ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ (1). ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ ΠΡΟΣ ΝΤΑΝΙΕΛ.

                                                                                                    [Φθινόπωρο] 1888
    Μου έδωσες ένα πραγματικά καλό μαστίγωμα, όμως οι βέργες σου είναι τόσο λουλουδιασμένες που δεν μπορώ να είμαι θυμωμένος μαζί σου και το άρωμα εκείνων των λουλουδιών με έχει μεθύσει τόσο, ώστε να απαλύνει την τραχύτητα των αγκαθιών. Με μαστίγωσες με μία λύρα. Η λύρα σου είναι μαγευτική· θα πω αυτό που νομίζω, ή μάλλον θα κάνω μια κουβεντούλα μαζί σου όπως κουβεντιάζει κανείς μ' ένα εξαίσιο αγόρι για θέματα πραγματικά αντάξια του ενδιαφέροντός του, ακόμη κι αν διστάζει να τα αναφέρει. Ελπίζω να μου είσαι ευγνώμων για τη λεπτότητά μου. Η ακαλαισθησία μού προκαλεί αποστροφή. Πολύ χειρότερα απ' ότι η ακολασία.
    Με νομίζεις φθαρμένο και στέρφο. Γελιέσαι. Αν είσαι νόστιμος, αν έχεις ελκυστικά μάτια που αντανακλούν τη χάρη και τη λεπτότητα του μυαλού σου με τέτοια αγνότητα που νιώθω πως δεν μπορώ ν' αγαπήσω πλήρως το μυαλό σου χωρίς να φιλήσω τα μάτια σου, αν το κορμί, όπως και το μυαλό σου, είναι τόσο σβέλτα και λυγερά που νιώθω ότι θα μπορούσα να ενώνομαι καλύτερα με τις σκέψεις σου καθισμένος πάνω τα πόδια σου, αν, τέλος, νιώθω ότι η γοητεία του ατόμου σου, μέσα στην οποία δεν μπορώ να ξεχωρίσω το κοφτερό σου μυαλό από το ευκίνητο σώμα σου, θα εξευγένιζαν και θα επαύξαναν "τη γλυκιά χαρά του έρωτα" για μένα, δεν θα υπήρχε τίποτα μέσα σε όλα αυτά που ν' αξίζει τα περιφρονητικά σου λόγια, τα οποία θα ταίριαζαν περισσότερο αν απευθύνονταν σε κάποιον που είναι κορεσμένος από γυναίκες και αναζητά νέες απολαύσεις στην παιδεραστία. Με χαρά μπορώ να ισχυρίζομαι ότι έχω μερικούς εξαιρετικά έξυπνους φίλους, που τους διακρίνει η μεγάλη ηθική λεπτότητα, οι οποίοι έχουν ενίοτε διασκεδάσει με ένα αγόρι. Αυτό ήταν στην αρχή της νιότης τους. Αργότερα επέστρεψαν στις γυναίκες. Αν αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός, Θεέ και Κύριε, τι θα ήταν εκείνοι και τι νομίζεις ότι είμαι, ή πιο συγκεκριμένα θα γίνω, αν έχω ήδη καθαρά και απέριττα τελειώσει με τον έρωτα! Θα ήθελα να σου μιλήσω για δύο σοφότατους δασκάλους, οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή μαδούσαν μονάχα τον ανθό, τον Σωκράτη και τον Μοντενιέ. Επιτρέπουν στους άντρες της πρώτης νιότης να "διασκεδάζουν", ούτως ώστε να γνωρίσουν κατιτί για όλων των ειδών τις ηδονές, και για να αποδεσμεύσουν την περίσσια τρυφεράδα τους. Ισχυρίζονταν πως τούτες οι ταυτοχρόνως αισθησιακές και πνευματικές φιλίες είναι καλύτερες για έναν νεαρό άντρα, με ενθουσιώδη αίσθηση του κάλους καθώς και αφυπνισμένες "αισθήσεις", απ' ότι οι σχέσεις με ηλίθιες και διεφθαρμένες γυναίκες. Πιστεύω πως εκείνοι οι παλιοί Δάσκαλοι έκαναν λάθος, και θα σου πω γιατί. Δέχομαι μονάχα τη γενικότερη έννοια των συμβουλών τους. Με αποκαλείς παιδεραστή, πληγώνεις τα συναισθήματά μου. Και μόνο για χάρη της κομψότητας, προσπαθώ να μείνω ηθικά αγνός.

* Ντανιέλ Χαλεβί (1872-1962). Γάλλος ιστορικός, συγγραφέας δοκιμίων και βιογράφος. Ήταν συμμαθητής του Προυστ και φίλος του για πολλά χρόνια. Ο Χολεβί έμεινε ιδιαίτερα γνωστός ως βιογράφος του Νίτσε.
.