30 χρόνια πριν. Η ποιητική μου – Νίκος Σπάνιας

[το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του περιοδικού ΑΜΦΙ]
Υπάρχει τόση ποίηση χωρίς την ποίηση
που δεν υπάρχει λόγος να γράφω ποίηση...
αλλά αφού επιμένετε
άλλοτε είμαι ένα φουριόζικο καυλί
κι άλλοτε πάλι είμαι ένας αφανής φαλλός
τρυπωμένος όπως ουρά σκυλιού κάτω απ’ τα σκέλια του
είμαι παχύς άχρωμος και αποκρουστικός
είμαι ωραίος και σεξουαλικός
είμαι ασθματικός και εφιδρωμένος
είμαι ένα δυνατό καυλί
είμαι ένα στόμα δίχως δόντια
είμαι μια ανοιχτή πληγή
ματωμένη –
είμαι ένας τροχός
μια ρόδα που γεννά τριαντάφυλλα
η ποίησή μου δεν έχει κλειδιά κι εντούτοις
...είμαι ο αρμαθός της καθαρής εικόνας.

Τα τραγούδια της Μούσας μου βάλλουν
από οχήματα τεθωρακισμένα
η φύση του έρωτά μου είναι τέτοια που κάνει
και να κινδυνεύουν πολλές φορές
σαν σώματα που κρέμονται έξω από τα τραίνα
ή σαν τους διαδηλωτές που τρώνε ξύλο απ’ την αστυνομία.

Μισώ όλα τα μονοπώλια
και πρώτα απ’ όλα το μονοπώλιο των λουλουδιών της άνοιξης.
(τί λέτε εσείς για τους ποιητές που γράφουν μόνο για λουλούδια;)

Μισώ όλα τα μυστικόσχημα.
(τί λέτε εσείς για τους ποιητές που γράφουν ερμητική ποίηση;)

Παρόλα αυτά γερνώ ώρα την ώρα και όλο πάσχω.
Φωτοφοβία είναι μια απ’ τις τελευταίες αρρώστιες μου

Ήμουν κάποτε ρομαντικός
κι ύστερα έγινα αγοραίος.

-- από το περιοδικό ΑΜΦΙ, β’ περίοδος, τεύχος 2, Ιούλιος-Αύγουστος 1979.