Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΟΥΣ ΕΣΠΡΩΞΕ ΣΤΟ ΚΕΝΟ.

Αντιγράφω από την σημερινή Καθημερινή.

Η καταπίεση τους έσπρωξε στο κενό.
Ενας 20χρονος και ένας 19χρονος έβαλαν τέλος στη ζωή τους έπειτα από συγκρούσεις με τους γονείς.
Της Λινας Γιανναρου
«Σήμερα δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Εχουμε πένθος στον τόπο μας. Να τα πούμε αύριο;» Η «Κ» είχε επικοινωνήσει με τον δήμαρχο του μικρού νησιού για να ενημερωθεί για μια περιβαλλοντική του πρωτοβουλία - η «είδηση» όμως ήταν άλλη και ήταν τραγική. Ενας νέος είχε βάλει τέλος στη ζωή του γιατί η οικογένειά του δεν ενέκρινε την κοπέλα που αγαπούσε. Πήδηξε από ένα βράχο στο κενό. Είκοσι χρονών παιδί.
Στις 14 Αυγούστου, μια παρόμοια τραγωδία χτύπησε μια κωμόπολη της Βόρειας Ελλάδας. Ενας 19χρονος φοιτητής έκανε βουτιά από την ταράτσα του σπιτιού του, επειδή δεν άντεξε την πίεση που του ασκούσε η οικογένειά του. Οι γονείς του απειλούσαν να τον στείλουν στο εξωτερικό για να κόψει τις «κακές παρέες», ενώ ο μεγάλος του αδερφός τον έκανε «μαύρο» στο ξύλο στέλνοντάς τον για μια εβδομάδα στο νοσοκομείο. Είχαν μόλις μάθει ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Δύο ιστορίες ανάμεσα στις... ποιος ξέρει πόσες που διαδραματίζονται καθημερινά σε κάθε γωνιά της χώρας. Οικογένειες που τυλίγονται σαν αγχόνη γύρω από τα παιδιά, παιδιά που αντιλαμβάνονται τον θάνατο σαν τη μόνη διέξοδο. Κάποια από αυτά δυστυχώς θα το αποτολμήσουν, ο αριθμός τους όμως παραμένει άγνωστος μιας και στις περισσότερες περιπτώσεις ως αιτία θανάτου αναφέρεται το ατύχημα, η κακιά στιγμή. Το κοινωνικό στίγμα, άλλωστε, παραμένει ακόμα και σήμερα ισχυρό -σε ορισμένες περιοχές της χώρας μάλιστα δεν ψάλλεται η εξόδιος ακολουθία για τους αυτόχειρες. (Ο πραγματικός αριθμός των αυτοκτονιών, δηλαδή, είναι πολλαπλάσιος των περίπου 300 που δηλώνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα.) Πώς είναι δυνατόν όμως παιδιά να εξωθούνται στην αυτοκτονία από την ίδια τους την οικογένεια; «Είναι δυνατόν όταν στο μυαλό του γονέα υπάρχει απόλυτη ταύτιση μεταξύ του ίδιου και του παιδιού του», απαντά στην «Κ» η κλινική ψυχολόγος κ. Ελένη Κουλούτζου.
Κομμάτι του εαυτού τους
«Ταύτιση αισθάνονται σε ένα βαθμό όλοι οι γονείς, σχεδόν όλοι οι γονείς βλέπουν το παιδί τους σαν συνέχεια του εαυτού τους», εξηγεί. «Σκεφτείτε μόνο τις τρυφερές εκφράσεις που χρησιμοποιούν, όπως “μάτια μου”, “καρδιά μου”, “ψυχή μου”. Εκλαμβάνουν το παιδί ως κομμάτι του εαυτού τους. Αυτό δεν είναι όσο αθώο ακούγεται, αφού θα πει πως ό,τι είναι το παιδί και ό,τι κάνει αφορά τους γονείς σαν να επρόκειτο για τον εαυτό τους. Ετσι, κάθε διαφορετική, ανεπιθύμητη σκέψη, πράξη ή συμπεριφορά του απορρίπτεται».
Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, η κατάσταση μπορεί να εκτραχυνθεί. «Πράγματι, υπάρχουν και οι περιπτώσεις αυτές που η ταύτιση αυτή είναι τόσο δυνατή, εκ μέρους του γονιού, ώστε αυτός εκλαμβάνει την ενδεχόμενη διαφοροποίηση του παιδιού του ως θανάσιμο πλήγμα στη δική του ύπαρξη. Αυτή μπορεί να είναι η ομοφυλοφιλία, ένας δεσμός που δεν εγκρίνεται, οτιδήποτε. Τότε, όμως, οι επιλογές του παιδιού γίνονται θέμα ζωής και θανάτου», λέει η κ. Κουλούτζου. «Πρόκειται για έναν αφόρητα ασφυκτικό δεσμό από τον οποίο κάποια στιγμή το παιδί δεν βλέπει άλλη διέξοδο παρά μόνο τον θάνατο. Κι αυτό γιατί όσο ασφυκτικός είναι αυτός ο δεσμός, τόσο καθολικό είναι και το βίωμα της απόρριψης της δικής του ξεχωριστής ύπαρξης. Το παιδί ως “άλλος” δεν υπάρχει για τον γονιό». (Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ συχνά, σε αυτές τις περιπτώσεις, ακούγονται εκφράσεις όπως «δεν υπάρχεις για μένα», «για μένα έχεις πεθάνει» κ.ά.)
Κλειστές κοινωνίες
Στο περιβάλλον μιας κλειστής κοινωνίας, οι υπόλοιπες επιλογές για τα παιδιά αυτά σχεδόν εκμηδενίζονται. «Στις μικρές κλειστές κοινωνίες συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με αυτές τις οικογένειες. Υπηρετούν την ομοιότητα και δεν ανέχονται τη διαφορετικότητα. Ετσι, ασκείται επιπρόσθετα τεράστια πίεση τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά. Γι’ αυτό και τέτοιου είδους περιστατικά είναι συχνότερα στις μικρές πόλεις, δυστυχώς πολλά από αυτά και με τραγική κατάληξη».
Τις ρίζες τους σε τέτοιου είδους δυσλειτουργίες έχουν και πολλές υποθέσεις εξαφάνισης παιδιών, ενώ σε «προβλήματα με την οικογένεια» αποδίδεται πολύ συχνά και η καταφυγή νέων στα ναρκωτικά, το αλκοόλ, ακόμα και στην πορνεία.