος όπως οι εργάτες, με σκισμένες τις μύτες των παπουτσιών του, που είχαν λαστιχένιες σόλες και μαύρο κάλυμμα από καραβόπανο, και βαθύ μπλε βαμβακερό παντελόνι από αυτά τα εφαρμοστά που λέγεται ότι “τραβούν τους μηρούς”... Το εφαρμοστό μπλουτζίν διέγραφε το κάτω μισό μέρος του σώματός του, το οποίο κινούνταν λυγερά και έμοιαζε να ερχόταν κατευθείαν επάνω μου. Μια απερίγραπτη λατρεία γι’ αυτά τα παντελόνια γεννήθηκε μέσα μου... Το επάγγελμά του μου έδινε την αίσθηση της “τραγωδίας” με την πιο αισθησιακή σημασία της λέξης».
     Ακόμη μία από τις πρώτες αναμνήσεις του Μισίμα ήταν ένα εικονογραφημένο βιβλίο: «Έως εκείνη την εποχή είχα αρκετά εικονογραφημένα βιβλία, όμως μόνο ένα είχε καταλάβει τη φαντασία μου, σε τέλειο και αποκλειστικό βαθμό, και αυτό μόνο με μία εικόνα που με είχε καθηλώσει». Ήταν ένα σχέδιο το οποίο κοίταζε επίμονα για ώρες και ένιωθε ότι όφειλε να μην το λατρεύει. «Η εικόνα έδειχνε έναν ιππότη πάνω σε άσπρο άλογο να κρατά ψηλά ένα ξίφος... Πάνω στην ασημένια πανοπλία που φορούσε ο ιππότης υπήρχε ένα πανέμορφο οικόσημο. Το ωραίο πρόσωπο του ιππότη κρυφοκοίταζε μέσα από την προσωπίδα και κράδαινε το γυμνό ξίφος του με τρομακτικό τρόπο στο γαλάζιο ουρανό. Ήταν αντιμέτωπος είτε με το Θάνατο, είτε, τουλάχιστον, με κάποιο πράγμα που είχε εξαπολυθεί γεμάτο μοχθηρή δύναμη. Πίστευα ότι την επόμενη στιγμή θα σκοτωνόταν». Η σκέψη του επικείμενου θανάτου του όμορφου ιππότη σαγήνευσε το παιδί. Η απογοήτευσή του όμως ήταν μεγάλη μόλις η γκουβερνάντα του είπε ότι ο ιππότης ήταν γυναίκα, Η Ιωάννα της Λορένης. «Ένιωσα σαν να με είχαν ρίξει κάτω αναίσθητο. Το άτομο που είχα φανταστεί ήταν αυτός όχι αυτή. Αν αυτός ο όμορφος ιππότης ήταν γυναίκα και όχι άντρας, τότε τί είχε απομείνει;» Έπρεπε να είναι άντρας, αλλιώς ο θάνατός του δεν θα προ καλούσε συγκίνηση. Για να γίνει πιο σαφής παρέθεσε τον Όσκαρ Ουάιλντ:
Όμορφος είναι ο ιππότης που κείτεται σκοτωμένος
Ανάμεσα στα βούρλα και στις καλαμιές...      Ο Θάνατος γοήτευε τον Μισίμα. «Ακόμα μία ανάμνηση: είναι η μυρουδιά του ιδρώτα, μια μυρουδιά που με οδηγούσε παραπέρα, ξυπνούσε τις επιθυμίες μου, με κυρίευε... Ήταν τα στρατεύματα που περνούσαν από την αυλόπορτά μας καθώς επίστρεφαν από τα γυμνάσια... Η μυρουδιά του ιδρώτα των στρατιωτών· αυτός ο ιδρώτας σαν θαλασσινό αεράκι, σαν τον άνεμο, που γίνεται χρυσαφένιος πάνω από την ακτή – με χτυπούσε στα ρουθούνια και με μεθούσε».

* * * * * * *

Anne Clark - Heaven
.

TELL ME WHEN IT'S OVER.

and I really don't know
cause I don't wanna know
tell me when it's over
let me know when it's over.

by Dream Syndicate
.

NOTRE-DAME DES FLEURS.

    Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσεις απ' τη φρίκη της φρίκης είναι να της παραδοθείς.
   Η Θεά δεν είχε ιδέα απ' αυτή τη πλευρά του Μινιόν. Αν την ήξερε όμως, θα τον αγαπούσε ακόμα πιο πολύ, γιατί ο έρωτας για τη Θεά ισούται μ' απελπισία. Για την ώρα, πάντως, πίνουν το τσάι τους κι η Θεά ξέρει ότι το καταπίνει όπως ένα περιστέρι το καθαρό νεράκι. Έτσι θά 'πινε, αν έπινε τσάι, το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς. Ο Μινιόν χορεύει χαβάγιες με τα χέρια στις τζέπες. Όταν πέφτει στο κρεβάτι, η Θεά τον γλείφει.
   Όταν μιλάει με τον εαυτό της για τον Μινιόν, μπλέκει νοερά τα δάχτυλά της και λέει: "Τον λατρεύω. Άμα τον βλέπω γυμνό στο κρεβάτι, μού 'ρχεται να τελέσω πάνω στο στήθος του θεία λειτουργία". Μέχρι να συνηθίσει ο Μινιόν να της μιλάει στο θηλυκό γένος πέρασε καιρός. Τελικά τα κατάφερε, αλλά δεν ανεχόταν αυτή να του μιλάει όπως θα μιλούσε σε μια φιλενάδα της. Έπειτα άφησε τα πράγματα ν' ακολουθήσουν το δρόμο τους κι η Θεά βρήκε το θάρρος να του πει: "Είσαι όμορφη", και να προσθέσει: "σαν ψωλή".
   Ο Μινιόν προσεύχεται: "Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς...".
   Κοινωνούν κιόλας, καμιά φορά. Την κοινωνία τους τη δίνει ένας παπάς με στριμμένο μούτρο που τους χώνει με κακία την όστια στο στόμα.
   Ο Μινιόν πάει στην εκκλησία επειδή υπάρχει και πολύς πλούτος εκεί μέσα.
   Όταν γυρίζουν στη σοφίτα απ' την εκκλησία, το ρίχνουν στο γαμήσι. Η Θεά έχει μάθει στον Μινιόν να παίρνει μια στάση για να κάνουν πιο εύκολα έρωτα, αλλά και για να τους φαίνεται, μια και γίνεται φυσιολογικά, πως είναι καθιερωμένος, καθαγιασμένος, ένα ιερό μυστήριο. Η Θεά ξαπλώνει ανάσκελα κι αφήνει τον Μινιόν να χώσει το πέος του μέσα στο στόμα της. Αυτός, πεσμένος πάνω της, με την κοιλιά του στο πρόσωπό της και με τις τρίχες του στα μάτια της, αρχίζει τις ρυθμικές κινήσεις. Αυτή, με τό' να χέρι τραβάει μαλακία και με τ' άλλο χαϊδεύει τους γλουτούς του Μινιόν. Μεθοδικά έχει μάθει να προβλέπει ακριβώς το δευτερόλεπτο που άντρας της θα χύσει κι έχει στο χέρι της το νού της για να συμπέσει η δική της εκσπερμάτιση με τη δική του. Το σπέρμα που ανεβαίνει μέσα απ' το πέος του Μινιόν, το νιώθει η Θεά να φτάνει κατ' απ' τα χείλια της. Το στόμα της γεμίζει σπέρμα τη στιγμή που έχει λαχανιάσει. Μετά καπνίζουν, και πίνουν το αιώνιο τσάι. Ανταλλάζουν χάδια. Κάποτε, η αρσενική κατασκευή της Θεάς εξαγρίωνε τον Μινιόν. Τώρα του αρέσει να αισθάνεται πάνω στην κοιλιά του το σκληρό της μαραφέτι. Βυθίζεται μέσα στη Θεά όπως μέσα σ' έναν καθρέφτη κι η κάπως νωθρή ομορφιά του φίλου του, γίνεται βιβλίο όπου, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει, διαβάζει τη νοσταλγία ενός Μινιόν που πέθανε, κηδεύτηκε με δόξες και τιμές και κανείς ποτέ δεν τον έκλαψε. Δέχεται να πίνει η Θεά μια γουλίτσα χλιαρό τσάι, να το κρατάει ένα δευτερόλεπτο στο στόμα της και μετά, ενώνοντας τα χείλια τους, να το περνάει μέσα στο δικό του στόμα. Και ούτω καθεξής.

.

GRAND GENET: OUR LADY OF THE FLOWERS.

Video from the production of "Grand Genet: Our Lady of the Flowers," directed by Bino Sauitzvy. This video was broadcast on Brazilian television. Nando Messias plays the transvestite Divine.

.

I SHOT MY LOVE.

I Shot My Love
from Israeli filmmaker Tomer Heymann, about how his relationship with his German boyfriend, Andreas Merk, is complicated by the couple's collective German and Jewish ancestry.
From JTA:
"German-Israeli love affairs are not uncommon. Many Germans of the first postwar generation visited Israel, fell in love and settled down with Israelis.
Heymann, 39, and Merk, 31, are different because they are of the second generation, and they are gay.
When Merk says on camera that he never asked his grandparents about their past during the Nazi era, Heymann wants to know why.
"I was afraid," Merk answers. "Maybe that's why I didn’t ask."
Stories like these, in my very humble opinion, represent the future (and for some, evidently, the present) of humankind, where people, despite our differences, cross cultures, languages, histories, and international borders, all for the sake of love.

.

ΚΑΛΛΟΝΗ (1977).

Καλλονή.
Σκηνοθεσία: Τάκης Σπετσιώτης
Ηθοποιοί: Νίκος Μουρατίδης
H 'Καλλονή' δύσκολα περιγράφεται... Στην ουσία πρόκειται για βωβή ταινία, ένα ανεπανάληπτο ντανταιστικό " σκουπίδι" made in greece, διαμάντι της εγχώριας αβάν γκαρντ, που κάνει ακόμα και το πειραματικό σινεμά του Γουόρχολ να μοιάζει κανονικό.."
- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ, Ελευθεροτυπία 27 Απριλίου 2009

.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (2). ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ.

Σε τί χρησιμεύει η ουτοπία.
     Σε τί χρησιμεύει η ουτοπία; Στο να δίνει νόημα. Μπροστά στο παρόν, στο δικό μου παρόν, η ουτοπία είναι ένας δευτερεύων όρος που μας επιτρέπει να απαγκιστρώσουμε τον αναστολέα του σήματος: ο λόγος επί του πραγματικού γίνεται δυνατός, βγαίνω από την αφασία όπου με βυθίζει το σάστισμα απ' όλα εκείνα που δεν ταιριάζουν μέσα μου, σε τούτον τον κόσμο τον δικό μου.
     Η ουτοπία είναι οικεία στον συγγραφέα, επειδή ο συγγραφέας είναι ένας νοηματοδότης: έργο του (ή χαρά του) είναι να δίνει νοήματα, ονόματα, και δεν μπορεί να το κάνει παρά μόνο αν υπάρχει παράδειγμα, απελευθέρωση του ναί/όχι, εναλλαγή δύο αξιών: γι' αυτόν, ο κόσμος είναι ένα μετάλλιο, ένα νόμισμα, μια διπλή επιφάνεια ανάγνωσης, όπου η δική του πραγματικότητα καταλαμβάνει την ανάποδη και η ουτοπία την καλή. Το Κείμενο, για παράδειγμα, είναι μια ουτοπία· η -σημασιολογική- λειτουργία του είναι να σημασιοδοτεί τη λογοτεχνία, την τέχνη και τη γλώσσα του παρόντος, εφόσον χαρακτηρίζονται ανέφικτες· άλλοτε, εξηγούσαν τη λογοτεχνία από το παρελθόν της· σήμερα από την ουτοπία της: η σημασία εδραιώνεται ως αξία: η ουτοπία επιτρέπει αυτή τη νέα σημασιολογία.
     Τα επαναστατικά γραπτά κείμενα αναπαράσταιναν πάντοτε ελάχιστα και όχι σωστά το τί σκοπεύει η Επανάσταση για την καθημερινότητα, τον τρόπο που αυτή εννοεί ότι θα ζήσουμε αύριο, είτε η αναπαράσταση τείνει να απαλύνει ή να μηδενίσει τον διεξαγόμενο αγώνα είτε, ακριβέστερα, η πολιτική θεωρία αποβλέπει μόνο στην εγκαθίδρυση της πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπινου προβλήματος, χωρίς να προεικάζει καμμία απο τις απαντήσεις του. Η ουτοπία φαίνεται να είναι επομένως το ταμπού της Επανάστασης, και ο συγγραφέας να έχει χρέος να το παραβαίνει· αυτός μόνος μπορεί να ριψοκινδυνεύει αυτή την αναπαράσταση· όπως ένας ιερέας, αυτός αναλαμβάνει να εκφωνήσει τον εσχατολογικό λόγο· κλείνει τον ηθικολογικό κύκλο, απαντώντας με ένα τελικό όραμα των αξιών σύμφωνα με την αρχική επαναστατική επιλογή.
.

