A HOUSE ON THE OCEAN, A HOUSE ON THE BAY.

(...) Το πρόβλημα της υγείας μου – που γρήγορα έγινε επουσιώδες σε σύγκριση με τα άλλα γύρω μου – συνέχιζε να μ’ απασχολεί χωρίς λύση ή κάποια κατάληξη, αν κι οι υποτροπές γίνονταν όλο και πιο σπάνιες και λιγότερο επικίνδυνες όσο περνούσαν τα χρόνια. Μια φορά που βρισκόμουν στο Λος Άντζελες, γνώρισα έναν άντρα στο πάρτι που έδιναν προς τιμή μου κάποιοι φίλοι στο σπίτι τους στους λόφους του Χόλλυγουντ. Τον είχα ξαναδεί αυτόν τον άντρα, τον έβλεπα κάθε καλοκαίρι στο Πάινς για χρόνια, συνήθως στην παραλία ή στο Άις Πάλας, αλλά πάντα με ανθρώπους που δεν γνώριζα καλά. Παρόλο που πάντοτε χαμογελούσαμε ευγενικά ο ένας στον άλλο και μια φορά μάλιστα μιλήσαμε, ουδέποτε καταφέραμε να αποκτήσουμε επαφή. Φρόντισα να το κάνουμε τώρα. Καθώς το πάρτι τελείωνε κι ο κόσμος άρχισε να φεύγει, άλλοι για κάποιο μπαρ, άλλοι για το σπίτι τους, του ζήτησα να μείνει. Έμεινε πράγματι κι αφού για κάμποση ώρα κάναμε πάρα πολύ απολαυστικό στοματικό έρωτα, με ρώτησε: «Δεν αφήνεις να σε γαμάνε ποτέ στο πρώτο ραντεβού;»
Όση ώρα ερωτοτροπούσαμε, έκανε ευγενικές αλλά προφανείς απόπειρες προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά εγώ ευγενικά αλλά σταθερά αποθάρρυνα κάθε τέτοια προοπτική. «Κάποτε γαμιόμουν αλλά έπαθα κάτι παράξενες μολύνσεις σ’ αυτή την περιοχή κι είναι πολύ μεγάλος μπελάς, ενδεχομένως κι επικίνδυνο. Έτσι συνήθισα να μην το κάνω από πίσω. Τους περισσότερους συντρόφους μου δεν τους πειράζει ιδιαίτερα. Εσένα;»
Αποδείχτηκε πως ήταν γιατρός και μάλιστα χειρούργος. Καθώς λοιπόν καθόμασταν χαλαροί και αποχαυνωμένοι μετά τον οργασμό, μου ζήτησε να του πω το ιστορικό των μολύνσεων. Απάντησα στις ερωτήσεις του με όσες περισσότερες λεπτομέρειες ζητούσε και ζήτησε αρκετές.
Όταν τελείωσα είπε: «Νομίζω πως ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα. Είναι κάτι πολύ σπάνιο. Έχω ακούσει γι’ αυτό από δύο γιατρούς οι οποίοι το έχουν αντιμετωπίσει μόνο μία φορά στη ζωή τους, παρόλο που έχουν δει χιλιάδες ασθενείς και έχουν μακροχρόνιες ιατρικές σταδιοδρομίες. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι περίπου πριν από δέκα χρόνια, χωρίς να το καταλάβεις, κατάπιες ένα κομματάκι γυαλί ή ένα αιχμηρό μέταλλο, το οποίο πριν βγει από το σύστημά σου άνοιξε μια μικρή τρύπα στο λεπτό σου έντερο. Το σώμα σου έκλεισε γύρω απ’ αυτό το άνοιγμα αλλά όποτε κάτι καταφέρνει να βγει από το έντερό σου και εισχωρήσει σ’ αυτή την τρύπα, μπαίνει σ’ ένα πολύ λεπτό αγγείο που βγάζει σε κάποιον κυστικό πόρο του δέρματός σου, όπου γίνεται συρίγγιο. Είναι εξαιρετικά σπάνιο. Ένα στα 100 εκατομμύρια πάνω κάτω. Αλλά έχει μεγάλη ιστορία. Ήταν γνωστό σαν βασιλική ασθένεια, επειδή νομίζω ο Φίλιππος ο Ωραίος είχε βγάλει ένα στον κορμό του και πάθαινε διάφορες μολύνσεις εκεί. Επειδή αυτό το αγγείο είναι πάρα πολύ λεπτό, μετακινείται εύκολα με κάθε εσωτερική κίνηση των διαφόρων οργάνων σου, πράγμα που εξηγεί γιατί οι μολύνσεις παρουσιάζονται σε διαφορετικά μέρη, αλλά πάντα στην ίδια περιοχή».
«Πώς θεραπεύεται;» ρώτησα.
«Δεν θεραπεύεται. Θα περάσει από μόνο του. Να γιατί οι ακτινογραφίες δείχνουν κάτι εκεί πέρα• είναι το σημάδι της επουλωμένης πληγής. Δεν μου λες, τις τελευταίες φορές μήπως παρουσιάστηκε πιο αραιά και σε λιγότερο σοβαρή μορφή αλλά λίγο πολύ στην ίδια περιοχή;»
Έτσι ήταν, ακριβώς όπως το έλεγε. «Μου είπαν ότι ήταν καρκίνος στο κόλον. Για χρόνια πίστευαν πως είχα καρκίνο».
Σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται. «Σε λίγα χρόνια, θα το ’χεις ξεχάσει εντελώς. Πάντως κάνεις καλά που προφυλάσσεις αυτή την περιοχή μέχρι να φύγει εντελώς η μόλυνση. Κι όταν περάσει, θέλω να σε ξαναδώ!»
Τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως προέβλεψε ότι θα εξελιχθούν. Κι ήταν μια μάλλον ειρωνική συγκυρία, αν λάβει κανείς υπόψη του πόσο είχα υποφέρει μέχρι τότε, πόσα λεφτά μου είχε στοιχίσει και γενικά πόσο με είχε τρομάξει όλη αυτή η ιστορία. Πάθαινα συνεχώς συρίγγια από το 1976 μέχρι περίπου το 1982. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιρνα τον παθητικό ρόλο στο σεξ πιθανώς μόνο μία φορά το χρόνο και μόνο με τον ίδιο άντρα, ενώ αν δεν είχα αυτό το πρόβλημα θα το έκανα πολύ πιο συχνά. Αυτό εξηγεί γιατί είμαι αρνητικός στον HIV, τον ιό που προκαλεί AIDS, ενώ ουσιαστικά όλοι όσοι γνωρίζω από εκείνη την εποχή στο Πάινς – το 98% – έχουν μολυνθεί κι έχουν πάθει AIDS ή έχουν πεθάνει.
«Δεν χαίρεσαι;» με ρώτησε μια καινούργια μου γνωριμία όταν του είπα αυτό που έγραψα παραπάνω.
«Αν χαίρομαι;» Δεν θα ’λεγα δα ότι χαίρομαι. Με ενοχλεί πάρα πολύ που εγώ επέζησα κι έχω μια ζωή την οποία δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μου αρέσει να ζω, αφού όλοι όσοι αγάπησα και μ’ αγάπησαν έχουν πεθάνει. Νεκροί όλοι τους. Χάθηκαν, αφού όμως ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ, και σωματικά και ψυχικά. Ναι, επιβίωσα κι έχω μια ζωή που έγινε εφικτή χάρη σε μια παράξενη και αριθμητικά εντελώς απίθανη πιθανότητα». Σταμάτησα για μια στιγμή, προσπαθώντας να καταπνίξω την πίκρα μου, την οποία ο συνομιλητής μου, όντας νεότερος, δεν θα μπορούσε ποτέ του να καταλάβει. Μετά πρόσθεσα μ’ ένα πιο μετριοπαθή, έλπιζα, τόνο φωνής: «Εξάλλου, θα προτιμούσα να μου είχε δοθεί η δυνατότητα να διαλέξω».
«Να διαλέξεις;»
«Ναι, να ξέρω ότι θα βασανιστώ με όλες αυτές τις μολύνσεις και τις εγχειρήσεις αλλά και την απειλή του καρκίνου να κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι μου για περίπου δέκα χρόνια και τελικά να επιζήσω. Ή να μην είχα πάθει τη μόλυνση και να πεθάνω με όλους τους άλλους».
«Μα...» τραύλισε ο συνομιλητής μου, «τι θα συνέβαινε αν είχες διαλέξει λάθος;»
«Και ποια ακριβώς θα ήταν η λάθος επιλογή;» αντιγύρισα.
«Μα, το να μην επιβιώσεις.»
Το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν: «Είσαι τόσο μα τόσο αφελής». (...)

[από το βιβλίο, "Ένα σπίτι στον ωκεανό, Ένα σπίτι στην παραλία", του Φελίτσε Πικάνο, Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης 2007, μετ. Λύο Καλοβυρνάς.]

-----
Skunk Anansie - Yes it's fucking political!

From: dobbi86
(Bizarre Festival 1997)