Η MARIA DAVIS ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ AIDS.

Αντιγράφω μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Μαρία Ντέϊβις από εδώ.

Συνέντευξη τής Μαρία Ντέιβις
στη Νικολία Αποστόλου
«Κανείς δεν είναι ασφαλής»
Τα «σχέδια του Θεού ήταν άλλα», και η ιέρεια της µαύρης µουσικής αφοσιώθηκε στη µάχη κατά του AIDS.
Έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε που έκανε την εµφάνισή του ο ιός του AIDS. Παγκοσµίως, περισσότεροι από 30 εκατοµµύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει. Ονοµάστηκε επιδηµία και ήταν κεντρικό θέµα συζήτησης τη δεκαετία του ’80. Όσες καµπάνιες όµως κι αν έγιναν, όσα προφυλακτικά κι αν µοιράστηκαν, δεν ήταν αρκετά. Σήµερα ο ιός αποτελεί ακόµα την τέταρτη αιτία θανάτου παγκοσµίως, έχοντας ήδη σκοτώσει πάνω από 2,7 εκατοµµύρια ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά, σύσσωµος ο παγκόσµιος Τύπος προτιµά να ασχολείται µε τη γρίπη των χοίρων.
Νοέµβριος 2009. Τετάρτη βράδυ, στην άλλη µεριά του Ατλαντικού. Είµαι στο Χάρλεµ και µπαίνω στο Shrine, έναν από τους «ναούς» της µαύρης µουσικής στη Νέα Υόρκη. Διοργανώτρια της βραδιάς µια τοπική «ιέρεια» της χιπ-χοπ και της R&B, η Μαρία Ντέιβις. Είναι τα πεντηκοστά της γενέθλια και έχει έναν παραπάνω λόγο να γιορτάζει: παρά τη νευρική διαταραχή που την αναγκάζει να κουτσαίνει, στις αρχές του περασµένου µήνα, τερµάτησε, έστω και περπατώντας, στον µαραθώνιο της Νέας Υόρκης.
Τα θρυλικά πάρτι της έχουν χαράξει την ιστορία της τοπικής µουσικής του ‘90. Οι «MAD Wednesdays» –όπως ονοµάζονται από τα αρχικά του όνοµατός της– όχι µόνο καθιέρωναν µουσικούς, αλλά πολλούς από αυτούς τους έβγαλαν από τον δρόµο την εποχή που στο Χάρλεµ βασίλευαν συµµορίες, πιστολίδια και ναρκωτικά.
Σήµερα, η Ντέιβις είναι ακτιβίστρια κατά του AIDS.
Μετά από ένα ζεστό χειροκρότηµα παίρνει το µικρόφωνο και η βραδιά αρχίζει. Το µαύρο της δέρµα µπορεί να µην έχει ρυτίδες που να µαρτυρούν την ηλικία της, η οµορφιά όµως είναι ακόµα χαραγµένη στο πρόσωπό της. Θυµίζοντας την εποχή που το σώµα της δεν είχε χτυπηθεί από τον ιό. Την εποχή που περπατούσε στην πασαρέλα και έκανε φωτογραφίσεις. Στα 21 της χρόνια –πριν ακόµα αφιερωθεί στην µουσική– έγινε µοντέλο, σε µια περίοδο µάλιστα που τα µαύρα µοντέλα δεν έφταναν εύκολα στις σελίδες των περιοδικών µόδας της λευκής µεσαίας τάξης.
Το ταξίδι
Η ζωή της άλλαξε το 1995. Είχε κουραστεί από την καθηµερινότητα στη Νέα Υόρκη και αποφάσισε να ακολουθήσει τον άντρα που ερωτεύτηκε στην Τζαµάικα. Έκλεισε τις υποθέσεις της στην Αµερική, ετοιµάστηκε, και πριν φύγει έκανε τα χαρτιά της για ιδιωτική ασφάλιση. Ακολούθησαν οι υποχρεωτικές γενικές εξετάσεις και περίµενε την απάντηση από το ταχυδροµείο.
«Θυµάµαι ακόµα εκείνη την ηµέρα και δεν θα την ξεχάσω ποτέ», διηγείται η Ντέιβις. «Το γράµµα έλεγε: “Λυπούµαστε, αλλά δεν µπορούµε να σας προσφέρουµε ασφάλεια ζωής, διότι ανιχνεύτηκε ο ιός HIV στο αίµα σας”. Μου φάνηκε πως ήρθε η αρχή του τέλους. Πήρα το γράµµα και έγραψα πάνω του: “ο Θεός έχει διαφορετικό σχέδιο για µένα”».
