Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΟΥΣ ΟΡΟΘΕΤΙΚΟΥΣ.

Σε συνέχεια του πιο κάτω ποστ, για την άρση της απαγόρευσης εισόδου για τους οροθετικούς στις ΗΠΑ, από τον Πρόεδρο Ομπάμα, αναρωτήθηκα ποιές ακόμη χώρες διατηρούν αυτήν την απαγόρευση.

Οι χώρες αυτές λοιπόν είναι οι:

Αρμενία, Μπρουνέι, Ιράκ, Λιβύη, Μολδαβία, Ομάν, Κατάρ, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Νότιος Κορέα και Σουδάν.

Πρόκειται δηλαδή για 11 ακόμη χώρες, σύμφωνα με την διεθνή οργάνωση Immigration Equality*.

Η απαγόρευση αυτή ίσχυε στις ΗΠΑ εδώ και 22 χρόνια - απαγορεύοντας την χορήγηση κάρτας βίζα για την επίσκεψη στην χώρα, καθώς και για όσους μετανάστες ήδη βρίσκονταν στις ΗΠΑ, απαγόρευε την χορήγηση της πράσινης κάρτας.
----
* Eδώ να σημειώσω ότι υπάρχουν οργανώσεις που αναφέρουν και άλλες ακόμη χώρες, την Υεμένη, τα Φίτζι και την Κολομβία, θεώρησα όμως πιο αξιόπιστη την Immigration Equality (εξειδικεύεται σ' αυτά τα θέματα) που συμφωνεί με την Διεθνή Αμνηστία.

ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΕΙΣΟΔΟΥ ΦΟΡΕΩΝ ΤΟΥ HIV/AIDS ΣΤΙΣ ΗΠΑ.


Αντιγράφω από την Καθημερινή.
Καταργείται η απαγόρευση εισόδου των φορέων του AIDS στις ΗΠΑ
Ο πρόεδρος Ομπάμα καταργεί από τις αρχές του νέου έτους την απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ ατόμων που είναι φορείς του ιού του AIDS.
Οι ΗΠΑ θα πάρουν τη Δευτέρα τις τελευταίες αποφάσεις για την άρση της απαγόρευσης εισόδου στη χώρα και της ελεύθερης διακίνησής εντός αυτής ανθρώπων που είναι φορείς του ιού του AIDS, ανακοινώθηκε σήμερα από τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.
Ο κ. Ομπάμα ανέφερε ότι όλα θα αποκατασταθούν ήδη από τις αρχές του 2010.
«Εδώ και 22 χρόνια, με μια απόφαση που ελήφθη κυρίως λόγω φόβου παρά από συγκεκριμένα γεγονότα, οι ΗΠΑ αποφάσισαν την απαγόρευση εισόδου στο έδαφός τους ατόμων που είναι φορείς του ιού του AIDS. Τώρα, αυτό που λέμε είναι να εξαφανίσουμε το στίγμα που προκαλεί αυτή η ασθένεια, όμως μέχρι τώρα αυτό δεν μας εμπόδισε να μεταχειριζόμαστε ως μια απειλή αυτούς που είναι φορείς και επιθυμούν να μας επισκέπτονται», είπε ο αμερικανός πρόεδρος.
Ο ίδιος υπογράμμισε ότι μόνο μερικές χώρες στον κόσμο έχουν εφαρμόσει μια τέτοια απαγόρευση και οι ΗΠΑ μετέχουν σε αυτές.
«Εάν θέλουμε να είμαστε ηγετική δύναμη στο επίκεντρο καταπολέμησης της ασθένειας στον κόσμο, πρέπει να συμπεριφερόμαστε έτσι. Για το λόγο αυτό, η κυβέρνησή μου θα δημοσιεύσει τη Δευτέρα μια τελική διευθέτηση που θα άρει την απαγόρευση εισόδου και αυτό θα εφαρμοστεί μετά από το νέο έτος» κατέληξε ο κ. Ομπάμα.
- www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ
Μπορείτε να δείτε το παρακάτω σχετικό βίντεο.


From: whitehouse

SEAFOOD (2005).

Seafood : BBC Film Network
UK, short film, 10', 2005
Stars Daniel Ryan and Navin Chowdhry.

Hard to tell which was more interminable this year, the snow or the Oscars, but once they're gone spring is officially sprung. Seeking a few seasonal green shoots, we welcome the budding BBC Film Network website, which is replete with fresh handfuls of British shorts. Newbie director Robin Baker is currently the pick of the bunch, with a sweet-and-sour gay drama whose cautious Colin forsakes his supermarket cruising ("Organic courgettes and a bunch of Fairtrade bananas - he's not making ratatouille, he's boasting!") for a night on the pull with hedonistic Naveen, a man magnet whose motto is "Never ask their names". As the pubs, clubs and drunken dares pile up, Colin finds that he's looking for love in all the wrong faces. Navin Chowdry (one half of Teachers' Brian-and-Kurt double act) does his pint-sized predator act to perfection, but the real star here is beery, blurry good-time London, all rain-soaked neon and empty promises.

From: seafoodfilm

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

MORNING: 4 SEQUENCES OF LOVE (2001).

Morning: 4 Sequences of Love
Directed by Kim Wyns
Belgium 2001, 16'

'Morning: 4 Sequences of Love' is a film that investigates the ritual of waking up; the ritual of waking up is being seen as a device to measure love.
Four different relationships, all with different backgrounds and dreams, with only one goal: to make it through another morning ... if possible in a most pleasant way.
The film balances upon the thin line between fiction and documentary, irony and 'sérieux', ...



From: kimwyns

ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ. ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΪΚΟΝ.

(Στη φωτογραφία: ο Μπέικον με τον
εραστή του, Τζον Έντουαρντς)

Αντιγράφω, μέσω ηλεκτρονικής ενημέρωσης για το αφιέρωμα του περιοδικού Εντευκτήριο, στον μεγάλο ζωγράφο Φράνσις Μπέικον. Ακόμη θυμάμαι το εξαιρετικό βιβλίο του Συλβέστερ (κάπου χαμένο θά 'ναι στην βιβλιοθήκη μου) που όταν το είχα πρωτοδεί, ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Διαβάστε το παρακάτω σημείωμα, και πιστεύω ότι αξίζει να έχετε αυτό το τεύχος του Εντευκτηρίου.
Στη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του (28 Οκτωβρίου 2009), το «Εντευκτήριο» παρουσιάζει ένα εκτενές αφιέρωμα με αφηγηματικά (και όχι μόνο τεχνοκριτικά) κείμενα για τη ζωή και το έργο ενός σπουδαίου όσο και ιδιόρρυθμου εικαστικού δημιουργού, έκθεση του οποίου δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ στην Ελλάδα ούτε κυκλοφορούν μονογραφίες ή άλλα βιβλία γι’ αυτόν (με την εξαίρεση ενός τομιδίου στη σειρά τέχνης της «Καθημερινής» και του φημισμένου βιβλίου με τις συνεντεύξεις του στον Ντέιβιντ Συλβέστερ, που επανεκδόθηκε πρόσφατα από την «Άγρα»). Το αφιέρωμα φιλοδοξεί να παρουσιάσει τον ζωγράφο αλλά και τον άνθρωπο Μπέικον. Δύο όψεις ενός ατόμου που ρούφηξε τη ζωή και την αντιμετώπισε με θάρρος, κοίταξε τις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού του και τις φώτισε, κάνοντας τους εφιάλτες του έργο. Όμως ταυτόχρονα, εικονοποίησε τους εφιάλτες και την απελπισία του ανθρώπου του 20ού αιώνα, του χαμένου μέσα στις αντιφάσεις του. Είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει ότι κάτω από το προσωπείο που του έχει φορέσει ο πολιτισμός ζει ένα άγριο θηρίο. Ακούει τα ουρλιαχτά του και τρομάζει καθώς συχνά νιώθει ότι οι δονήσεις του κακού μπορούν να τον παρασύρουν. Ο Μπέικον αφέθηκε και ακολούθησε το εντός του άγριο ζώο. Γύρισε φέρνοντας μαζί του καθρέφτες που τους έχουμε απέναντί μας, για να βλέπουμε το πρόσωπό μας όπως ακριβώς είναι.

Το αφιέρωμα επιμελήθηκε ο δημοσιογράφος Κώστας Μαρίνος, ο οποίος επιπλέον συνέταξε μικρό όσο και σύντομο χρονολόγιο του Μπέικον, μετέφρασε τα περισσότερα από τα ξενόγλωσσα κείμενα και γράφει για τα κομβικά πρόσωπα της ζωής του μεγάλου ζωγράφου (φίλες και φίλους, εραστές κτλ.). Ο Σπύρος Παντελάκης και ο Αυγουστίνος Ζενάκο γράφουν για τη διαδρομή του Μπέικον στη ζωγραφική· ο Σωτήρης Μπαχτσετζής επιχειρεί μια ψυχαναλυτική προσέγγιση στο έργο του ζωγράφου· ο πεζογράφος Ηλίας Μαγκλίνης κάνει μια προσωπική ανάγνωση του έργου του Μπέικον, δημιουργώντας το δικό του τρίπτυχο: Κρέας - Φρίκη - Ζωή· ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης γράφει για τα “ουρλιαχτό” στην εικονοποιία του Βρετανού δημιουργού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το κείμενο του Μίλαν
Κούντερα (μετ.: Ιράνα Σάμιτα), ο οποίος μεταξύ άλλων επισημαίνει ότι «οπουδήποτε μπορεί, ο Μπέικον θολώνει τα ίχνη του, ώστε να ξεφορτωθεί τους ερμηνευτές του οι οποίοι προσπαθούν να υποβιβάσουν την τέχνη του σε ένα εξαιρετικά εύκολο πρόγραμμα: αγριεύει όταν χρησιμοποιούν τη λέξη “τρόμος” αναφερόμενοι στην τέχνη του· υπογραμμίζει τον ρόλο της τύχης στη ζωγραφική του [...]· επιμένει για τη λέξη “παιχνίδι” όταν όλοι αντλούν την απόλυτη σοβαρότητα από τα έργα του». Ο ποιητής Αργύρης Παλούκας εισφέρει τη δική του ματιά στον Μπέικον· ο Χιου Ντέιβις γράφει για το «Τρίπτυχο, Μάιος- Ιούνιος 1973», που αποτελεί φόρο τιμής στον φίλο και εραστή του ζωγράφου, Τζωρτζ Ντάγιερ, ο οποίος είχε αυτοκτονήσει το 1971 στο Παρίσι, την παραμονή των εγκαινίων μεγάλης έκθεσης του Μπέικον στο Γκραν Παλαί· ο σκηνοθέτης Τζων Μέιμπουρυ εξηγεί το σκεπτικό με το οποίο γύρισε την ταινία «Η αγάπη είναι ο Διάβολος» (μια κινηματογραφική βιογραφία του Μπέικον)· ο Εμμάνουελ Κούπερ γράφει για τον «Queer Francis», προσπαθώντας να
φωτίσει την “ταυτότητα” αυτού του ιδιόρρυθμου ανθρώπου που υπήρξε ο Μπέικον, καθώς και τη σχέση του με την ομοφυλοφιλία του· ο μπλόγκερ Desiderius αναφέρεται στον ομοφυλόφιλο Μπέικον ως καταραμένο δημιουργό· ο Πήτερ Κόνραντ ανθολογεί σχόλια φίλων του Μπέικον μετά τον θάνατό του· ο Ηλίας Κουτσούκος γράφει για την απώλεια μιας αφίσας με τον «Πάπα Ιννοκέντιο» επιζωγραφισμένο από τον Μπέικον, με ιδιόχειρη αφιέρωσή του· ο Γρηγόρης Μαυρουδής κλείνει το αφιέρωμα αφηγούμενος μια σύντομη συνάντησή του με τον ζωγράφο το 1985 στο Λονδίνο.

Οι Σελίδες για τον Φράνσις Μπέικον εικονογραφούνται με τα πιο γνωστά (αλλά όχι μόνο αυτά) έργα του Βρετανού δημιουργού.

Στο ίδιο τεύχος, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης* παρουσιάζει τον Αμερικανό (ομοφυλόφιλο) ποιητή Τομ Γκαν και μεταφράζει έξι ποιήματά του.
Παραθέτουμε εδώ την εισαγωγή του Παναγιώτη Ιωαννίδη:
Ο Τομ Γκαν (Γκραίηβσεντ, Ηνωμένο Βασίλειο, 29 Αυγούστου 1929 - Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ, 25 Απριλίου 2004) έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα σε ηλικία 11 ετών, ως δώρο γενεθλίων για τη μητέρα του. Πριν εκείνη αυτοκτονήσει λίγα χρόνια αργότερα, είχε ήδη προλάβει να του εμπνεύσει αγάπη για τα βιβλία. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, Fighting Terms, εκδόθηκε το 1954, έναν χρόνο μετά την αποφοίτησή του από το Trinity College του Καίμπριτζ. Την ίδια χρονιά, ακολουθώντας τον διά βίου σύντροφό του, Mike Kitay, εγκαταλείπει την Αγγλία γιά τις ΗΠΑ, όπου και θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του, διδάσκοντας σε πανεπιστήμια, ιδιαίτερα στο Berkeley, και γράφοντας ποίηση, αλλά και δοκίμια για την ποίηση. Ακολούθησαν άλλες επτά συλλογές, πριν την τελευταία του, Boss Cupid, το 2000. Έχοντας ξεκινήσει χρησιμοποιώντας περίτεχνα μετρικά και στροφικά σχήματα, που παραπέμπουν ακόμα και στους Άγγλους ποιητές του 16ου και του 17ου αιώνα, ο Γκαν αργότερα ανοίχτηκε στα συλλαβικά μέτρα αλλά και τον ελεύθερο στίχο ― τα αξιοποίησε όλα με, ασυνήθιστη γιά την εποχή, τόλμη και τεχνική μαεστρία. Σε ανάλογο εύρος, τα “θέματα” της ποίησής του κυμάνθηκαν από τις αναπλάσεις μύθων ή τη δημιουργία νέων μέχρι τις “ρεαλιστικές” απεικονίσεις της σύγχρονής του ζωής. Για παράδειγμα, στη συλλογή Μώλυ (1971), η αναφορά στο ομηρικό μαγικό βοτάνι λειτουργεί ως ανάλογον των πειραματισμών, και του ίδιου του Γκαν, τη δεκαετία του 1960, με το LSD – ενώ η προτελευταία του συλλογή, Ο Άντρας που ίδρωνε τις νύχτες (1992), περιλαμβάνει αρκετά ποιήματα γιά νεκρούς από AIDS φίλους. Άγνωστες θα παραμείνουν οι βουλές των Faber & Faber, που αρχικώς τον προωθούσαν πλάι στον (ιδιαίτερα ανόμοιό του) Τεντ Χιούζ ― πάντως, μαζί και με τον Φίλιπ Λάρκιν, ήσαν ίσως οι πιό ενδιαφέρουσες φωνές της πρώτης σημαντικής βρετανικής γενιάς που διαφοροποιούνταν αισθητά από τον Έλιοτ και τον Ώντεν.
* Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα πιέζοντας το παρακάτω λινκ που οδηγεί στο πολύ ενδιαφέρον μπλογκ Ξυλοκόποι της Άνοιξης, που διατηρεί ο Παναγιώτης Ιωαννίδης.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

EQUAL RIGHTS FOR ALL FAMILIES. PETITION.

Παρακαλώ δείτε αυτήν εδώ την petition της Human Rights Campaign, και αν συμφωνείτε υπογράψτε πιέζοντας εδώ. Αντιγράφω απλά το κείμενο.
Equal Rights for All Families
Target: President Obama and the U.S. Congress
Sponsored by: Human Rights Campaign

Thanks to a string of state-level victories, tens of thousands of loving, same-sex couples across the country have finally been able to join in marriage in the last few years.
Yet because of the Defense of Marriage Act (DOMA), enacted in 1996, the federal government doesn't recognize a single one. This hurtful and discriminatory law denies millions of Americans federal recognition of marriage and the protections that come with that -- Social Security survivors' benefits, equal treatment under U.S. immigration laws, the right to take leave to care for a spouse, and more.
New legislation to repeal DOMA has just been introduced! Now is the time to let Congress and President Obama know that DOMA must go. Send your message urging them to push forward legislation to REPEAL DOMA.
Έχει ίσως έρθει η ώρα ν' αρχίσουμε και στην Ελλάδα να σκεφτόμαστε ανάλογες ενέργειες;

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟΣ: "ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΠΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ".


Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Σκάι, ο βουλευτής της ΝΔ Γεράσιμος Γιακουμάτος (προς υποστήριξη της Ντ. Μπακογιάννη που διεκδικεί την ηγεσία), κάνει την εξής βαρυσήμαντη δήλωση:

"Βαρέθηκα πια τους άντρες!"

Γιατί μας το κάνεις αυτό βρε Μάκη, γιατί βρε;
-----
Για όσους θυμούνται ο Γ. Γιακουμάτος, ήταν αυτός που είχε πεί περί του "π..στη του Μήτσου του ηλεκτρολόγου" κτλ κτλ...

EXTRA FANCY.

EXTRA FANCY bio (from AllMusic.com:)
Extra Fancy was one of the handful of post-alternative punk bands to be led by an openly gay frontman. Although the promotion of lead singer Brian Grillo's sexuality helped gain the band notoriety, it prevented them from breaking through into the mainstream and sent them into difficulties with their major label.
Grillo, bassist D.A. Foster, guitarist Mike Hateley and drummer Derek O'Brien formed Extra Fancy in Los Angeles in the early '90s. In May of 1996, the group released their debut, Sinnerman, on the independent label Diablo Musica. The record became an underground success and earned good reviews, as well as the attention of Atlantic Records. The band signed with Atlantic within a few months of Sinnerman's release, and the record was repackaged and re-released by the label. Atlantic intended to use Extra Fancy and their debut as the flagship of thier fledgling gay marketing division.
Initially, Sinnerman performed well, receiving good reviews and word-of-mouth, and the video for the title track was aired on M2. However, Atlantic pulled the plug on their gay marketing division and Extra Fancy eight weeks after the re-release. According to Atlantic, the band and division were dropped as part of routine housecleaning and restructuring, but the speed with which the group was dropped raised eyebrows among the alternative rock community. The speedy departure hit the band hard. They tried to stick together, but Hateley left in early 1997. Toward the end of the year, the remaining trio released the EP No Mercy on their own Butch Ditties label, but it was too late -- in early December, the group called it quits. After Extra Fancy's disbandment, Brian Grillo decided to launch a solo career.
~ Stephen Thomas Erlewine, All Music Guide





From: MaxPericles

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

STEAM (2008).

Steam
A beautiful arthouse short film depicting the amazing lines of a males body and some words of wisdom for distraction

From: gtwillis

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

...


Ποίημα του Κ.Π. Καβάφη σε τοίχο κτηρίου, στην πόλη Λέιντεν της Ολλανδίας.
(από την wikipedia)

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Ο ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΚΕΙ ΚΑΙ Η ΝΤΟΛΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΗΛΥΚΟ ΑΛΟΓΟ!

[«Είμαι αρσενικό!» ξεκαθαρίζει αγριεμένο το άλογο του Λούκυ Λουκ Τζόλι Τζάμπερ, μέσα από την αφιέρωση που μας έκανε ο σκιτσογράφος Ασντέ]

Αντιγράφω από το Βήμα της Κυριακής.
«Ο Λούκυ Λουκ δεν είναι γκέι!»
της ΑΣΤΕΡΟΠΗΣ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Ο σκιτσογράφος του μοναχικού καουμπόι επισκέφθηκε τη χώρα μας και μας πληροφόρησε (ανάμεσα σε άλλα) ότι το άλογο Ντόλυ δεν είναι θηλυκό, όπως μας έκανε για χρόνια να πιστεύουμε ο πρώτος έλληνας εκδότης του κόμικ.
«Είστε τρελοί εσείς οι Ελληνες!» αναφώνησε ο σχεδιαστής του Λούκυ Λουκ Ασντέ, όταν κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας πληροφορήθηκε ότι το ελληνικό δαιμόνιο κατάφερε να κάνει... αλλαγή φύλου στο άλογο του μοναχικού καουμπόι. Ο γάλλος σκιτσογράφος βρέθηκε στη χώρα μας προσκεκλημένος της Μαμούθ Κόμιξ και του Γαλλικού Ινστιτούτου, προκειμένου να μιλήσει για έναν άλλο αγαπημένο χάρτινο ήρωα, τον Αστερίξ. Και το τεύχος νούμερο 78 με τίτλο «Η ωραία Προβένς»- όπου Προβένς είναι το όνομα της φοράδας που ερωτεύεται παράφορα το άλογο του Λούκυ Λουκστάθηκε η αφορμή για να λυθεί αυτή η χρόνια παρεξήγηση και να αποκατασταθεί η χαμένη τιμή του αγέρωχου τετράποδου.
Ως άλλος... Ντάλτον, καταζητείται λοιπόν από την περασμένη Πέμπτη- όταν συναντήσαμε τον δημιουργό στο ξενοδοχείο Divani Caravel- ο πρώτος έλληνας ε κδότης του κόμικ και νονός του αλόγου. Εκείνος ήταν που αποφάσισε να δώσει στο ταλαίπωρο άλογο το όνομα της κόρης του: Ντόλυ! «Δικό του το κόμικ, δική του η κόρη, δικό του και το άλογο» όπως εξηγούν οι υπεύθυνοι της Μαμούθ κόμιξ από την οποία εκδίδεται πλέον η σειρά. Κάτι η ξανθιά χαίτη, κάτι οι ατάκες του τύπου «αφεντικό γύρνα από την άλλη γιατί δε θέλω να με βλέπεις τώρα που θα αλλάζω σέλα», και η εγχώρια φαντασία άρχισε να καλπάζει. Τα χρόνια περνούσαν, τα άλμπουμ του συγκεκριμένου κόμικ πλήθαιναν και τίποτε δεν έμοιαζε να διαταράσσει το αξίωμα ότι ο Τζόλι Τζάμπερ λέγεται πλέον Ντόλυ και είναι γυναίκα.
Ωσπου μπήκε στη ζωή του η ωραία Προβένς και όλα άλλαξαν. «Μα κοιτάξτε! Την ερωτεύεται!» προσπαθούσε να μας πείσει ο συμπαθέστατος Ασντέ, μην ξέροντας αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει. Και ως διά μαγείας, στο συγκεκριμένο τεύχος, η Ντόλυ ξαναβαπτίζεται για να δικαιολογηθεί το ειδύλλιο. Και το όνομα αυτού «Ντόλης ο Τζάμπερ»! «Είναι πολύ αστείο! Εχω δει πολλές φορές τα ονόματα ηρώων να αλλάζουν για να προσαρμοστούν στη γλώσσα της χώρας την οποία επισκέπτονται. Στην Ιταλία για παράδειγμα, τον Ντόναλντ Ντακ τον λένε Παπερίνο και τον Μίκι Μάους Τοπολίνο. Οι Ελληνες όμως φαίνεται ότι είστε πάντοτε ένα βήμα μπροστά, επεμβαίνοντας ακόμη και στη φύση. Αν λοιπόν το “Βrokeback Μountain” γυριζόταν σε καρτούν, είμαι σίγουρος ότι θα περιμένατε να δείτε τον Λούκυ Λουκ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ωστόσο σας διαβεβαιώ: ο Λούκυ Λουκ δεν είναι γκέι!» μας διευκρίνισε ο Ασντέ. Και για να μην αφήσει κανένα ίχνος υποψίας, ζωγράφισε στην τελευταία σελίδα του επίμαχου τεύχους έναν οργισμένο Τζόλι Τζάμπερ να δηλώνει: «Είμαι αρσενικό! $%#&».
Αν και από τότε που θυμάται τον εαυτό του έλεγε ότι ήθελε να γίνει σκιτσογράφος και να φτιάχνει κόμικς όταν μεγαλώσει, αναγκάστηκε να κάνει το χατίρι της μητέρας του και να σπουδάσει Ιατρική με ειδίκευση στην Ακτινολογία: «Προέρχομαι από πλούσια οικογένεια του Μαρόκου, η οποία όμως, όταν πήγε στη Γαλλία, τα έχασε όλα. Στην ουσία ήμασταν λοιπόν ξεπεσμένοι αριστοκράτες. Είχαμε το ένδοξο παρελθόν, αλλά όχι τα χρήματα». Επιστρέφοντας κάθε βράδυ από το νοσοκομείο όπου εργαζόταν πολύ και κέρδιζε πολλά, η σύζυγός του τον έβλεπε να ξενυχτάει σκιτσάροντας. Ηταν εκείνη που του είπε ότι έπρεπε να κυνηγήσει το όνειρό του, αλλιώς θα το μετάνιωνε για μια ολόκληρη ζωή. Τα πρώτα έξι χρόνια ήταν δύσκολα, άρχισαν να πουλάνε έπιπλα του σπιτιού για να ζήσουν. Και εκεί που ήταν έτοιμος να επιστρέψει στη δουλειά του γιατρού, χτύπησε το τηλέφωνο και το όνειρό του έγινε πραγματικότητα: Θα ήταν εκείνος που θα συνέχιζε τη μακρά παράδοση, σκιτσάροντας τον Λούκυ Λουκ καβάλα στο τόσο, μα τόσο, αρρενωπό άλογό του.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΜΕΣΩ ΚΑΝΑΔΑ;

Το ζευγάρι των δύο γυναικών Irina Fedotova-Fet και Irina Shipitko βρίσκεται στο Τορόντο του Καναδά από την Πέμπτη με σκοπό να παντρευτούν τελικά στον Καναδά, όπου ισχύει ο γάμος ομοφύλων.

Το ζευγάρι των δύο γυναικών έκανε αίτηση γάμου τον Μάιο στην Ρωσία, όπου οι αρχές τους αρνήθηκαν αυτό το δικαίωμα. Οι δύο γυναίκες προσέφυγαν στο δικαστήριο του Tverskoi, το οποίο στις 6 Οκτωβρίου επιβεβαίωσε την προηγούμενη απόφαση και έκρινε ότι γάμος μπορεί να τελεστεί μόνο μεταξύ άντρα και γυναίκας.

Οι δύο γυναίκες αποφάσισαν να εκμεταλευτούν την νομοθεσία της χώρας τους, σύμφωνα με την οποία το κράτος αναγνωρίζει τους γάμους που γίνονται σε άλλη χώρα, και μάλιστα ο νόμος αυτός δεν ορίζει τα φύλα.

Η χώρα που επέλεξαν ήταν ο Καναδάς, καθώς αφενός μεν ισχύει ο γάμος ομοφύλων, αφετέρου, δεν χρειάζεται ένα ζευγάρι να έχει Καναδική ιθαγένεια για να τελέσει γάμο. Έτσι αναμένεται έως την Τρίτη 27/10/2009 το ζευγάρι να έχει επιστρέψει στην Ρωσία έχοντας τελέσει τον γάμο και στην συνέχεια να ζητήσει την αναγνώρισή του. Εάν όχι, δηλώνουν ότι θα καταφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

A PLASTIC PLATE (2005).

A Plastic Plate (2005).
Egypt, short film, 8.10'

It is the eid (Sham El Nesem - or Spring Feast) and an Egyptian family is sitting down to have a festive meal. Everyone is asking and inquiring: will he come? Are you going to allow him to come? What are you going to do? Will he bring his guy friend with him? Disapproval and sorrow are manifest on everyone's face. Meanwhile, in front of a mirror, where we hear a voice-over of a young man, talking about wanting to go home for the last time. His mother allowed him to come home. His sisters and his brothers are reluctant. He goes in and there is awkwardness in the air. When they sit down to the meal, he has plastic, disposable utensils while everyone else has china plates. To leave a positive message in the end, according to the advice of Dr. Ehab, the project consultant, we added a shot where one of the cousins is sharing his plate with him.

From: barakattv

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

SINDISWA (2006).

Sindiswa (2006).
South Africa, short film, 12.00'

An award winning AFDA college short film about a widowed (Zulu) Mother living with Aids, who is torn between treating her sick son with traditional Zulu medicine (muti) and conventional Western medications.
Writer & Director: Grant Paul Roy
Producer: Thobile Mkhwanazi
Cinematography: Louis Powell
Production Design: Christine Cloete
Editor: Jackie Viviers
Music & Sound Design: Nick Marcus-Robb
Starring:
Gugulethu Zuma
Thendai Dumba
Sheila Mninzi
*Winner of SAFTA Best Student Film 2007
*Student Academy Awards Nominee 2007



From: CelluloidWavelength

GOT YOU (2008).

Got you (2008)
India, short film, 14.30

One day in the life of a perky young girl. She is extremely mischievous,also smart, independent and HIV positive.She gets hurt during the games period.She refuses the help from her physical education teacher to tend to her bleeding nose. He is confused why she refuses his help;so she confides that she is HIV positive.Although the teacher rubbishes it as one of her many pranks,is shattered when she shows her medical records.The film explores the teacher's dilemma at the revelation and his fear and ignorance associated to HIV and affected individuals.

From: 1takemedia

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Η ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΤΟΥ AIDS.

Πιάνοντας το νήμα από το προηγούμενο ποστ για το θέμα των αρνητών του hiv/aids, αφού είδαμε πώς εκφράζονται οι ιδέες αυτές στην Ελλάδα, ας το δούμε σε ένα πιο ευρύ πλαίσιο.

Μια τέτοια ευκαιρία μας δίνει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Newsweek που κάνει το προφίλ ενός επιστήμονα, που είναι διεθνώς από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της άρνησης του ιού. Ο λόγος για τον καθηγητή, κύριο Peter Duesberg.

Μεγάλο ενδιαφέρον για την ψυχοπαθολογία των αρνητών του hiv/aids έχει ο τρόπος που εκφράζονται για τους μαύρους και τους ομοφυλόφιλους. Στο εκτενές αυτό άρθρο, ο Duesberg αναφέρεται στους μαύρους και στους ομοφυλόφιλους ως "εξελικτικές στρεβλώσεις".

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ήταν ο σύμβουλος του Υπουργού Υγείας της Νοτίου Αφρικής, Mbeki, που ακολούθησε τις συμβουλές του με τραγικά αποτελέσματα. Για τον Duesberg, οι μαύροι ήταν εξελικτικές στρεβλώσεις - καθόλου δεν τον ενδιέφερε αν θα πεθάνουν κάπου 350.000 άνθρωποι - τί κι αν πέθαναν μερικές χιλιάδες "εξελικτικές στρεβλώσεις"; Η Νότιος Αφρική ήταν βεβαίως ο ιδανικός τόπος να εφαρμόσει τις περίφημες θεωρίες του.

Παρ' ότι το Newsweek κάνει επιμελείς προσπάθειες να δεί το θέμα παρουσιάζοντας όλες τις θέσεις, η ψυχοπαθολογία είναι καταφανής. Οι αρνητές του hiv/aids όσο και "αντικειμενικά" να θελήσει να τους δεί κανείς, είναι βαθιά ρατσιστές και ομοφυλοφοβικοί. Και τούτο δεν αλλάζει.

Αντιγράφω από το Newsweek
[Τα bold δικά μου].
The World’s Most Reviled Genius
By Jeneen Interlandi | NEWSWEEK
From the magazine issue dated Oct 19, 2009