ΕΛΕΓΕΙΑ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ.

Σκηνή από την ταινία του Χρήστου Δήμα: Οι ακροβάτες του κήπου.

Ακροβάτες του κήπου
ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
* Ελλάδα, 2001. Σκηνοθεσία-σενάριο: Χρήστος Δήμας. Ηθοποιοί: Γιώτα Φέστα, Θέμις Μπαζάκα, Γιώργος Μαρίνος, Χρήστος Νομικός, Μιχάλης Ευρυπιώτης, Γιώργος Παππάς, Μίλτος Σωτηριάδης. 110 λεπτά.
*** Μια με φρεσκάδα και ποιητική διάθεση πρώτη ταινία γύρω από το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία.
Το πέρασμα από την παιδική στην εφηβική ηλικία είναι το κύριο θέμα της βραβευμένης στα περσινά κρατικά βραβεία ταινίας «Οι ακροβάτες του κήπου» του Χρήστου Δήμα. Βρισκόμαστε στην Ελευσίνα το καλοκαίρι του 1974. Ο 11χρονος Ααρών και η παρέα του, οι «Ακροβάτες», είναι παιδιά που περνούν το τελευταίο, ξένοιαστο καλοκαίρι τους παίζοντας και κάνοντας βουτιές σε μια στέρνα, ενώ δίπλα τους οι ενήλικοι περνούν τις δικές τους, συχνά σημαντικές, στιγμές έρωτα και προδοσίας, την επιστράτευση, με αφορμή την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ακόμη και τις «κατάρες» μιας γιαγιάς.
Ο Δήμας δείχνει από τα πρώτα κιόλας πλάνα του να έχει μια πέρα για πέρα κινηματογραφική ματιά. Τα διάφορα πλάνα, οι κινήσεις της μηχανής, τα τράβελινγκ, η προσεκτική και με μέτρο χρήση της θαυμάσιας μουσικής (του Νίκου Κυπουργού), τα τραγούδια μάς αποκαλύπτουν ένα σκηνοθέτη που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει με τον πιο πειστικό και ωραίο κινηματογραφικό τρόπο. Ο Δήμας καταγράφει με αρκετή δεξιοτεχνία τους δυο διαφορετικούς κόσμους, από τη μια τα παιδιά με τα παιχνίδια τους, τους μικροκαβγάδες, τα όνειρα, τις φαντασιώσεις, τους κινδύνους αλλά και το θάνατο που εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή τους κι από την άλλη, τους μεγάλους με τα προβλήματά τους, ιδιαίτερα εκείνα με τις τρεις αδερφές και τη «μάγισσα» νύφη τους, χωρίς να ξεχνάμε την τηλεοπτική Νένα Μεντή και τη μαγειρική της (ένα πολύ έξυπνο εύρημα). Υπάρχουν κάποιες σκηνές που θα μπορούσαν να περιοριστούν, ενώ το φανταστικό στοιχείο δεν δένει πάντα με το υπόλοιπο έργο. Πάντως, συνολικά, πρόκειται για μια πολύ καλή, με ευαισθησία, φρεσκάδα και ποίηση, πρώτη ταινία, με πολύ καλές ερμηνείες, τόσο από τους μικρούς όσο και τους μεγάλους ηθοποιούς.
- ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/11/2002

COCOROSIE + ANTONY - BEAUTIFUL BOYZ.

.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ (1). ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ ΠΡΟΣ ΝΤΑΝΙΕΛ.