Δεν πήγε στην Τζαµάικα και δεν επικοινώνησε ξανά µε τον άντρα που είχε ερωτευτεί. «Συνέβη σε µένα, που ποτέ δεν έχω κάνει ναρκωτικά και είχα πάντα σταθερές ερωτικές σχέσεις», θέλοντας να υπενθυµίσει ότι ο ιός δεν κάνει διακρίσεις και, τελικά, ποτέ δεν µπορείς να είσαι σίγουρος.
Έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια για να µπορέσει η Ντέιβις να αποκαλύψει το µυστικό της. «Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Εκείνη την εποχή το παρατσούκλι της αρρώστιας ήταν “το Τέρας” και απέρριπτα τις όποιες φήµες κυκλοφορούσαν στον χώρο της µουσικής ότι πάσχω από τον ιό. Δεν το είχα πει ακόµα ούτε στα παιδιά µου».
Όλα αυτά µέχρι που νόσησε και νοσηλεύτηκε στο νοσοκοµείο. Είχε φτάσει τα 40 κιλά (ενώ έχει ύψος 1,80) και «είχα µια τρύπα στη γλώσσα µου σε µέγεθος κέρµατος. Με εµπόδιζε να τρώω και έχανα συνεχώς κιλά. Ο ιός “έτρωγε” τις πρωτεΐνες στο σώµα µου. Τότε ήταν που υποσχέθηκα στον Θεό ότι αν µε άφηνε να ζήσω θα αφιέρωνα την υπόλοιπη ζωή στην ενηµέρωση γυναικών, ανδρών και παιδιών για τον ιό του AIDS».
Η ιστορία της συµπεριλήφθηκε στην έκδοση «Souls of My Sisters» (Ψυχές των αδερφών µου), ένα βιβλίο µε διηγήµατα από τις ζωές αφροαµερικανών γυναικών, ενώ, µε το που αποκάλυψε την ασθένειά της, άρχισε να δέχεται καταιγισµό προσκλήσεων από σχολεία και κοινωνικές οργανώσεις για να µιλήσει στους νέους. «Δεν θεωρώ τον εαυτό µου θύµα, αλλά µία ακτιβίστρια του Θεού που µιλάει σε χιλιάδες ανθρώπους», λέει σήµερα.
Κάπως έτσι, επανήλθε στη σκηνή, αυτή τη φορά για κάτι διαφορετικό. Κάθε εβδοµάδα επισκέπτεται σχολεία και πανεπιστήµια στη Νέα Υόρκη και σε γύρω πόλεις για να υπενθυµίζει πως το AIDS είναι ακόµα εδώ.
Άλλωστε, αυτή τη σκληρή πραγµατικότητα δεν παύουν να «υπενθυµίζουν» στην αµερικανική κοινωνία και σε ολόκληρο τον πλανήτη οι ίδιοι οι αριθµοί.
Οι Ηνωµένες Πολιτείες µπορεί να έχουν εκλέξει τον πρώτο τους αφροαµερικανό πρόεδρο, αλλά το να είσαι µαύρος δεν σηµαίνει ισότητα, είτε αυτό αφορά την πρόσβαση στην παιδεία και την υγεία, είτε τα ποσοστά ανθρώπων που ζουν στα όρια της φτώχειας. Οι αριθµοί των στατιστικών για το AIDS είναι επίσης ενδεικτικοί. Οι Αφροαµερικανοί, παρά το γεγονός ότι αποτελούν µόλις το 13% του πληθυσµού των ΗΠΑ, αποτελούν το 50% των φορέων του HIV.
«Μην ξεχνάς ότι όλοι έχουµε AIDS. Κι εσύ έχεις, µέχρι να κάνεις την απαραίτητη εξέταση. Αλλά, ακόµα κι αν κάνεις την εξέταση και το αποτέλεσµα είναι αρνητικό, µέχρι να την ξανακάνεις έχεις τον ιό…».
Η Ντέιβις συνεχίζει την προσωπική της µάχη να παραµείνει υγιής, αλλά και να ενηµερώσει τον κόσµο. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαµε, την είχα ρωτήσει αν οι άνθρωποι που πάσχουν από AIDS στην Αµερική είναι και θύµατα ρατσιστικών συµπεριφορών. Περίµενα να λάβω αρνητική απάντηση, κυρίως λόγω των τριάντα χρόνων που γνωρίζουµε για την ασθένεια και λογικά µας έχουν εξοικειώσει µαζί της. Με κοίταξε στα µάτια και µε ένα σκληρό χαµόγελο µου είπε: «Μη νοµίζεις ότι δεν τους καταλαβαίνω. Υπάρχουν άνθρωποι που χαιρετώ και όταν µε αγκαλιάζουν προσπαθούν να αποφύγουν να ακουµπήσουν το µάγουλο µου».
Λίγο πριν τη χαιρετήσω θα µου πει: «Το καλό που σου θέλω είναι να µε αγκαλιάσεις. Φέρνω τύχη στους ανθρώπους…».