Peter Duesberg has grown accustomed to all of the slights that come with a life in intellectual exile. The 72-year-old molecular biologist no longer expects an invitation to present his research at the big conferences in his field or to meet with any of the scientists who visit the University of California, Berkeley, where he works. Nor is he surprised when his manuscripts are inexplicably rejected. But in an open lecture this past May, when a visiting scientist claimed that practically no one had investigated the role chromosome damage plays in cancer, it was a step too far. Duesberg himself has been hammering away at that very question for years. He's published peer-reviewed papers on the topic, given a recent talk at the National Cancer Institute (his first there in 15 years), even hosted two small conferences of his own. So when the speaker solicited audience feedback, he jumped up immediately. "Excuse me," he said into the microphone. "But I am nobody."
He wasn't always. In the past three decades, Duesberg has been described as a genius, a martyr, and a genocidal lunatic—often by the same person, usually amid the fierce debates and international headlines that come with major scientific breakthroughs. In 1971, at the age of 33, he became the first scientist to identify a cancer-causing gene—a biological holy grail that secured his place among an elite group of the country's top researchers. Tenure at Berkeley and a coveted spot in the National Academy of Sciences followed. So did rumors of a Nobel and millions in grant money from the National Cancer Institute.
Then in 1988, Duesberg broke ranks with his colleagues and postulated that the newly discovered human immuno-deficiency virus (HIV) was not the cause of AIDS. Rather, he declared, it was a harmless passenger virus, found by coincidence in patients whose illnesses stemmed from a constellation of other factors including malnutrition and substance abuse. For this, he was summarily cast out of Eden: Grant money evaporated. Graduate students disappeared. Nobel laureates stopped inviting him to dinner. Of course, he might have been forgiven—or at least forgotten—were it not for his consultation with Thabo Mbeki in 2000. When Duesberg advised the South African president not to bother with antiretroviral medication programs (he still believes the drugs are more toxic than the virus), his adversaries say he condemned hundreds of thousands of the world's most vulnerable people to death. Consorting with Mbeki to such disastrous ends fixed Duesberg as more than a mere pariah. From then on, he was Duesberg the mass murderer.
Since then, the fallen hero has toiled in what amounts to scientific purgatory—a smaller lab with private funding where he continues his cancer research. The shadows have proved both a refuge and a prison for Duesberg—freeing him to pursue less conventional ideas, but preventing his colleagues from taking those ideas seriously. His stubbornness has made him one of science's most disturbing paradoxes—a self-avowed outsider searching desperately for a way back in. While he implores his colleagues to open their minds about cancer, he continues to keep his own closed about HIV, insisting still that the virus does not cause AIDS. To honestly evaluate his latest work, we will have to separate science from scientist.
For decades now, researchers have been operating (to the tune of billions of dollars) under the assumption that cancer is the work of oncogenes: human genes that have mutated or viral genes that insert themselves into the host's DNA. According to current dogma, oncogenes cause cells to divide uncontrollably, spurring a cascade of additional mutations that eventually results in a tumor. So far, this hypothesis has led to a number of apparent cul-de-sacs: some faltering attempts at gene-replacement therapy, a growing roster of targeted drugs that work only for some patients (and usually not for very long), and, more recently, the Cancer Genome Atlas—a concerted effort by the National Cancer Institute to sequence the genomes of 10,000 tumor samples, described by more than a few insiders as a colossal waste of time and money.
Duesberg has a different hypothesis. According to him, tumors are created not by the accumulation of individual mutations, but by wholesale changes in the structure and arrangement of a cell's chromosomes. "It's the difference between changing a couple of words in a sentence and ripping the entire set of encyclopedias apart," he says. The upheaval is so great that a tumor effectively constitutes a new species—one that grows like a parasite inside its host. Duesberg says that characterizing these upheavals is the best way to understand how cancer begins. Two decades into his scientific exile, some scientists think he might actually be on to something. Something big enough to change the way we look at cancer.
The defining trait of any given species—the thing that distinguishes it from all other species—is not so much its genetic code as its karyotype: the number and size of chromosomes into which that code is organized. Humans and cats and worms all share numerous genes in common, but each has a different karyotype: cats have a total of 38 chromosomes, worms 12. And with a few rare exceptions, humans have two copies each of 23 different chromosomes. Cells that deviate significantly from this blueprint—by making five copies of one chromosome, for example, or only one copy of another—usually die pretty quickly. But sometimes, Duesberg says, a cell will chance upon a new karyotype that doesn't kill it. These cells are called aneuploid, and they tend to grow and divide in rapid and unstable fashion. Eventually, he says, they evolve into something that can grow uncontrollably anywhere in the body.
It turns out that almost all solid tumors are aneuploid, and this little-examined fact may have implications for the way some cancers are diagnosed and treated. For example, the karyotypes of prostate and cervical tumors can be used to predict whether a given lesion is likely to become malignant, and thus help determine whether surgery is warranted. Swedish doctors are beginning to make use of this information, but aneuploidy receives little attention in the U.S., where the vast majority of funding still goes toward oncogene research. Part of the problem may be entrenched viewpoints that hinder innovation. But another problem may be Duesberg himself.
For five minutes, at least, the embattled scientist can be charming. When I met him at the Caffe Strada just a few blocks east of Berkeley's Telegraph Avenue, he rode up on an old -Schwinn, gave me a hug, and bought me a scone. He is loquacious and grandfatherly. He has bright blue eyes, a warm smile and a thick German accent that makes him endearingly difficult to understand. It's at 10 minutes that he begins to betray himself. In explaining the impact chromosome changes can have on health, he lumps being a woman and having Down syndrome into the same category. "One happens when you add an extra copy of chromosome 21, and the other," he says, half joking, "when you take away the Y chromosome and put an X in its place; you lose all the IQ genes." He calls black people Schwarzes, and gay people homos, and as an example of how evolution can go awry, he compares Nobel laureate James Watson to E. coli. His assistant, Josh Nicholson, describes these constant gaffes as fingernails-on-a-blackboard irksome. "But he's not racist," Nicholson says. "He's just from a different era, when people actually talked like that."
In fact, Duesberg grew up during World War II, a Catholic in Nazi Germany. Both parents were prominent doctors; his father volunteered as a medic in the Nazi Army to avoid being forced into the Nazi political party. And Allied forces firebombed his house one Christmas Eve while his family huddled in a shelter. He recalls his formative years fondly, but it's clear that that time still hangs over him: in casual conversation, Duesberg repeatedly refers to the war, the Holocaust, and the idea of being a "good German"—almost always in some comparison to his current situation. Being cast out of the mainstream, for example, is like being herded onto a train by the Gestapo, never to be seen again.
At Berkeley, Duesberg has long since been relegated to the small, cluttered corner of a decaying building, where he and Nicholson have done their best to conduct research on a shoestring. For a recent series of tumor experiments, Nicholson bought mice from a pet shop in downtown Berkeley and snuck them into the lab. (Lab animals are supposed to be housed in a separate veterinarian-run animal facility, and only by investigators who have obtained the necessary approvals, but all of that costs money.) Campus officials found them out halfway through the six-month project. Despite Duesberg's pleas to let them finish up, the mice were confiscated and killed. The data were lost. "We are the pauper scientists," he says, recalling the incident. "Always begging on our knees. Ever since HIV."
In truth, Duesberg had marked himself as an iconoclast even before the discovery of HIV. He came to Berkeley in 1964, after finishing his Ph.D. in chemistry at the University of Frankfurt. Back then, scientists still believed that yet-to-be-discovered viruses were the root cause of all cancers, and Duesberg quickly joined the likes of David Baltimore and Robert Gallo in the hunt for these viruses. Duesberg was the first to score a win. He sequenced the entire genome of RSV—a chicken virus believed to trigger tumor growth—and identified the offending gene, called src, which was thought to cause rapid, unchecked cell growth when it inserted itself into the host genome. Soon after, Michael Bishop and Harold Varmus found an analogous src gene in human cells that, when mutated, did the same as the viral form of the gene. Almost immediately, the tribe of cancer researchers split into two factions: one continued searching for cancer viruses; the other turned its attention to human oncogenes. Duesberg had already begun to suspect that neither was the smoking gun.
For starters, some known carcinogens like arsenic and asbestos did not seem to cause mutations. On top of that, no single mutation was enough to turn a normal cell cancerous. Over the years, researchers have accounted for this by expanding the list of required mutations. In breast cancer alone, some 250 mutations are now thought to play a role. But several researchers have noted that a cell's chances of hitting on the exact combination of required mutations would make cancer a rare event, not a common disease.
In his quest for another instigator, Duesberg stumbled upon aneuploidy, something almost all tumors had in common. The aneuploidy nature of cancer was no secret—German scientist Theodor Boveri first noted it in 1914—but it had long since been written off as a consequence of cancer, not a cause. In 1984 Duesberg began to question this presumption. Doing so meant trivializing two decades' worth of his own oncogene research, but he says that was fine by him. "Science is a game," he says." And I was prepared to lose." But just as he was fleshing out his new hypothesis, a mystery epidemic seized the nation; the towns and cities surrounding Berkeley's campus were at its very epicenter.
Duesberg concocted his AIDS hypothesis in the frenetic early days of the epidemic, when the balance of evidence had not yet tipped in favor of HIV. At first, he proceeded along perfectly respectable avenues of inquiry—mapping out the epidemic use of poppers, a nitrite drug that had become a cheap and popular way of getting high—and showing that it correlated strongly with the AIDS epidemic. His results were published in Science and Nature, and for a brief moment it appeared that his hypothesis was at least plausible.
But as a consensus formed around HIV as the cause of AIDS, Duesberg refused to budge. He clung to the outliers: HIV-positive patients who never developed full-blown AIDS, and patients with all the symptoms of AIDS but no detectable HIV. When his colleagues offered potential explanations for each, he challenged their interpretations of the data. Before long, the so-called golden boy had alienated himself from all but a few friends. "He was irritating too many people at once," says George Miklos, an Australian scientist who helped map the human genome. "He was challenging the HIV work and raising all these uncomfortable questions about oncogenes. Nobody wanted to hear it. So they wrote him off as crazy."
Experts who have followed Duesberg's career say he is not so much crazy as pathologically stubborn. "He is like a big-game fisher who loves the fight too much," says Seth Kalichman, a social psychologist whose recent book on HIV-deniers included a whole chapter on Duesberg. "He's destined to lose because he won't give any slack. It's tragic because he's clearly a brilliant thinker and could have had much more to offer." While it's clear that Duesberg craves a return to respectability, he refuses to cede any ground to his adversaries. "If you go on your knees," he says, "then they say, 'We knew you were wrong all along—now you've admitted it!' "
In recent years, cancer researchers have begun to take up the questions that Duesberg laid out 25 years ago—reexamining the role of aneuploidy and other forms of chromosome instability in tumor formation, and figuring out how they tie into the mutation model. "The relative contribution of each is now one of the biggest questions in cancer," says Thomas Ried, a scientist at the National Cancer Institute who recently invited Duesberg to present his aneuploidy research.
But even as some of his ideas rise to the top, Duesberg himself remains stuck at the bottom. Few scientists who have turned their attention to aneuploidy bother to cite Duesberg's work. His lab is down to its last $50,000, and this past year Berkeley officials relieved him of his only remaining teaching duty. Even some scientists who don't agree with Duesberg say that he has been treated unfairly. "The ideological assassinations that he has undergone will remain an embarrassing testament to the reactionary tendencies of modern science," Richard Horton, editor of The Lancet, wrote in 1996.
Duesberg's old life still haunts him at every turn. At an opera this past spring, he spotted Jay Levy, a friend from the good old days who has since become a laboratory director and lead HIV researcher at the University of California, San Francisco. "I called over to him, and I think at first he was trying to pretend he didn't hear me," Duesberg says. "And I think he was looking over his shoulder the whole time—afraid someone would see us together." But the two men talked through the intermission, mostly about the fun they used to have. "He used to throw these fantastic parties," says Duesberg. They also talked science, sparring a bit over Levy's latest work on latent HIV infection. Recalling the evening weeks later, Duesberg admits that he misses his old friends and the intellectual rigor of their exchanges. "The whole dissident idea attracts a lot of crazies," he says, his voice trailing off into a sigh. "And then all of a sudden, without realizing it, you've become one of them."
Όπως σωστά απαντά στο άρθρο του ο συντάκτης του aidstruth.org: Reviled, Yes! Genius, not so much!

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ HIV/AIDS ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.



Αντιγράφω και ευχαριστώ τον φίλο bear που μου έδωσε την άδεια αναδημοσίευσης.
Ο ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ
από το ιστολόγιο Bear Pride HIV.

