...σκέψεις

Θέλω να γράψω δύο λόγια, βλέποντας σε πολλές ιστοσελίδες με αφορμή δημοσιεύματος της Ελευθεροτυπίας (εδώ), που αναπαράγει άρθρο του αγαπημένου μου Μάνου Χατζιδάκι που είχε δημοσιευτεί τον Μάιο του 1986, στο περιοδικό του, το «Τέταρτο».

Αρχικά θα πώ ότι ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ένας άνθρωπος που πέρα από την μουσική του ιδιοφυΐα, είχε επίσης υψηλή συναισθηματική ευφυΐα. Μπορούσε δηλαδή μέσω του συναισθήματος να πιάνει τον ηλεκτρισμό στον αέρα και να μετασχηματίζει το συναίσθημα σε σκέψη, ποίηση, λόγο, τέχνη. Μεγάλη, ύψιστη αρετή αυτή.

Θα πώ επίσης ότι ο Χατζιδάκις έγραψε το άρθρο αυτό σε μια εποχή που η πολιτική ακόμη ήταν υψηλά στο προσκήνιο, και που η υπόθεση Καλτεζά τότε, είχε καθαρά πολιτική χροιά. Είναι σαφώς άλλη εποχή το 1986, και σαφέστατα άλλη εποχή, 22 χρόνια μετά, το 2008 – εντελώς απολίτικη. Και όσον αφορά την νεολαία, αλλά και όλη την υπόλοιπη κοινωνία.

Στην αποστροφή του, που εξόχως θέλουν να εκμεταλλευτούν κάποιοι, «Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ», στα σίγουρα δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει την απίστευτη ωμή βία που βλέπουμε σήμερα και που εννοεί να καθιστά τους διαμαρτυρόμενους που τα σπάζουν σε θέση εξουσιαστή ουσιαστικά, αφού με την βία επιβάλλουν εξουσία στους υπόλοιπους συμπολίτες: την εξουσία του σπασμένου, του καμμένου, του αν-δεν-κάτσεις-καλά-έρχεται-η-σειρά-σου.

Ο ίδιος άλλωστε ο Χατζιδάκις, είχε γίνει αποδέκτης πολλές φορές αποδέκτης της «ασχήμιας» που καταδίκασε παραπάνω, όταν εφημερίδα τότε τον είχε για μέρες πρωτοσέλιδο με πηχυαίους τίτλους «ο κίναιδος», μαζί με τον Τσαρούχη και τον Ιόλα – τρεις ανθρώπους που μας έκαναν περήφανους που ήμαστε έλληνες. Είχε γίνει αποδέκτης της βίας που μπορεί να έχει η εξουσία, ως ομοφυλόφιλος και ως ένας άνθρωπος που ξεχώριζε απ’ τον χυλό της μάζας και είχε κάτι ουσιαστικό να πεί. Γιατί η εξουσία βλέπεις έχει πολλά πρόσωπα και συχνά η μέθοδος που επιβάλλεται είναι η βία βέβαια. Φυσική ή λεκτική. Πάντως βία.

Μέσα σ’ όλη αυτή την γκρίζα αποπνικτική ατμόσφαιρα, που κάθε νηφάλια σκέψη τείνει να χαθεί, ας σταματήσει πια η εκμετάλλευση και των νέων ανθρώπων που αγωνιούν για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά και του 15χρονου εφήβου που σήμερα κλείνει βδομάδα απ' τον άδικο χαμό του. Και ας σταματήσει η εκμετάλευση των σπουδαίων ανθρώπων που έχει αναδείξει η σύγχρονη ελληνική κουλτούρα.
-------------------
1986 στον Σείριο. Ορχήστρα των Χρωμάτων. Διεύθυνση Μάνος Χατζιδάκις. Η Δήμητρα Γαλάνη τραγουδά την "Προσωπογραφία της μητέρας μου", από το Χαμόγελο της Τζοκόντας.
Στίχοι-μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.

From: appoul