                                                                                                    [Φθινόπωρο] 1888
    Μου έδωσες ένα πραγματικά καλό μαστίγωμα, όμως οι βέργες σου είναι τόσο λουλουδιασμένες που δεν μπορώ να είμαι θυμωμένος μαζί σου και το άρωμα εκείνων των λουλουδιών με έχει μεθύσει τόσο, ώστε να απαλύνει την τραχύτητα των αγκαθιών. Με μαστίγωσες με μία λύρα. Η λύρα σου είναι μαγευτική· θα πω αυτό που νομίζω, ή μάλλον θα κάνω μια κουβεντούλα μαζί σου όπως κουβεντιάζει κανείς μ' ένα εξαίσιο αγόρι για θέματα πραγματικά αντάξια του ενδιαφέροντός του, ακόμη κι αν διστάζει να τα αναφέρει. Ελπίζω να μου είσαι ευγνώμων για τη λεπτότητά μου. Η ακαλαισθησία μού προκαλεί αποστροφή. Πολύ χειρότερα απ' ότι η ακολασία.
    Με νομίζεις φθαρμένο και στέρφο. Γελιέσαι. Αν είσαι νόστιμος, αν έχεις ελκυστικά μάτια που αντανακλούν τη χάρη και τη λεπτότητα του μυαλού σου με τέτοια αγνότητα που νιώθω πως δεν μπορώ ν' αγαπήσω πλήρως το μυαλό σου χωρίς να φιλήσω τα μάτια σου, αν το κορμί, όπως και το μυαλό σου, είναι τόσο σβέλτα και λυγερά που νιώθω ότι θα μπορούσα να ενώνομαι καλύτερα με τις σκέψεις σου καθισμένος πάνω τα πόδια σου, αν, τέλος, νιώθω ότι η γοητεία του ατόμου σου, μέσα στην οποία δεν μπορώ να ξεχωρίσω το κοφτερό σου μυαλό από το ευκίνητο σώμα σου, θα εξευγένιζαν και θα επαύξαναν "τη γλυκιά χαρά του έρωτα" για μένα, δεν θα υπήρχε τίποτα μέσα σε όλα αυτά που ν' αξίζει τα περιφρονητικά σου λόγια, τα οποία θα ταίριαζαν περισσότερο αν απευθύνονταν σε κάποιον που είναι κορεσμένος από γυναίκες και αναζητά νέες απολαύσεις στην παιδεραστία. Με χαρά μπορώ να ισχυρίζομαι ότι έχω μερικούς εξαιρετικά έξυπνους φίλους, που τους διακρίνει η μεγάλη ηθική λεπτότητα, οι οποίοι έχουν ενίοτε διασκεδάσει με ένα αγόρι. Αυτό ήταν στην αρχή της νιότης τους. Αργότερα επέστρεψαν στις γυναίκες. Αν αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός, Θεέ και Κύριε, τι θα ήταν εκείνοι και τι νομίζεις ότι είμαι, ή πιο συγκεκριμένα θα γίνω, αν έχω ήδη καθαρά και απέριττα τελειώσει με τον έρωτα! Θα ήθελα να σου μιλήσω για δύο σοφότατους δασκάλους, οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή μαδούσαν μονάχα τον ανθό, τον Σωκράτη και τον Μοντενιέ. Επιτρέπουν στους άντρες της πρώτης νιότης να "διασκεδάζουν", ούτως ώστε να γνωρίσουν κατιτί για όλων των ειδών τις ηδονές, και για να αποδεσμεύσουν την περίσσια τρυφεράδα τους. Ισχυρίζονταν πως τούτες οι ταυτοχρόνως αισθησιακές και πνευματικές φιλίες είναι καλύτερες για έναν νεαρό άντρα, με ενθουσιώδη αίσθηση του κάλους καθώς και αφυπνισμένες "αισθήσεις", απ' ότι οι σχέσεις με ηλίθιες και διεφθαρμένες γυναίκες. Πιστεύω πως εκείνοι οι παλιοί Δάσκαλοι έκαναν λάθος, και θα σου πω γιατί. Δέχομαι μονάχα τη γενικότερη έννοια των συμβουλών τους. Με αποκαλείς παιδεραστή, πληγώνεις τα συναισθήματά μου. Και μόνο για χάρη της κομψότητας, προσπαθώ να μείνω ηθικά αγνός.

* Ντανιέλ Χαλεβί (1872-1962). Γάλλος ιστορικός, συγγραφέας δοκιμίων και βιογράφος. Ήταν συμμαθητής του Προυστ και φίλος του για πολλά χρόνια. Ο Χολεβί έμεινε ιδιαίτερα γνωστός ως βιογράφος του Νίτσε.
.

DEAR DAD, LOVE MARIA.

Dear Dad, Love Maria.
Short film created by Vince Mascoli.

.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (1). WITTGENSTEIN.

