ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Μεταφράζω ένα άρθρο από το American Chronicle, από έναν Έλληνα αρθρογράφο (Stam Birsim) που δημοσιεύτηκε στις 15/9/2009.

Την περασμένη εβδομάδα, ο Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου απολογήθηκε από μέρους της πολιτείας για την περίπτωση του Άλαν Τιούριγκ, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1954 λόγω των διώξεων από τις αρχές της χώρας του επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Προσωπικά, αυτό με συγκίνησε, επειδή ένα από τα μεγαλύτερα έθνη, στο πρόσωπο του Τιούριγκ απολογήθηκε για όσα υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι σε όλο τον κόσμο. Ταυτόχρονα όμως αυτό μου έφερε μεγαλύτερη θλίψη, σκεφτόμενος ότι στην χώρα μου, είμαστε πιο κοντά στην δεκαετία του 1950, όταν συνέβη αυτό, παρά στο 2009, στην σύγχρονη Ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Ένα από τα πιο σκληρά πράγματα που αντιμετωπίζει κανείς στην Ελλάδα, είναι η ομοφυλοφοβία. Την έχω αντιμετωπίσει στο σχολείο, στην δουλειά μου, στον στρατό. Βλέπετε, στον περισσότερο κόσμο, η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται ως κάτι που με αυτό γεννιέσαι - με όλες τις χαρές και τον πόνο που την συνοδεύουν. Στην πατρίδα μου όμως, στην Ελλάδα, τα πράγματα διαφέρουν. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο του 2008, η Ελλάδα και η Κύπρος, είναι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζουν τις διακρίσεις στον μεγαλύτερο βαθμό. Το 85% των Ελλήνων είναι κατά του γάμου ομοφύλων - κάτι που δεν ισχύει στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε.

Το 26% του πληθυσμού δεν συμφωνεί να έχει έναν ομοφυλόφιλο συνάδελφο στην εργασία του. Στον στρατό οι ομοφυλόφιλοι θεωρούνται ως "ψυχολογικά ασθενείς". Όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα, οι αρχές όχι μόνο μας προστατεύουν, τουναντίον υπάρχουν καταγγελίες ότι η αστυνομία κάνει το αντίθετο σε πολλές περιπτώσεις. Πολλοί είναι από μας που έχουν οδηγηθεί στην αυτοκτονία λόγω της συμπεριφοράς της κοινωνίας ή των οικογενειών.

Αν πάμε εκατοντάδες χρόνια πίσω, οι πρόγονοί μας είχαν πολύ πιο ανεκτική συμπεριφορά προς τους ομοφυλόφιλους. Ο έρωτας μεταξύ ανδρών, είχε καταγραφεί με έναν θαυμάσιο τρόπο στα αρχαία κείμενα. Λέμε ότι είμαστε οι κληρονόμοι αυτής της κλασσικής εποχής κι όμως τώρα στην σύγχρονη εποχή αντιμετωπίζουμε την προκατάληψη και την μισσαλοδοξία.

Μπορώ να πάω στην Κοπενχάγη ή στο Άμστερνταμ και κρατώ από το χέρι τον σύντροφό μου - αν όμως το κάνω αυτό στην πατρίδα μου, πιθανόν να αντιμετωπίσω την πιθανότητα χλεύης ή ακόμη και επιθέσεων.

Τί ζητώ λοιπόν σ' αυτό το σημείωμα από την πατρίδα μου. Σας ζητώ να σκεφτείτε. Σκεφτείτε το παρελθόν μας, τους ήρωές μας. Τον Πλάτωνα και τον Φαίδωνα. Στα αλήθεια γιατί μισούμε την ομοφυλοφιλία; Δεν μας χρειάζεται να είμαστε διαφορετικοί από από αυτό που είμαστε. Αυτό που μας χρειάζεται είναι να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Η ομοφυλοφιλία είναι μέρος της Ελληνικής κουλτούρας, πάντα ήταν. Το πρόβλημα είναι η σύνδεση με την ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία συνδέεται με τον παθητικό σύντροφο - συνδέεται με μια μορφή "αδυναμίας". Είμαι Έλληνας άνδρας και δεν θεωρώ ότι διαφέρω από τους άλλους συμπολίτες μου.

Η υπόλοιπη Ευρώπη έχει προχωρήσει πολύ. Η ομοφυλοφιλία αναγνωρίζεται παντού στην Ε.Ε. Δεν έχει έρθει πια η ώρα να αφήσουμε πίσω όλα αυτά και να προχωρήσουμε; Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να φοβηθεί κάποιος από την ομοφυλοφιλία - δεν είναι "ψυχική ασθένεια".

[Ευχαριστώ την φίλη Βρομιστεράκι που μου το έκανε γνωστό.]