Τρεις γκέι μπλόγκερς μιλάν στην Καθημερινή

ethan and the city
«Δεν μου αρέσει η συνεχής – μονοδιάστατη απεικόνιση των ομοφυλοφίλων ως καρικατούρες, που αν δεν απατώμαι χρησιμοποιείται στην πλειοψηφία των εγχώριων τηλεοπτικών – θεατρικών πραγμάτων, με μοναδικές εξαιρέσεις κάποιες σειρές του Παπακαλιάτη αλλά και το πιο πρόσφατο “Η Πολυκατοικία”. Ο τύπος του “λαμπερού” κραυγαλέου γκέι με την τσιριχτή φωνή, το ιδιαίτερο στυλ ντυσίματος και τη σχεδόν δραματική αντιμετώπιση των πραγμάτων σαφώς και υπάρχει ανάμεσά μας, χωρίς όμως να αποτελεί τον κανόνα. (...)

Gay super hero
«Το ζητούμενο είναι κατά πόσο ένας δημιουργός μπορεί να βγάλει χιούμορ μέσα από την γκέι κατάσταση χωρίς να καταλήξει στις ευκολίες που του παρέχουν τα κλισέ και οι καρικατούρες. Το “Κλουβί με τις τρελές” παρέχει ακριβώς μια τέτοια χρυσή ευκαιρία. Πέρα από τα φτερά και τα πούπουλα –που είναι άλλωστε αναμενόμενα ως αισθητική στα προ–metrosexual και ντίσκο ’70s, οπότε και πρωτοπαρουσιάστηκε το έργο– η συγκεκριμένη παράσταση έχει στην καρδιά της το ζήτημα της ομογονεϊκότητας – δηλαδή της ανατροφής ενός παιδιού από ένα ζευγάρι του ίδιου φύλου. Αυτό είναι που κάνει το έργο τόσο πρωτοποριακό για τη δεκαετία του ’70 και τόσο επίκαιρο σήμερα. (...)

Το Aπέναντι Πεζοδρόμιο
«Εχοντας δει όλα τα ανεβάσματα των σχετικών θεατρικών έργων στην Αθήνα μετά τη μεταπολίτευση, τείνω να απαντήσω με σχεδόν κατηγορηματικό τρόπο ότι η συνεισφορά αυτών των παραστάσεων στην ορατότητα των ομοφυλοφίλων είναι ελάχιστα θετική. Αλλωστε, μετά τις πρώτες μέρες, όπου μπορεί όντως να υπάρχει κάποια “άποψη”, όταν αρχίσει η προσέλευση των θεατών με τα εισιτήρια της Εργατικής Εστίας ή των συλλόγων, όλες καταλήγουν να μετατρέπονται σε “Δελφινάριο”. (...)

Πιέστε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ.