"Η ψυχή των συμπατριωτών μου είναι κομμάτια", διαβάζω να διατυπώνει ο σκηνοθέτης Θ. Αγγελόπουλος, συνέντευξή του σε Ιταλική εφημερίδα. Συμπαθητικό εν πρώτοις.
Αποτελεί κοινή (ας πούμε κοινή, γιατί η λέξη κοινή συχνά διαστρεβλώνεται) παραδοχή ότι σε δύσκολες στιγμές, αυτοί που ονομάζουμε "πνευματικοί άνθρωποι" θα πρέπει να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, να παρεμβαίνουν στον δημόσιο λόγο.
Κατ' αρχήν εγώ θα έλεγα, ότι απ' αυτούς που εννούμε "πνευματικούς ανθρώπους", έχουμε ανάγκη περισσότερο από το έργο τους, τη δημιουργία τους, και λιγότερο ίσως λόγο. Περισσότερες, ή λιγότερες λεκτικές ακροβασίες, είναι συχνές από πολλούς, από εκείνους όμως, στο μέτρο που έχουν την δυνατότητα, αυτό που περιμένουμε είναι πνευματική δημιουργία.
Ούτε επίσης, για να έρθουμε σε πιο κοντινά μας, μπορώ να ακούω ανόητες αναλύσεις (κατακρίσεις) για το κατά πόσον ο Χριστιανόπουλος ή ο Τσαρούχης ήταν out (με την σημερινή έννοια που φυσικά τότε ήταν εντελώς διαφορετική), γιατί πολύ απλά με το έργο τους τότε τα είπαν όλα.
Προσωπικά λοιπόν, προτιμώ τους δημιουργούς, να δημιουργούν κι όχι τόσο να μιλάνε.
Γιατί βλέπεις, εν τέλει μπορεί και να καταντήσεις, ν' ακούς τον Νιόνιο, να λέει σαχλαμάρες του τύπου να στείλουμε τους μετανάστες σε έρημα ή αραιοκατοικημένα νησιά ή δεν ξέρω τί άλλο.
Γιατί βλέπεις, συχνά κατηγορούμε (και σωστά το κάνουμε) τους πολιτικούς ότι είναι απομακρυσμένοι από τον κόσμο, αλλά μήπως τελικά ακούμε σαχλαμάρες και απ' όσους εννοούμε ως "πνευματικούς ανθρώπους" για τον ίδιο λόγο; Είσαι σίγουρος/η αγαπητέ/ή ότι αυτοί βρίσκονται κοντά σου;
Θα μου επιτρέψεις να αμφιβάλλω. Και θα μου επιτρέψεις, να βλέπω τα πράγματα περισσότερο με κυνισμό, παρά με έναν ρομαντισμό ότι όλοι μαζί (ένας "συναδελφωμένος" αχταρμάς ενός ετερόκλητου πλήθους) σε ένα πλήθος "αγανακτισμένων" μπορούμε να δώσουμε πολιτικό διέξοδο.
Γιατί κάποια πράγματα μπορεί ν' αλλάζουν. Όμως ο πυρήνας, παραμένει ο ίδιος. Και είναι αυτός που (με τις ατέλειές τους φυσικά) περιέγραψαν εδώ και πολλά χρόνια οι θεωρητικοί και φιλόσοφοι της πολιτικής οικονομίας.
Skunk Anansie - Yes it's fucking political.
.
Ο Αντώνης στην πλατεία πράγματι τα είπε όλα. Και "καθάρισε" για πολλούς ακόμη, έγινε η φωνή τους, γιατί αυτό που θα δεις στο βίντεο που υπάρχει το λινκ είναι πολλοί Αντώνηδες, και μην απατάσσαι. Που όλο και ακουγονται περισσότερο, γιατί η δύναμη του πλήθους σ' απελευθερώνει. 
Αντιγράφω από το zougla.gr 
Πιέζοντας εδώ, μπορείτε να διαβάσετε εν περιλήψει, ή και αναλυτικά αν ακολουθήσετε τα λινκς, για τις υποθέσεις που έχουν εκδοθεί οι αποφάσεις αλλά και την εξέλιξη όσων είναι ακόμη σε εκκρεμότητα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και αφορούν τον γάμο ομοφύλων, την υιοθεσία και την ομογονεϊκότητα, διακρίσεις στον χώρο της εργασίας, την ελευθερία έκφρασης και συνάθροισης κ.α., έως και τον Απρίλιο του 2011. 