Πριν μερικές μέρες είχα πάει για την καθιερωμένη ανά τετράμηνο αιμοληψία μου.
Τώρα θα σας πω τι μου συνέβη κατά την διάρκεια της αιμοληψίας.
Υπάρχει μια μερίδα οροθετικών ατόμων οι οποίοι αρνούνται επίμονα ότι υπάρχει ο HIV και μερικοί άλλοι ότι ναι μεν υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι κακό.
Οι λεγόμενοι αρνητές του HIV.
Λοιπόν αφού μου πήρε αίμα η νοσοκόμα μας, περίμενα την γιατρίνα μου. Μόλις μπήκε μέσα λέει οοοοοοοο!!! καλημέρα σας! Τι κάνει το καλύτερο παιδί;
Καλημέρα της λέω εδώ με ρούφηξε η νοσοκόμα.
Εκείνη την στιγμή κτυπάει η πόρτα και μπαίνει μέσα μια κυρία.
Της είπε καλημέρα κλπ. Τώρα είχε ή τον αδελφό της ή τον γιο της στην εντατική δεν θυμάμαι ακριβώς.
Ας υποθέσουμε ότι ήταν ο αδελφός της ο οποίος είναι οροθετικός αρκετά χρόνια, και παρακολουθείτε στην ίδια μονάδα με μένα.
Αρχισε η γιατρίνα μου και της έριχνε πακέτα.
Τον αδελφό σου τον παραχαϊδεύεται και να η κατάληξη.
Τι να του κάνουμε είπε αυτή; Δεν άκουγε κανέναν. Και άρχισε να κλαίει.
Να σας πω μέσες άκρες τι είχε γίνει όπως μου τα πε μετά η γιατρός μου.
Αυτός γύρω στα 38 οροθετικός, επηρεάστηκε από διάφορους αρνητές, και κυρίως από μια δημοσιογράφο αρνήτρια, η οποία είναι οροθετική.
Αποφασίζει να διακόψει την θεραπεία του, μιας που γι αυτόν δεν υπάρχει hiv.
Εκεί που πήγαινε μια χαρά το παιδί του ήρθε ταμπλάς.
Τον πήγαν στην εντατική.
Οι ενδείξεις έδειξαν οξεία εγκεφαλική τοξοπλάσμωση.
Ένδειξη ότι νοσούσε από πλήρη AIDS.
Αν είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2010 να αρρωσταίνει κανείς από AIDS.
Του μέτρησαν τα cd4 και είχε μηδέν. Ιικό φορτίο κάτι εκατομμύρια
Με λίγα λόγια το ανοσοποιητικό του ήταν υπό πλήρη κατάρρευση, με αποτέλεσμα και μία απλή γρίπη θα μπορούσε να τον σκοτώσει.
Δεν φτάνει αυτό είχε πάθει και ρήξη εντέρου από κάποια άλλη μόλυνση λόγω ότι δεν είχε άμυνα, με αποτέλεσμα του έκαναν παρά φύση έδρα.
Η γιατρός μου βέβαια έκανε τα μαγικά της και τον έσωσε.
Του ανέβασε λίγο την άμυνα και του θεράπευσε την τοξοπλάσμωση.
Και τώρα είπε μπροστά μου στην αδελφή του.
Ο αδελφός σου αν δεν πάρει τα χάπια του το πολύ σε 1 χρόνο θα πάθει καρκίνο, αν δεν έχει πάθει ήδη.
Ηδη τον βγάλαμε μέσα από τον τάφο.
Η άμυνά του δεν θα επανέλθει ποτέ εκεί που ήταν.
Από εδώ και πέρα είναι σαν λαθρεπιβάτης στην ζωή.
Η θα παίρνει τα φάρμακά του ή πεθαίνει λίαν συντόμως
Ηταν λίγο απότομη αλλά έτσι έπρεπε για μένα να φερθεί.
Θα προσπαθήσουμε να τον πείσουμε ότι πρέπει να παίρνει τα φάρμακά του είπε η κοπέλα και άρχισε να λέει χίλια ευχαριστώ στην γιατρίνα μου, και να την παρακαλάει να την κεράσει έστω κι ένα καφέ.
Της είπε " Ευχαριστώ πολύ αλλά δεν γίνετε τώρα έχω πολύ δουλειά.
Και της λέει δες εδώ τον φίλο μας (εμένα δηλ) που είναι τακτικός στην θεραπεία του πως είναι!
Μετά μου είπε η γιατρίνα μου είναι η δεύτερη φορά που εισάγεται για τον ίδιο λόγο, μόνο που τώρα ήταν πανίσχυρη η λοίμωξη που είχε πάθει.
ΥΓ1: Δεν μπορώ να καταλάβω ένα πράγμα. Τρελοί είναι και δεν παίρνουν τα χάπια τους;
Τι να πει κανείς.
Δεν άκουσε την γιατρό του, και άκουσε τις μαλακίες που του είπε μια δημοσιογράφος.
ΥΓ2: Εμένα μου είπε ότι είμαι από τους λίγους που δεν με φοβάται για τίποτα.
Και έχει δίκιο. Είμαι τόσο αφοσιωμένος στην θεραπεία μου, ώστε δεν έχω παραλείψει ούτε 1 χάπι. Γι αυτό έχω πανίσχυρο ανοσοποιητικό.
Αφού ευχαριστήσω ξανά τον φίλο Bear Pride HIV, ο οποίος χαίρομαι που διαβάζω ότι είναι αφοσιωμένος στην θεραπεία του και προσέχει τον εαυτό του και του ευχηθώ τα καλύτερα για κείνον και όσους τον αγαπούν, ρωτάω λοιπόν: αν αυτός ο συνάνθρωπός μας, κατέληγε με τραγικό τρόπο την ζωή του λόγω επιπλοκών του aids, αβοήθητος χωρίς φάρμακα και με καταρακωμένο το ανοσοποιητικό του σύστημα, ποιός θα ήταν ο ηθικός αυτουργός;

Στην Ελλάδα, βασική εκπρόσωπος αυτών των ιδεών είναι η βραβευμένη δημοσιογράφος του Βήματος, Μαίρη Παπαγιαννίδου. Στα τρία βίντεο που ακολουθούν, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα των όσων υποστηρίζει.






From: Vagelford.
Περισσότερα επίσης στην ιστοσελίδα της.
* Επιφυλάσσομαι για περισσότερα για το θέμα στο μέλλον - είναι πολύ σοβαρό.

ΠΩΣ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ.

[Stig Nygaard's photostream on Flickr]

Αντιγράφω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Michael Jones, από το gayrights.change.org:
How American Evangelicals are Killing Gay People in Africa
by Michael A. Jones
Published October 21, 2009 @ 08:19PM PT

Hate never made for a good export. But that hasn't stopped a prominent group of American evangelicals from trying to ship their anti-LGBT principles abroad. One glaring example of right-wing theology run amuck across the globe is fresh out of Uganda, where legislative efforts to attack Ugandan LGBT people reached fever pitch this week.
Uganda is an interesting example of how the radical religious right in the United States has sought to take their battle against all things related to homosexuality to a global level. Earlier this year, a prominent group of evangelicals -- among them representatives from Exodus International and Defend the Family International -- attended a conference in Uganda aimed at discussing ways to fight homosexuality. The goal of the conference was to brainstorm ways that the government, schools and churches in Uganda could "wipe out" homosexuality from the country.
From American religious leaders to participate in something like this shows some pretty gross disrespect for human rights. What's worse, their support has lent credence to a bill introduced in Uganda's parliament this week that will imprison people who are gay, lesbian, bisexual or transgender, and will imprison straight people who support gay rights. Oh, and let's not forget that the bill also calls for HIV-positive gay people to be put to death.
All of that and a bag of chips, and it's all courtesy of American evangelicals.
Wayne Besen, a leading LGBT rights activist who monitors "ex-gay" religious groups, nails a description of the shady stuff going on in Uganda.
"Anti-gay groups have long viewed Uganda as a laboratory to experiment with Christian theocracy," writes Besen. "These American 'ex-gay' activists clearly left their stamp on this evil legislation, giving Ugandan officials a way to justify the abuse because they can claim that 'sinful' gays can choose to change."
And the proof is in the pudding -- or in this case, the actual text of the legislation, which reads like it could be lifted straight off the hate-filled pages of Exodus International's Web site. Here's a juicy nugget from the bill:
This legislation further recognizes the fact that same sex attraction is not an innate and immutable characteristic and that people who experience this mental disorder can and have changed to a heterosexual orientation.
It also recognizes that because homosexuals are not born that way, but develop this disorder based on experiences and environmental conditions, it is preventable, especially among young people who are most vulnerable to recruitment into the homosexual lifestyle.
Homosexuality is a mental disorder. Homosexuality can be cured. Homosexuality can be prevented. Did somebody put some crazy in the Ugandan Parliament's water?
Nope, far from it. Instead, American conservative religious leaders have been feeding Ugandan politicians this type of rhetoric for quite some time. According to Besen, Ugandan President Yoweri Museveni has been embraced by American fundamentalists as "the key man" in Africa to helping spread conservative Christianity. This homophobic bill is really just the latest in a history of efforts by U.S. religious groups to spur anti-gay sentiment in Uganda, and the entire African continent. It's worth sending a message to officials in Uganda that this type of legislation is a clear violation of human rights. Uganda now has a choice: Do they want to be a country with one of the most vile human rights reputations in the world, or do they want to show that they can be responsible actors in the world community and respect the rights of all of their citizens?
This, to me, is by far the clearest example of how these 'ex-gay' ministries are not only damaging to LGBT people; they're damaging to international human rights. People will be murdered and imprisoned because of the work of organizations like Exodus International and Defend the Family International.
Δεν θεωρώ υπερβολή, ότι η θρησκεία (όλες οι θρησκείες), είναι ένας ιός που εξαπλώνεται από τους εγκάθετους και κατατρώγει τις σάρκες τις ανθρωπότητας, εξασθενώντας το ανοσοποιητικό της σύστημα με τον φόβο, το μίσος και την άγνοια.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

ΕΝΑΣ ΓΚΕΙ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΓΙΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ.

Ο ανοικτά γκέι πρίγκηπας, Manvendra Singh της Rajpipla στην Ινδία, πρόκειται να ιδρύσει μαζί με την οργάνωση Lakhsya Trust (ομάδα που εργάζεται για την ενημέρωση για τον hiv/aids), το πρώτο ίδρυμα στην χώρα για ηλικιωμένους ομοφυλόφιλους και λεσβίες.

Σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο NDTV, εξηγεί το ενδιαφέρον του για το πρότζεκτ:


From: ndtv.
"Why I am looking for an old age home for gay men or women is basically that the heterosexual world doesn't understand our issues that well as yet because of the existing stigma and discrimination in our society."
Στις αρχές του 2009, ο πρίγκηπας, είχε εμφανιστεί στην σειρά του BBC, The Undercover Princes (πιέστε στο λινκ να δείτε απόσπασμα). Το πρότζεκτ αυτό που έχει αναλάβει υπολογίζεται ότι θα είναι έτοιμο στα τέλη τους έτους.
(από το μπλογκ gay persons of color)

BRAMADERO (2007).


