skip to main |
skip to sidebar
Γλυκέ μου! Κάποτε έτσι σε φώναζα. Και τα χείλια μου στάζανε σοκολάτα. Τώρα οδηγώ μέσα στο βράδυ. Χωρίς να πατάω φρένο, χωρίς να ακούω μουσική, χωρίς να σκέφτομαι τίποτε, τίποτε. Σε ποια σιωπή να είσαι άραγε τυλιγμένος; Έφυγες τελικά χωρίς αντίο. Αλήθεια πόσα αντίο είχαμε ανταλλάξει; Τα περισσότερα πικρά, συνοδευμένα με κατάρες. Σαν τα κλειδιά του σπιτιού μου, που κάθε φορά τα άφηνες και κάθε φορά σου τα ξανάδινα μέχρι τον επόμενο καυγά, τον επόμενο χωρισμό. Έχω ακόμα στο μυαλό μου την τελευταία εικόνα από σένα. Τυλιγμένος στα σεντόνια, με την ανάσα σου να βγαίνει με κόπο. Και το βιβλίο πάνω στο κομοδίνο να με περιμένει στην επόμενη συνάντηση. Όταν θα ερχόμουν να σου διαβάσω ξανά το επόμενο παραμύθι από τις "Χίλιες και μία Νύχτες". Γλυκέ μου... Το αυτοκίνητο τρέχει με το κοντέρ κολλημένο στα 140. Περνάω όλα τα φανάρια με πορτοκαλί. Ποτέ με κόκκινο. Ούτε με πράσινο. Φαντάζομαι τη στιγμή που το συνεργείο της αστυνομίας θα προσπαθήσει να τραβήξει το σώμα μου από τις λαμαρίνες της Λάντσια. Και περνάω το επόμενο φανάρι ξανά με πορτοκαλί. Και σε σκέφτομαι. Οι θεοί της δίψας και της σκόνης σε μια μυστική συμφωνία σε δέχονται στον Παράδεισό τους. Να είσαι ευτυχισμένος εκεί που πας, γλυκέ μου. Και που και που να ρίχνεις κι ένα αστέρι. Εγώ, από δω και κάτω, στο υπόσχομαι γλυκέ μου, θα ψάχνω το σημάδι σου. Θα βγαίνω στο μπαλκόνι και θα σου λέω: Καλοσώρισες...
(από το βιβλίο του Χρήστου Δήμα: Ανάσα, εκδ. Πολύχρωμος Πλανήτης, 2008 / το βιβλίο περιέχει σε dvd την ομώνυμη ταινία μικρού μήκους - απόσπασμα της ταινίας πιο κάτω)
.
1 σχόλιο:
Πολύ συγκινητικό. Θα το πάρω
Δημοσίευση σχολίου