Γνωρίζω ότι ο κόσμος αυτός υπάρχει.
   Ότι είμαι τοποθετημένος μέσα σ' αυτόν όπως το μάτι μου στο οπτικό του πεδίο.
   Ότι κάτι σχετικά μ' αυτόν είναι προβληματικό, κι αυτό το αποκαλούμε νόημά του.
   Ότι αυτό το νόημα δεν υπάρχει μέσα σ' αυτόν αλλά έξω απ' αυτόν.
   Ότι ζωή είναι ο κόσμος.
   Ότι η βούλησή μου διαπερνά τον κόσμο.
   Ότι η βούλησή μου είναι καλή ή κακή.
   Ότι, συνεπώς το καλό και το κακό συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με το νόημα του κόσμου.
   Το νόημα της ζωής, δηλ, το νόημα του κόσμου μπορούμε να το λέμε Θεό.
   Σύνδεσε μ' αυτό τη σύγκριση του Θεού με έναν πατέρα.
   Το να προσεύχεσαι είναι να σκέπτεσαι γύρω απ' το νόημα της ζωής.
   Δεν μπορώ ν' αλλάξω κατά βούλησιν τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο: είμαι τελείως ανίσχυρος.
   Ο μόνος τρόπος για ν' ανεξαρτητοποιήσω τον εαυτό μου από τον κόσμο -και έτσι, από μιαν άποψη, να τον εξουσιάσω- είναι να παραιτηθώ από οποιαδήποτε ανάμιξη με τα όσα συμβαίνουν.
.

IANNIS XENAKIS: PSAPPHA.

.

WARHOL'S TV: DIVINE & WATERS.

Andy Warhol's T.V.: Divine and John Waters
Divine and John Waters discuss film during Divine's visual transformation in make-up.

.

ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ: "ΩΣ ΜΗ ΑΔΕΡΦΗ ΕΚΑΝΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΚΑΡΙΕΡΑ".

Αντιγράφω από εδώ.

Νίκος Κούνδουρος: «Ως μη αδελφή έκανα υπέροχη καριέρα»
Ο Νίκος Κούνδουρος είναι ένας σκηνοθέτης με αρκετές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, αναρωτιέται τι θα είχε πετύχει στην ζωή του αν ήταν gay. «Οι καταβολές από την Κρήτη, δέκα αιώνες Κρητικοί πίσω από εμένα , μου είπαν «Εσύ Νικολή, αδελφή δεν γίνεσαι» Και δεν έγινα». Ο ίδιος λέει πως αν δεν παρέμενε ο εαυτός του θα είχε αλλάξει η ζωή του, αλλά δεν ξέρει τι ήταν αυτό θα είχε ακολουθήσει. «Όταν θυμάμαι τα παλιά χρόνια, θυμάμαι τι «μη αδελφή ήμουν». Ως μη αδελφή έκανα υπέροχη καριέρα. Άρεσα γιατί ήμουν ωραίο και δυναμικό αγόρι, δεν ήμουν αδελφή και μου έδινε πολλούς πόντους. Όλες οι αδελφές με λαχταρούσαν και με κοιτούσαν με βουλιμία, αλλά εγώ έκανα την πάπια»
Πηγή: Down Town

.

ON THE MALE SIDE OF MIDDLE (2011).

On the male side of middle
A story of love, honesty and integrity, this film about female-to-male transgender Mennonite Calvin Neufeld, captures a special moment in time between him and his family. Filmed a year after he began transitioning and a year after marrying his partner Sharon, this story shows how strong a family can be when they love, care and listen to each other.
In Collaboration with Brethren Mennonite Council for Lesbian, Gay, Bisexual and Transgender Interests
Writer, Director, Editor | Paul Neudorf.

.

ROSE.

Rose.
Liebe ist vergänglich. So schön wie sie begann, so traurig ist ihr Ende. Der Kurzfilm "Rose" fängt diese Endzeitstimmung einer lesbischen Liebe ein. Im Rückblick zeigt er, wie zwei Frauen sich getroffen, verliebt, die gemeinsamen Tage gezählt und miteinander gelebt haben. Regisseur Paulp J. Maia gelingt es dabei, das Geschehen nicht neutral abzubilden sondern den Blick der Verlassenen zu etablieren. Es ist ein Blick der Erinnerung.

.

THE BOY NEXT DOOR.

.