Bramadero
a short film by Julián Hernández
2007 | 21 mins | Mexico

If you like a bit or even a lot of erotic man-on-man action in your cinematic viewing, then this is one for you. For whilst fans of the films of writer and director Julián Hernández of Broken Sky and A Thousand Clouds of Peace fame will no doubt be more than familiar as to the nature of his work, perhaps even they are in for a surprise here, given in this instance Hernández has delivered a piece that boldly goes where no BBFC short has gone before!
Screened as part of the 'Investigating Desire' programme at this years London Lesbian & Gay Film Festival; the clue as to what is on offer here is both in the title and for that matter in the package, namely acts of desire. For this is the story of two mens' sexual encounter on a half-built skyscraper on the outskirts of Mexico City. In short, a rutting place for a pair of Mexican studs to strut their stuff in the form of a mating game, one that is but a prelude to acts of sexual intimacy. And here let's cut to the chase, for we're talking about full frontal male nudity, let alone clear oral and anal sex.
To that end, Sergio Almazán and Cristhian Rodríguez give their all - literally, to the unspoken narrative, in a work that it has to be said, is far removed from your standard LA porn. And yet at the end of the day, this is a sexually overt piece; albeit one that is beautifully shot and edited, as delivered in Hernández' trademark 'emotional silence' style, laced as it is with lush long takes and creative cinematography that frankly makes the raw sex on offer, an all the more classy affair.
Indeed as arthouse sex goes, this is a fine exemplification of the medium. Only you cannot help but feel you're missing something here. That of a meaning to this sensual outing of seduction and sex, if not desire and death, one that without a doubt is probably the most explicit short you're ever likely to see!
Ένα κλιπ 3.40' από την ταινία:

From: spanishcritian284

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

ΓΚΕΙ ΒΑΜΠΙΡ ΚΑΙ ΣΤΡΕΗΤ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

Αντιγράφω από το Esquire (μέσω του Advocate):
What's Really Going on With All These Vampires?
By Stephen Marche || October 13, 2009

Forget everything you've read about vampires so far. The current bloodsucking trend, achieving maximum ferocity in November with the release of the sequel to Twilight, isn't about outsiders or immigrants or religion or even AIDS, as critics and bloggers have argued ad nauseam these past few months. There's a much better, simpler, more obvious explanation: Vampires have overwhelmed pop culture because young straight women want to have sex with gay men. Not all young straight women, of course, but many, if not most, of them. Neil Gaiman, sci-fi novelist and geek grandmaster, found out just how many during the shitstorm of pique that covered him from head to toe this past summer after he suggested in an interview that the vampire craze had run its course and should disappear for another twenty to twenty-five years. (Twilight fans took to Twitter in protest.) A foolish hope. The craving for vampire fiction is not a matter of taste but of urges; one does not read or watch it so much as inject it through the eyes, and like any epidemic, it's symptomatic of something much larger: a quiet but profound sexual revolution and a new acceptance of freakiness in mainstream American life.
Vampires have always stalked the cultural landscape at moments of carnal crisis. The seminal short story "The Vampyre," written in 1819 by John Polidori, was based on his fascination with Lord Byron, the icon of Romantic sexual liberation and danger. The frisson of deviance was there right from the start: Nobody really knows what happened between Byron and Polidori, but both of their memoirs were destroyed for the sake of propriety. (Byron, a few whispered, had even slept with his sister.) Bram Stoker's masterpiece, Dracula, appeared right in the middle of what historians call the Great Binge, a period in the late nineteenth and early twentieth centuries when cocaine and heroin use ran rampant, and the poster for the novel's first-ever movie adaptation promised "the strangest passion the world has ever known!" More recently, a small boom in vampire movies (The Hunger, The Lost Boys) coincided exactly with the rise of AIDS, their vampires intelligent and glamorous and doomed.
All these earlier iterations of the theme are not at all like vampire fiction today. Our vampires are normal. They're not Goth, they're not scary, they're not even that weird. This fall's big vampire show is on the CW, the Gossip Girl network, and its producer also brought the world Dawson's Creek.
In the best-selling Undead series of MaryJanice Davidson, the Queen of the Vampires is a suburbanite named Betsy Taylor. Edward, the romantic hero of the Twilight series, is a sweet, screwed-up high school kid, and at the beginning of his relationship with Bella, she is attracted to him because he is strange, beautiful, and seemingly repulsed by her. This exact scenario happened several times in my high school between straight girls and gay guys who either hadn't figured out they were gay or were still in the closet. Twilight's fantasy is that the gorgeous gay guy can be your boyfriend, and for the slightly awkward teenage girls who consume the books and movies, that's the clincher. Vampire fiction for young women is the equivalent of lesbian porn for men: Both create an atmosphere of sexual abandon that is nonthreatening. That's what everybody wants, isn't it? Sex that's dangerous and safe at the same time, risky but comfortable, gooey and violent but also traditional and loving. In the bedroom, we want to have one foot in the twenty-first century and another in the nineteenth.
True Blood also casts its shadow on the romance between a young woman and a vampire, but unlike Twilight, which is all subtext and love-that-dare-not-speak-its-name, HBO's cult series connects vampirism to homosexuality explicitly. In the opening credits — best opening credits ever? — a passing road sign reads GOD HATES FANGS. The vampires call the humans "breathers" instead of "breeders," and the series opens with a talk-show interview about vampires "mainstreaming," or "coming out of the coffin." True Blood contrasts its vampires' desires for normalcy with humans who are extreme drug users, shape-shifters, and orgiastic maenads, and it's a perfect encapsulation of the American bedroom at this moment: Everyone is a freak, even the people who claim to rail against freakiness.
The first question that comes to mind when you see a family-values orator today is, "I wonder if he's into meth-fueled orgies with male hookers?" And the segment of the religious Right that is not hypocritical has more or less joined the party: An evangelical preacher whose mission in life is to make Christians freakier is telling his flock to try anal play. For most Americans, there is no longer any such thing as a shameful sexual act between consenting adults. Having a bland sex life? Now, that's shameful. No one would dare admit to that.
And so vampires have appeared to help America process its newfound acceptance of what so many once thought strange or abnormal. Adam and Steve who live on your corner with their adorable little son and run a bakery? The transgendered man who gave birth to a healthy baby? The teenage girl who wishes that all boys could be vampires? All part of the luscious and terrifying magic of today's sexual revolution. The political consequences are sweeping — Iowa's Supreme Court ruling on gay marriage is further proof of an old wise man's dictum that the United States invariably does the right thing, after first exhausting all the other alternatives — and the cultural impact is just beginning to be felt. Stephenie Meyer's fourth book in her vampire series, Breaking Dawn, will — one rumor has it — be broken into as many as three different films, which means that husbands, fathers, and boyfriends could find themselves dragged to Twilight movies over the next decade. Neil Gaiman should take some comfort, though: Vampires will eventually go away. They always do. But only when they've sucked our and our longing dry.

From: carolfavorites

ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ DON'T ASK DON'T TELL.

Το παρακάτω παρουσιάστηκε στις 17/10/2009, στο Saturday Night Live στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο NBC από τον Gerard Butler.

From: scotsmanstuart
(από εδώ)

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

COMPANY (2005).

Company (2005)
In today's world of rush and racket, keeping the balance between independence and solitude is difficult... for anyone.
A short film by Alex Hernández.
First Prize Espacio Libre 2006, Granada, Spain.
-Best Script, Latin American Poetic Short Film Festival (New York, US)
-First Prize, Espacio Libre 2006 (Granada, Spain)
-Best Script, Espacio Libre 2005 (Granada, Spain)

From: dequesi

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, ΠΙΟ ΑΥΣΤΗΡΑ ΗΘΗ.

[Bjorn Andresen / Death in Venice]

Αντιγράφω άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη, από την Καθημερινή.
Νέα εποχή, πιο αυστηρά ήθη
Στις υποθέσεις Μιτεράν και Μπερλουσκόνι, η Αριστερά πλειοδοτεί σε πουριτανισμό
Της Ξενιας Kουναλακη

Η πρόσφατη σύλληψη του σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι για τον βιασμό 13χρονης πριν από 30 και πλέον χρόνια, αλλά και το σκάνδαλο που προκάλεσε στη Γαλλία η παραδοχή του υπουργού Πολιτισμού και ανιψιού του Φρανσουά Μιτεράν, Φρεντερίκ, ότι είχε πληρώσει στην Ταϊλάνδη αγόρια για να κάνει έρωτα μαζί τους, φέρνει στο προσκήνιο την αυστηροποίηση των ηθών, αλλά και του νομικού πλαισίου στο ζήτημα της παιδεραστίας. Ακόμη και η υιοθέτηση του ευπρεπέστερου όρου «παιδοφιλία» μαρτυρά τη νέα εποχή σεμνοτυφίας την οποία διανύουμε.
Οπως γράφει στο τελευταίο τεύχος της επιθεώρησης New York Review of Books, ο Τζ. Γ. Μπάουερσοκ, καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας στο Πρίνστον, ειδικά εμείς οι Ελληνες θα έπρεπε να είμαστε επιεικέστεροι, καθώς η παιδοφιλία υπήρξε αρχαιότατη πρακτική. Από τις αρχές του 6ου αιώνα, ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλων είχε συντάξει ποίημα-εγκώμιο στους μηρούς και το στόμα των νέων αγοριών. Ο Πλούταρχος περιγράφει την εντολή που είχε εκδώσει ο Σπαρτιάτης νομοθέτης, Λυκούργος, για όλους τους Σπαρτιάτες άνδρες την παραμονή του γάμου τους. Ο γαμπρός έπρεπε να περάσει την πρώτη νύχτα του γάμου με τη γυναίκα του, ξυρισμένη και ντυμένη αγόρι. Στόχος ήταν πιθανότατα η μετάβαση από την ομοφυλοφιλική σεξουαλική δραστηριότητα στην ετεροφυλοφιλική. Προς επίρρωση της αρχαιότητας της πρακτικής, το New York Review of Books κυκλοφορεί στο εξώφυλλό του με φωτογραφία του ασημένιου Warren cup, που χρονολογείται από τον 1ο αιώνα μ. Χ. και βρέθηκε κοντά στην Ιερουσαλήμ. Αγοράστηκε από τον συλλέκτη Εντουαρντ Πέρι Ουόερν το 1911 και από το 2006 εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο. Κεντρικός τίτλος του τεύχους «Ελληνικό έρως» και κατάληξη του σχετικού άρθρου «Στο σεξ, όπως και σε τόσα άλλα, οι αρχαίοι Ελληνες υπήρξαν μοναδικοί».
Σε άρθρο του στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», την περασμένη εβδομάδα, ο Μάικλ Σίπλι επισημαίνει ότι αν ο Πολάνσκι εκδοθεί τελικά στις ΗΠΑ θα αντιμετωπίσει ποινή πολύ βαρύτερη σε σχέση με τη δεκαετία του 70. Η ποινή που επρόκειτο να του επιβληθεί προτού διαφύγει στη Γαλλία το 1978 ήταν μικρότερη από 12μηνη φυλάκιση. Στο διάστημα που μεσολάβησε όμως η αναζωογόνηση των οικογενειακών αξιών και οι υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων από κληρικούς, που έπληξαν την Καθολική Εκκλησία, συνέβαλαν στη σκλήρυνση της νομοθεσίας όσον αφορά το σεξ με ανήλικους.
Το παράδοξο είναι ότι τόσο στην υπόθεση του Φρεντερίκ Μιτεράν, όσο και σε αυτήν του Ιταλού πρωθυπουργού, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος επίσης κατηγορείται ότι διατηρούσε σχέσεις με ανήλικες γυναίκες, η Αριστερά πλειοδοτεί σε πουριτανισμό. O Mιτεράν απέσπασε την υποστήριξη του ίδιου του Σαρκοζί, ενώ οι Γάλλοι σοσιαλιστές ένωσαν τις φωνές τους... με αυτές του Εθνικού Μετώπου του Ζαν-Μαρί Λεπέν, ζητώντας την παραίτηση του υπουργού Πολιτισμού. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Ιταλία, όπου αίφνης η Κεντροαριστερά εγκαλεί τον Μπερλουσκόνι όχι για τα πολιτικά του παραπτώματα, αλλά για τις ερωτικές του προτιμήσεις.
Mahler Symphony No.5 - 4th Mov. Adagietto
Morte a Venezia / Death in Venice

From: sopranow

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ.

