Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσεις απ' τη φρίκη της φρίκης είναι να της παραδοθείς. Η Θεά δεν είχε ιδέα απ' αυτή τη πλευρά του Μινιόν. Αν την ήξερε όμως, θα τον αγαπούσε ακόμα πιο πολύ, γιατί ο έρωτας για τη Θεά ισούται μ' απελπισία. Για την ώρα, πάντως, πίνουν το τσάι τους κι η Θεά ξέρει ότι το καταπίνει όπως ένα περιστέρι το καθαρό νεράκι. Έτσι θά 'πινε, αν έπινε τσάι, το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς. Ο Μινιόν χορεύει χαβάγιες με τα χέρια στις τζέπες. Όταν πέφτει στο κρεβάτι, η Θεά τον γλείφει.
Όταν μιλάει με τον εαυτό της για τον Μινιόν, μπλέκει νοερά τα δάχτυλά της και λέει: "Τον λατρεύω. Άμα τον βλέπω γυμνό στο κρεβάτι, μού 'ρχεται να τελέσω πάνω στο στήθος του θεία λειτουργία". Μέχρι να συνηθίσει ο Μινιόν να της μιλάει στο θηλυκό γένος πέρασε καιρός. Τελικά τα κατάφερε, αλλά δεν ανεχόταν αυτή να του μιλάει όπως θα μιλούσε σε μια φιλενάδα της. Έπειτα άφησε τα πράγματα ν' ακολουθήσουν το δρόμο τους κι η Θεά βρήκε το θάρρος να του πει: "Είσαι όμορφη", και να προσθέσει: "σαν ψωλή".
Ο Μινιόν προσεύχεται: "Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς...".
Κοινωνούν κιόλας, καμιά φορά. Την κοινωνία τους τη δίνει ένας παπάς με στριμμένο μούτρο που τους χώνει με κακία την όστια στο στόμα.
Ο Μινιόν πάει στην εκκλησία επειδή υπάρχει και πολύς πλούτος εκεί μέσα.
Όταν γυρίζουν στη σοφίτα απ' την εκκλησία, το ρίχνουν στο γαμήσι. Η Θεά έχει μάθει στον Μινιόν να παίρνει μια στάση για να κάνουν πιο εύκολα έρωτα, αλλά και για να τους φαίνεται, μια και γίνεται φυσιολογικά, πως είναι καθιερωμένος, καθαγιασμένος, ένα ιερό μυστήριο. Η Θεά ξαπλώνει ανάσκελα κι αφήνει τον Μινιόν να χώσει το πέος του μέσα στο στόμα της. Αυτός, πεσμένος πάνω της, με την κοιλιά του στο πρόσωπό της και με τις τρίχες του στα μάτια της, αρχίζει τις ρυθμικές κινήσεις. Αυτή, με τό' να χέρι τραβάει μαλακία και με τ' άλλο χαϊδεύει τους γλουτούς του Μινιόν. Μεθοδικά έχει μάθει να προβλέπει ακριβώς το δευτερόλεπτο που άντρας της θα χύσει κι έχει στο χέρι της το νού της για να συμπέσει η δική της εκσπερμάτιση με τη δική του. Το σπέρμα που ανεβαίνει μέσα απ' το πέος του Μινιόν, το νιώθει η Θεά να φτάνει κατ' απ' τα χείλια της. Το στόμα της γεμίζει σπέρμα τη στιγμή που έχει λαχανιάσει. Μετά καπνίζουν, και πίνουν το αιώνιο τσάι. Ανταλλάζουν χάδια. Κάποτε, η αρσενική κατασκευή της Θεάς εξαγρίωνε τον Μινιόν. Τώρα του αρέσει να αισθάνεται πάνω στην κοιλιά του το σκληρό της μαραφέτι. Βυθίζεται μέσα στη Θεά όπως μέσα σ' έναν καθρέφτη κι η κάπως νωθρή ομορφιά του φίλου του, γίνεται βιβλίο όπου, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει, διαβάζει τη νοσταλγία ενός Μινιόν που πέθανε, κηδεύτηκε με δόξες και τιμές και κανείς ποτέ δεν τον έκλαψε. Δέχεται να πίνει η Θεά μια γουλίτσα χλιαρό τσάι, να το κρατάει ένα δευτερόλεπτο στο στόμα της και μετά, ενώνοντας τα χείλια τους, να το περνάει μέσα στο δικό του στόμα. Και ούτω καθεξής.
2 σχόλια:
Απόσπασμα από την "Παναγία των Λουλουδιών", του Ζαν Ζενέ, εκδ. Εξάντας 1977, μετ.: Δ. Δημητριάδης.
(στην αρχή είχα επιλέξει να συνοδεύσω το κείμενο με μουσική τύπου Piaf ή κάτι ανάλογο, δεν μου κόλλαγε όμως)
Ο περιθωριακός κοινωνικά Ζενέ -νόθος, κλέφτης, ομοφυλόφιλος- εκπροσωπεί το Ωραίο ως πολεμική μηχανή (για να μην ξεχάσουμε τον Σάρτρ)· τον Αισθητισμό όχι ως απεριόριστη προσήλωση στην Ομορφιά, αλλά ως επιλογή εκείνων που η κοινωνία έθεσε εκτός· κλέβοντας πασχίζει ν' απορρίψει έναν κόσμο που τον αρνείται, να διαπράξει συμβολικά τη δολοφονία της ανθρωπότητας, σαν ένας που "ξεκινώντας μόνος όριζε τον εαυτό του", όπως λέει ο Τεύκρος και για τον Αίαντα.
(από το βιβλίο "Τριανδρίες και σία", του Τ. Σπετσιώτη, απόσπασμα από το άρθρο του: "Κάθαρση και θεατρική συγκίνηση στους Νέγρους του Ζενέ", εκδ. Άγρα, 2007).
Δημοσίευση σχολίου