Αντιγράφω από το σημερινό Βήμα, άρθρο της Μαίρης Παπαγιαννίδου.
Για την αγάπη των αγοριών
Ο μεγάλος άγνωστος στα κείμενα για την αρχαία Ελλάδα παραμένει η παιδεραστία
TΗΣ MΑΙΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ | Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Μια ανάλυση της παιδεραστίας με πρόσχημα τον αρχαιοελληνικό έρωτα μοιάζει εξαιρετικά επίκαιρη στην εποχή μας με τις συχνές αποκαλύψεις για κακοποίηση παιδιών σε χώρες της Δύσης. Βέβαια ο Τζέιμς Ντέιβιντσον, καθηγητής της Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ στη Μεγάλη Βρετανία και αρθρογράφος στις εφημερίδες «Τhe London Review of Βooks», «Τhe Guardian», «Τhe Daily Τelegraph» και «Τhe Sunday Τimes» δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας με το νέο βιβλίο του Οι Ελληνες και ο ελληνικός έρωτας ούτε και οι Αντριου Λίαρ και Εβα Κανταρέλα με το δικό τους Εικόνες της αρχαίας ελληνικής παιδεραστίας/ Τα αγόρια ήταν οι θεοί τους δίνουν μια συνολική εικόνα ως όφειλαν. Κίνησαν όμως την προσοχή του πρεσβύτερου αμερικανού κλασικιστή Γκλεν Γουόρεν Μπόουερσοκ από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ο οποίος έγραψε μια τετρασέλιδη κριτική στο «Τhe Νew Υork Review of Βooks» (24 Σεπτεμβρίου 2009) και απεφάνθη: από πλευράς αρχαιογνωσίας τα δύο νέα βιβλία είναι κακές επαναλήψεις, προσφέρουν όμως μια καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε πόσο διαφορετική ήταν η αντίληψη των πραγμάτων στην αρχαιότητα. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τους σημερινούς παιδεραστές επειδή και οι αρχαίοι Ελληνες αγαπούσαν τα αγόρια.
Ο γυμνός παιδοτρίβης
Οι ίδιοι οι αρχαίοι Ελληνες δεν είχαν κάποια λέξη για την ομοφυλοφιλία και η παιδεραστία αντιπροσώπευε μέρος μόνο της σημερινής έννοιας της λέξης. Τι ακριβώς επεδίωκαν με αυτή την πρακτική κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Ο Κικέρωνας στο έργο του Τusculanae Quaestiones θεωρούσε το φαινόμενο αποκλειστικά ελληνικό και το απέδιδε στη συνήθεια να γυμνάζονται όλοι γυμνοί: «Πώς εξηγείται ότι κανείς δεν αγαπάει έναν άσχημο ή ακόμη και ωραίο γεροντότερο άντρα; Εχω την εντύπωση ότι αυτό το έθιμο άρχισε στα γυμνάσια, όπου τέτοιες σχέσεις ήταν εφικτές και επιτρέπονταν». Η ίδια η λέξη «γυμνάσιο» προέρχεται από τη λέξη «γυμνός». Ευκαιρίες για παιδεραστία εκεί σίγουρα δίνονταν αν κρίνουμε από τη νομοθεσία δύο ελληνικών πόλεων η οποία έθετε κάποιους περιορισμούς στη διαθεσιμότητα των αγοριών σε ένα γυμνάσιο. Μια ελληνιστική επιγραφή από τη Βέροια της Μακεδονίας ρητώς απαγόρευε στους νέους από 18 ως 20 χρόνων να πλησιάζουν και να μιλούν σε ενηλίκους μέσα στο γυμνάσιο. Και μια επιγραφή από την Αμφίπολη της Μακεδονίας όριζε για την εκπαίδευση των εφήβων ότι «ο παιδοτρίβης, γυμνός, θα έχει την ευθύνη, θα εκπαιδεύει και θα πειθαναγκάζει τον έφηβο να γυμναστεί».
Ο Θουκυδίδης, όμως, ο πλέον αδιάβλητος ιστορικός της αρχαιότητας, δήλωσε ότι η γυμνότητα στην Αθήνα εισήχθη από τη Σπάρτη λίγο πριν από τον καιρό του- το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα. Αρα δεν έφερε η γυμνότητα την παιδεραστία. Πολύ νωρίτερα, στις αρχές του 6ο αιώνα π.Χ., ο διάσημος αθηναίος νομοθέτης Σόλωνας εξυμνούσε σε ένα ποίημα τους μηρούς και τα χείλη αγοριών, ενώ λίγο αργότερα η απελευθέρωση των Αθηνών από τον τύραννο Ιππία αποδόθηκε στην οργή ενός εραστή, όπως μας λέει πάλι ο Θουκυδίδης. Συγκεκριμένα ο Ιππαρχος, αδελφός του τυράννου, παρενόχλησε σεξουαλικά τον Αρμόδιο, ο οποίος ήταν η λατρεμένη αγάπη του Αριστογείτονα. Το ξακουστό ζευγάρι των εραστών πέρασε στην αθανασία όταν σκότωσε τον Ιππαρχο και συνακόλουθα έριξε τον Ιππία. Ανδριάντες τους στήθηκαν εις ανάμνησιν του συμβάντος. Αρα είναι δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι η παιδεραστία προήλθε απλά και μόνο από τη δημόσια έκθεση του γυμνού.
Ενα είδος μύησης
Ανθρωπολόγοι του 20ού αιώνα, όπως η Μάργκαρετ Μιντ και η Ρουθ Μπένεντικτ, επιχείρησαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της αρχαιοελληνικής παιδεραστίας σαν ένα είδος μύησης. Στη Σπάρτη, που ήταν διαβόητη για την παράδοση της γυμνότητας στους δρόμους της πόλης, ο έρωτας των αγοριών ήταν κοινή πρακτική από τα πολύ πρώιμα χρόνια. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο νομοθέτης Λυκούργος όρισε ένα πολύ περίεργο έθιμο για τους νεαρούς Σπαρτιάτες την παραμονή του γάμου τους: ο γαμπρός όφειλε να περάσει την πρώτη νύχτα γάμου με τη νύφη, η οποία ξυριζόταν και ντυνόταν σαν αγόρι, σαν να επρόκειτο για έναν τρόπο να εξομαλυνθεί η μετάβαση από την ομοφυλοφιλία στην ετεροφυλοφιλία. Στην Κρήτη υπήρχε έθιμο για τους νέους να κλέβουν ένα αγόρι και να φεύγουν για να μείνουν μαζί του για κάποιους μήνες προτού επιστρέψουν στην κοινότητα. Η παιδεραστία στη Σπάρτη και στην Κρήτη προφανώς οδηγούσε σε δεσμούς που ενίσχυαν την πίστη και τη δύναμη των πολεμιστών όταν πια μαραινόταν το άνθος της εφηβείας. Ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την Αθήνα. Για τους Αθηναίους, όπως ξέρουμε από τοΣυμπόσιοκαι τονΦαίδρο του Πλάτωνα, η εκπαίδευση και η καθοδήγηση ήταν ο βασικός μοχλός της αγάπης ενός γηραιότερου προς τον νέο άνδρα. Το ξεμυάλισμα του Σωκράτη με τον όμορφο Αλκιβιάδη είναι το εμβληματικό παράδειγμα.
Η ενδομηριαία συνεύρεση
Ουσιαστικά η σύγχρονη συζήτηση για το θέμα εγκαινιάστηκε με το κλασικό έργο του Καρλ Οτφριντ Μύλερ Die Dorier (Οι Δωριείς) το 1824. Το βιβλίο μεταφράστηκε στα αγγλικά και σύντομα υπέπεσε στην αντίληψη του Οσκαρ Γουάιλντ στην Ιρλανδία, ο οποίος προφανώς είχε βαθύτατο ενδιαφέρον για το τι έκαναν οι Ελληνες στην αρχαιότητα. Λέγεται ότι δημιούργησε το όνομα «Dorian Gray» εμπνευσμένος από το βιβλίο Οι Δωριείς.Τ ίποτε καινούργιο δεν προστέθηκε στη μελέτη του θέματος ως το 1978, οπότε ο Κ. Τζ. Ντόβερ από την Οξφόρδη δημοσίευσε το έργο Greek Ηomosexuality(Ελληνική ομοφυλοφιλία ) και περιέγραψε τις συμβάσεις της παιδεραστίας με βάση τις πολλές αγγειογραφίες που απεικόνιζαν ερωτοτροπία και ολοκλήρωση της πράξης. Αυτές οι συμβάσεις είχαν ήδη αποκαλυφθεί από τη μεγάλη αυθεντία του 20ού αιώνα στην ελληνική αγγειογραφία, τον σερ Τζον Μπέζλι, ο οποίος ως τζέντλεμαν τις είχε παρουσιάσει με την επιβεβλημένη εγκράτεια υπό τον τίτλο «Η ζωή στον Σωκρατικό κύκλο». Ο Μπίζλι ήταν ο πρώτος που παρατήρησε ότι η προσέγγιση του «εραστή» στον υποψήφιο «ερωμένο» ήθελε τον γηραιότερο άνδρα να αγγίζει το αγόρι στο πιγούνι με το ένα χέρι και στη γενετήσια περιοχή με το άλλο. Διαπίστωσε ακόμη ότι η ερωτική πράξη κανονικά έπαιρνε τη μορφή της «ενδομηριαίας» συνεύρευσης (ανάμεσα στους μηρούς), μιας λέξης που είναι τώρα πανταχού παρούσα στις μελέτες για την αρχαιοελληνική σεξουαλικότητα. Η «ενδομηριαία» συνεύρεση είναι προφανώς η εξήγηση και για το περιβόητο ποίημα του Σόλωνα που εκθείαζε τους μηρούς των αγοριών. Ο Ντόβερ πάλι ανάλυσε το μοναδικό κείμενο της αρχαιότητας για την ομοφυλοφιλία, τον λόγο Κατά Τιμάρχου του ρήτορα Αισχίνη τον 4ο αι. π.Χ. Ο Αισχίνης, προσπαθώντας να αναβάλει ή να ματαιώσει την εξέλιξη μιας δίκης, ανάγκασε τον αντίδικό του Τίμαρχο να αποδείξει ότι δεν είχε υποπέσει στο αδίκημα της ανδρικής πορνείας το οποίο στερούσε από τους Αθηναίους το δικαίωμα να παίρνουν τον λόγο σε δημόσιες συνελεύσεις. Η ομιλία του Αισχίνη δείχνει ότι ο ομοφυλοφιλικός έρωτας επί πληρωμή ήταν μη αποδεκτός- αν και προφανώς συνέβαινε. Από την άλλη πλευρά, ο Αισχίνης διευκρίνισε προς υπεράσπισιν του εαυτού του ότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί για απρεπή συμπεριφορά αφού απλώς συναναστρεφόταν με αγόρια στα γυμνάσια και ήταν εραστής αρκετών ανάμεσά τους.
Από τον Ντόβερ και τον Μπέζλι ως σήμερα κανείς κλασικιστής δεν κατάφερε να φωτίσει καλύτερα το θέμα από αυτούς. Ούτε ο Ντέιβινσον τώρα επιτυγχάνει να φέρει μια νέα ανάγνωση της αρχαιότητας, παρ΄ ότι εστιάζει κυρίως στη σχέση συντροφικότητας που αναπτυσσόταν ανάμεσα στους εραστές της αρχαιότητας. Το βιβλίο των Λίαρ και Κανταρέλα Εικόνες της αρχαίας ελληνικής παιδεραστίας είναι εξίσου περιορισμένο σε μέγεθος αλλά και σε περιεχόμενο, αφού περιλαμβάνει μόνο χρωματιστές αγγειογραφίες ως τον 4ο π.Χ. και μας στερεί από τη θεαματική συνέχεια των επόμενων αιώνων. Ωστόσο η πλούσια εικονογράφηση με αναπαραστάσεις της ερωτικής πράξης, οι οποίες μέχρι πρότινος θα θεωρούνταν «ακατάλληλες για ανηλίκους», δείχνει πόσο έχουμε προχωρήσει σε θέματα παρρησίας και απροκαταληψίας. Οι απεικονίσεις που δειλά είχαν αποδοθεί από τον Μπίζλι στηΖωή στον Σωκρατικό κύκλοτώρα παρουσιάζονται από τους Λίαρ και Κανταρέλα με εξαντλητικές περιγραφές του τι συμβαίνει στις εικόνες. Το κάθε πέος εξετάζεται προσηκόντως και τίθενται αναπάντητα ερωτήματα του τύπου «γιατί το αγόρι που υπόκειται σε ενδομηριαία περίπτυξη δεν έχει και το ίδιο στύση;».
Η παιδεραστία στην αρχαιότητα παραμένει ο μεγάλος άγνωστος στα κείμενα για την αρχαία Ελλάδα. Η φύση και η διάρκεια της παιδικής κακοποίησης στην αρχαιότητα, την οποία ενστερνίστηκαν και Ρωμαίοι του επιπέδου του ποιητή Οράτιου αλλά και του αυτοκράτορα Νέρωνα, παραμένει τόσο ακατανόητη όσο και το γιατί οι αρχαίοι Ελληνες υιοθέτησαν στη συνέχεια το απεχθές συνήθειο των μονομαχιών στη ρωμαϊκή αρένα μέχρι τελευταίας ρανίδος αίματος.

TELEMEMORIES (2005).

Telememories
Italy, 2005, 10.30'
Written, directed and edited by Riccardo Tamburini.
Starring Masha Demi and Deborah Romagnuolo.
Music by Cesare Marilungo
A girl re-live the lovestory with her ex-girlfriend through a television, in a sort of mental dimension.

From: riccardotamburini

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ;

Αντιγράφω από εδώ:
ΚΥΡΙΑΚΗ 18/10/2009 ΩΡΑ: 16:00
ΕΚΠΟΜΠΗ: ΧΘΕΣ-ΣΗΜΕΡΑ-ΑΥΡΙΟ
"ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ;"

Οι κάλπες έκλεισαν, τα σχολεία άνοιξαν. Όμως, από την διδακτική ύλη του Δημοτικού απουσιάζουν τα βιβλία της σεξουαλικής αγωγής που, ενώ εκδόθηκαν από το υπουργείο Παιδείας, παραμένουν στα συρτάρια των δασκάλων.
Οι κίνδυνοι που απειλούν τους νέους σήμερα είναι πολλοί. Το AIDS, τα αφροδισιακά νοσήματα, οι ανεπιθύμητες κυήσεις και οι αμβλώσεις που αυξάνονται.
Μπορεί η διδασκαλία από μικρές ηλικίες να βοηθήσει στον περιορισμό αυτών των φαινομένων; Είναι αρκετά ώριμη η ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί αυτό που επικρατεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες;
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης συζητά με τον Θάνο Ασκητή, Πρόεδρο του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, την Αρετή Τσινού, κλινικό ψυχολόγο και τον θεολόγο και ψυχίατρο Στυλιανό Καρπαθίου.
Το θέμα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, που συζητείται από την δεκαετία του '80 και ακόμη δεν υπάρχει αντίστοιχο μάθημα στα Ελληνικά σχολεία. Ένα θέμα που έχει απασχολήσει την λοαδ κοινότητα και είναι μία απ' τις πάγιες διεκδικήσεις της, από την εποχή του ΑΚΟΕ.

Αναρωτιέμαι όμως τί θέση μπορεί να έχει σε μια τέτοια συζήτηση, επιτέλους πια, ένας θεολόγος, ένας παπάς και μάλιστα, ένας απ' αυτούς που έχουν εκφραστεί στο παρελθόν με τις πιο ομοφυλοφοβικές διαθέσεις (Στ. Καρπαθίου, θεωρεί την ομοφυλοφιλία ψυχική ασθένεια) - έλεος πιά. Δεν θα σχολιάσω για τον -εθνικό μας- σεξολόγο Ασκητή.

Είναι καιρός πια να ανοίξει πράγματι στην ελληνική κοινωνία η συζήτηση για την σεξουαλική διαπαιδαγώγιση, σε μια χώρα που ακόμη αυτοκτονούν έφηβοι διότι δεν γίνονται αποδεκτοί στις οικογένειές στους λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, ή της ταυτότητας φύλου τους, αλλά πρέπει επιτέλους να γίνει με σοβαρότητα και με ΣΟΒΑΡΟΥΣ συνομιλητές. Ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το αντίκειμενό τους και με διάθεση να πάει αυτή η χώρα μπροστά.

ΤΑ ΛΟΑΔ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΕΒΑΣΤΑ. ΟΙ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΠΡΟΣ ΤΑ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της ILGA-Europe, το σχετικό θέμα.
LGBT people's rights need to be respected – the European Commission tells the potential EU member states - 15/10/2009.
On 14 October 2009, the European Commission published its 2009 Progress Reports on the countries which applied for the EU membership – Croatia, the former Yugoslav Republic of Macedonia, Turkey, Albania, Bosnia and Herzegovina, Montenegro, Serbia and Kosovo ( under UN Security Council Resolution 1244/99). The Reports highlight the progress these countries made towards the EU integration, as well as challenges they face. ILGA-Europe is pleased to see prominent references to lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) people’s rights in the Reports.
LGBT issues are covered in all reports and stronger language is used by the Commission when referring to the human rights violations of LGBT people and to the non-compliance of the states to their human rights obligations under European/Accession partnerships. It is also positive to notice that the reports give specific recommendations to the states to introduce anti-discrimination laws and policies that are in line with the EU requirements. The Reports also emphasise the need to level up ‘the protection against discrimination in practice’ in the countries where the laws were adopted (Croatia, Serbia). In particular, the Commission has criticised the governments for failing to provide adequate protection to Belgrade Pride participants which led to cancellation of the event, and for the violation of freedom of expression and association in the infamous case of Lambda Istanbul in Turkey.
ILGA-Europe provided written contributions to the progress reports to the Commission in May 2009. In June 2009 we also facilitated the participation of 5 activists from Croatia, FYR of Macedonia, Turkey, Bosnia and Herzegovina and Serbia in consultations with the European Commission on Progress Reports.
Lilit Poghosyan, ILGA-Europe’s Programmes & Policy Officer, who leads ILGA-Europe’s work on the Western Balkans and Turkey, said:
“The Commission’s progress reports are one of the most important tools at hand for the EU in influencing the human rights situation in candidate and potential candidate countries. The gradually wider and more self-evident inclusion of LGBT human rights in the Commission’s monitoring system and in the Progress Reports shows that LGBT rights are recognised within the European Union and that it is expected and demanded of the future members that they comply with the European values.
We welcome the way in which the human rights of LGBT people are raised in this year’s progress reports and encourage the Commission to continue asserting the principles of non-discrimination and equality in accession negotiations with the countries.’’
Notes for editors:
(1) ILGA-Europe is the European Region of ILGA, the International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association and works for equality and human rights for lesbian, gay, bisexual, trans & intersex people in Europe: www.ilga-europe.org
(2) The reports can be found at: http://ec.europa.eu/enlargement/press_corner/key-documents/reports_oct_2009_en.htm
(3) References to LGBT rights in specific countries are summarised in a document: References to LGBT rights in the European Commission’s Progress Reports 2009 below.
Αντιγράφω επίσης και τις οδηγίες για τις χώρες ξεχωριστά.
References to LGBT rights in the European Commission’s Progress Reports 2009
The report on Turkey refers to discrimination against LGBT people in the workplace, in the hands of medical professionals and law enforcement authorities. It also speaks of violent attacks and killings of LGBT people with particular reference to transgender people. The report reads ‘There have been several cases of discrimination at the workplace, where LGBT employees have been fired because of their sexual orientation. Provisions of the Turkish Criminal Code on ‘public exhibitionism’ and ‘offences against public morality’ are sometimes used to discriminate against LGBT people. The Law on Misdemeanours is often used to impose fines against transgender persons. Homophobia has resulted in cases of physical and sexual violence. The killing of several transsexuals and transvestites is a worrying development. Courts have applied the principle of ‘unjust provocation’ in favour of perpetrators of crimes against transsexuals and transvestites. The Turkish armed forces have a health regulation which defines homosexuality as a ‘psychosexual’ illness and identifies homosexuals as unfit for military service. Conscripts who declare their homosexuality have to provide photographic proof. A small number have had to undergo humiliating medical examinations’.
The report also refers to the ruling of the Court of Cassation against the closure of the Lambda Istanbul Solidarity Association in April. The European Commission maintains that ruling which makes the legality of the association conditional on not ‘encouraging lesbian, gay, bisexual, transvestite and transsexual behaviour with the aim of spreading such sexual orientations’ is not compatible with the EU's rejection of homophobia and its anti-discrimination standards.
Also there are several explicit references to the fact that the existing national legislation does not provide for specific protection on the grounds of sexual orientation.
While giving credit to the government of Serbia for the adoption of comprehensive anti-discrimination law this year the Commission points to the existing gap between the laws and their actual implementation. The report states ‘New anti-discrimination legislation introduced a rule prohibiting hate speech. A similar prohibition also exists in the Public Information Law and amendments to the Penal Code in August 2009 have further elaborated provisions against hate speech. However, in spite of the legal framework, incidents involving hate speech, threats and physical attacks against journalists, human rights defenders and the lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) population have not been properly investigated and perpetrators have not been brought to justice.’ The Commission also spells out the inability of the Serbian authorities to guarantee the safety of the participant of this year’s Belgrade Pride Parade which was cancelled at the last minute.
The report on Bosnia and Herzegovina urges the authorities to take actions to ensure the freedom of assembly and association for LGBT people and to respond promptly and bring to justice those responsible for threats and violence against human rights defender, including LGBT human rights defenders. The report further states that ‘Social discrimination and exclusion of lesbian, gay bisexual and transgender (LGBT) people remain widespread. Physical attacks, ill-treatment and acts of intimidation against these groups have continued. There has been no official condemnation of such acts by government authorities. Effective investigation and prosecution need to be ensured.’
The report on Croatia states that ‘More needs to be done to tackle discrimination on grounds of sexual orientation. Lesbian, gay, bisexual and transgender people are subjected to threats and attacks. Many cases are not followed-up adequately by the police and prosecutors, or remain unreported’. While giving credit for the progress in the field of anti-discrimination, the Commission maintains that ‘The level of protection against discrimination in practice and the judicial prosecution of acts of discrimination is not in line with EU standards.’
The report on the Former Yugoslav Republic of Macedonia points to the fact that ‘The Framework Law on Non-Discrimination has not yet been enacted and the existing legal provisions are not fully aligned with the acquis.’ It furthers states that ‘Neither the Constitution nor the existing legislation identifies sexual orientation as a basis of discrimination. Lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) people are not protected against direct or indirect discrimination and are stigmatised, particularly in rural areas.’
The reports on Albania, Montenegro and Kosovo speak about the discrimination and marginalisation of LGBT people and urge the governments to take actions to promote respect for the LGBT community.